Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 518

Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ – ตอนที่ 518 ความทรงจำหนึ่งเดียว
ตอนที่ 518 ความทรงจำหนึ่งเดียว
โดย
ProjectZyphon
เปรี๊ยะ!

ในที่สุด เสียงแตกดังระเบิดขึ้น หยกสีดำแปรสภาพเป็นเศษเล็กเศษน้อยร่วงริน ในเวลาเดียวกัน ซย่าจื้อที่หลับลึกอยู่ในนั้นก็หยัดกายขึ้น

ร่างของนางยังอ่อนนุ่มดังแต่ก่อน แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นางสวมเสื้อคลุมสีดำ ใบหน้าถูกหมวกม่านบดบัง ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น ทั้งร่างอวลไปด้วยพลังปราณราวรัตติกาลวังเวงคลุมเครือเป็นชั้นๆ

“คำนวณเวลาดูก็ควรฟื้นได้แล้ว” ใบหน้าอ่อนโยนของชายชราปรากฏแววพึงพอใจ ทั้งตื่นเต้นอย่างยากปกปิด

ซย่าจื้อนิ่งอยู่เช่นนั้นราวไม่รับรู้อะไร

ส่วนหลินสวินเวลานี้อึ้งงันไปแล้ว ปากต้องการจะเรียกชื่อซย่าจื้อ แต่กลับกลัวว่าอีกฝ่ายจะจำตนไม่ได้ หากเป็นเช่นนั้นต้องกระทบกระเทือนจิตใจทุกข์ตรมหาใดเปรียบแน่

ในใจเขาสับสน สีหน้าอึมครึมไม่สงบ หากเสียความทรงจำไป เช่นนั้นแล้วซย่าจื้อที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นซย่าจื้อที่ตนคุ้นเคยไหม

บรรยากาศในกระท่อมเงียบเชียบไปครู่หนึ่ง

ชายชราถอนใจเสียงดัง ราวกับเข้าถึงจิตใจของหลินสวินในเวลานี้ จึงถามไปอย่างอดไม่ได้ว่า “เจ้าไม่ต้องผิดหวังเสียใจไป ตามที่ข้ารู้ หลังจากผ่านการจุติเก้าครั้ง ความทรงจำในอดีตก็จะถูกเปิดออกอีกครั้ง แปรเปลี่ยนเป็นประสบการณ์และการรับรู้ต่างๆ และนางจะได้รับสิ่งเหล่านั้นกลับมา”

หลินสวินสีหน้าเศร้าหมอง จุติและกำเนิดใหม่เก้าครั้งหรือ เช่นนั้นจะต้องรอถึงเมื่อไร

ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ หากซย่าจื้อฝึกปราณล้มเหลวกลางทางเล่า นางจะยังจำตนได้อยู่ไหม

หลินสวินแข็งทื่อไปทั้งตัวอย่างเฉียบพลัน รับรู้ว่าซย่าจื้อที่อยู่ไม่ไกลทอดสายตามายังตน จากนั้นก็เอ่ยว่า “หลินสวิน ข้าหิวแล้ว”

เสียงนั้นกังวาน สงบนิ่งและล่องลอยเหมือนแต่ก่อน

แต่ก็เพราะคำพูดไม่กี่คำนี้ กลับทำให้หลินสวินและชายชราล้วนอึ้งงันอยู่เช่นนั้นในทันใด มีท่าทางไม่เชื่อหูตัวเอง ซย่าจื้อนาง…เรียกชื่อหลินสวินออกมา!

นี่ไม่ได้หมายความว่านางยังจำหลินสวินได้หรือ

ความกระวนกระวาย ผิดหวังและขัดเคืองในใจหลินสวินก่อนหน้านี้ เวลานี้ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นประหลาดใจโดยสมบูรณ์ พูดเสียวสั่นเครือว่า “ซย่าจื้อ เจ้ายังจำข้าได้หรือ”

ซย่าจื้ออึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยอย่างสงสัยว่า “ข้าไปลืมเจ้าตอนไหน”

หลินสวินคลี่ยิ้มแล้ว เป็นยิ้มสดใสกว่าปกติ ในใจถูกความปรีดาแทนที่ ผุดลุกขึ้นกอดซย่าจื้อไว้แล้วพูดพลางหัวเราะร่าว่า “ฮ่าๆ เจ้ายังจำข้าได้! สวรรค์มีตาแล้ว ทำเอาข้ากังวลใจเสียเปล่าเลย ฮ่าๆๆ…”

ชายชรากลับยังฉงนอยู่บ้าง สีหน้าเคร่งขรึม หรือว่าการจุติล้มเหลวเสียแล้ว เหตุใดซย่าจื้อยังรักษาความทรงจำเกี่ยวกับหลินสวินไว้ได้

ซย่าจื้อเมื่อถูกหลินสวินกอดไว้และเห็นเขายิ้มอย่างดีอกดีใจราวคนบ้าเช่นนั้น ก็อดขมวดคิ้วงดงามของนางไม่ได้ ยิ่งสงสัยจึงถามว่า “หลินสวิน เหตุใดเจ้าถึงได้ทำตัวเป็นเด็กน้อยเช่นนี้”

ทำตัวเป็นเด็กน้อย…

หลินสวินชะงักไป พลันยิ่งยินดีขึ้นไปอีก นี่ไม่ใช่วิธีการพูดของซย่าจื้อหรือ นางโดดเด่นและสุขุมเช่นนี้เสมอ ไม่เหมือนกับคนรุ่นราวคราวเดียวกันเอาเสียเลย

“ซย่าจื้อ เจ้าไม่ได้ทำพลาดตอนฝึกคัมภีร์จุตินพชาติใช่ไหม” ชายชราอดไม่ได้จึงเอ่ยถาม

เสียงของซย่าจื้อพลันเย็นชา “หลินสวิน เขาเป็นใคร”

ชายชรางงงัน หลินสวินเองก็ด้วย “เจ้า…จำเขาไม่ได้หรือ”

ซย่าจื้อส่ายหัว “จำไม่ได้”

เวลานี้หลินสวินและชายชราก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

หลินสวินปล่อยซย่าจื้อแล้วเอ่ยเสียงค่อยว่า “ซย่าจื้อ เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าตอนนี้ยังจำอะไรได้บ้าง”

ซย่าจื้อนิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นอกจากเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้า อย่างอื่นข้าก็ลืมไปหมดแล้ว”

น้ำเสียงนางเรียบเฉย เสียงพูดเลื่อนลอย เหมือนไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ ไม่แน่บางทีสำหรับนางแล้ว ขอแค่จำหลินสวินได้ ต่อให้ลืมสรรพสิ่งในโลกนี้ก็ไม่เป็นไร

หลินสวินอดไม่ไหวหัวเราะออกมา เขาพลันพบว่าขอเพียงซย่าจื้อจำเขาได้ เรื่องอื่นก็ไม่สลักสำคัญแล้ว

“ให้ข้าตรวจสอบดูหน่อย”

ชายชรายื่นมือออกมาจับข้อมือของซย่าจื้อไว้ แต่เขาไม่ทันได้คว้ามือ ก็ถูกซย่าจื้อใช้นิ้วมืออ่อนนุ่มขาวสะอาดทิ่มไปยังดวงตาของชายชราอย่างรวดเร็วรุนแรง

เรียบง่าย ตรงไปตรงมา ร้ายกาจ!

ทำให้หลินสวินเหมือกลับไปสมัยอยู่ที่หมู่บ้านเฟยอวิ๋น ตอนนั้นฝีมือยามนางจู่โจมสัตว์ร้ายและประมือกับตนก็เป็นเช่นเดียวกันนี้

นี่แทบจะเป็นสัญชาตญาณ ทว่าแม่นยำจนน่ากลัว!

เห็นได้ชัดว่านางลืมชายชรา มองเขาเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว เมื่อเขาเข้าใกล้ ก็ทำให้นางโต้กลับอย่างดุดันไร้ความปรานีทันที!

เพียงแต่การโต้กลับของซย่าจื้อโต้เสียแรงเปล่า ถูกชายชราผนึกลงอย่างง่ายดาย ในเวลาเดียวกันหลินสวินก็รีบเอ่ยปากว่า “ท่านลุงผู้นี้ไม่ใช่คนไม่ดี เขาเพียงจะตรวจร่างกายให้เจ้า”

ท่านลุง?

ชายชราอดกลอกตาไม่ได้ แต่หลังเห็นซย่าจื้อสงบลงไม่ตอบโต้ เขาก็หน่ายจะมากความแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่งชายชราก็ปล่อยมือด้วยความงงงวย

“ผู้อาวุโสเป็นอย่างไรบ้าง” หลินสวินถาม

“ไม่มีปัญหาอะไร การแปรสภาพครั้งแรกสมบูรณ์มาก คัมภีร์จุตินพชาติกลายเป็นสัญชาตญาณหนึ่งในการฝึกปราณของนางแล้ว ไม่หลงเหลือข้อบกพร่องแม้แต่น้อย ทว่า…”

ชายชรานิ่วหน้า “เหตุใดนางถึงยังจำเจ้าได้”

“เป็นเช่นนี้ไม่ยิ่งดีหรือ” หลินสวินยิ้มอย่างดีใจ