เพราะฉะนั้นทุกคนในห้องโถงจึงคิดไปตามสัญชาตญาณว่า ต้องเป็นคนคุ้มกันสักคนที่ไม่รู้กาลเทศะมารบกวนตอนนี้
“พวกเจ้าประชุมกันต่อ ข้าไปดูเอง”
เสี่ยวเคอฉวยโอกาสนี้ไปเปิดประตู นางไม่อยากอยู่ตั้งนานแล้ว หน้าตาของทุกคนในห้องโถงน่าเกลียดเกินไป ทำให้นางรู้สึกขยะแขยง
แกร๊ก แอ๊ด
ประตูใหญ่ที่ปิดสนิทถูกเปิดออก
“มีอะไร”
เสี่ยวเคอเงยสายตาขึ้นมอง แต่ทันใดนั้นนางก็ปิดปาก ความไม่อยากเชื่อแวบผ่านเข้ามาในดวงตาคู่ใส
“ทำไมหรือ ครูฝึก จำลูกศิษย์ไม่ได้แล้วหรือ”
นอกห้องโถง ใบหน้าของหลินสวินแฝงรอยยิ้มอ่อนโยน จ้องมองครูฝึกเสี่ยวเคอที่มีใบหน้าสว่างใสแฝงความงามตรงหน้า
“เอ้อ… เจ้า…”
มองใบหน้าอันคุ้นเคยที่สะอาดสะอ้านหล่อเหลาตรงหน้า เสี่ยวเคอกลับตะลึงงัน ในใจเกิดความรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เจ้าหมอนี่รอดกลับมาแล้ว!
ในครึ่งปีที่ผ่านมานี้ เสี่ยวเคอดูเหมือนจะเข้มแข็ง แต่การอยู่บนภูเขาชำระจิตที่มีทั้งศึกในและศึกนอกนี้ จะให้นางไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของหลินสวินได้อย่างไร
ช่วงนี้นางแทบจะวิตกกังวลจนจิตใจไม่สงบ ไม่มีวันไหนเลยที่หว่างคิ้วจะผ่อนคลายลง แต่วันนี้ จู่ๆ เห็นหลินสวินปรากฏตัว นางเกือบจะคิดว่าตัวเองฝันไป
หลินสวินเดินขึ้นหน้า กอดเสี่ยวเคอเบาๆ พร้อมเอ่ยเสียงต่ำ “ครูฝึก ช่วงที่ผ่านมาลำบากพวกท่านแล้ว เรื่องต่อจากนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ท่านคอยดูเถอะ ลูกศิษย์ของท่านไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
เสียงอันทุ่มต่ำและอ่อนโยนราวกับธารน้ำพุใส รวมถึงไหล่ของเด็กหนุ่มที่หนาขึ้นและสามารถพึ่งพิงได้แล้ว ทำให้ความอัดอั้น เป็นห่วงและวิตกกังวลในใจเสี่ยวเคอหายเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกมั่นคงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
นางขานรับว่าอืมคำหนึ่ง
หลินสวินยิ้มแล้วเดินผ่านข้างตัวเสี่ยวเคอไป ชั่วขณะที่ก้าวเข้าห้องโถง รอยยิ้มของเขาถูกความเรียบเฉยที่แทบจะไร้อารมณ์เข้ามาแทนที่ นัยน์ตาดำขลับเย็นชาและลึกล้ำ
“พี่ใหญ่! จะลังเลต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหลินสวินล่วงเกินขุมอำนาจไว้มากมายเกินไป พวกเราจะตกอยู่ในสภาพลำบากขนาดนี้ได้อย่างไร สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือ เขาอายุน้อยไม่รู้ความ แม้ตายไปแล้วยังให้พวกคนนอกครอบครองอำนาจภูเขาชำระจิต นี่มันหายนะชัดๆ!”
ภายในห้องโถง หลินไหวถังยังคงพูดฉอดๆ ด้วยถ้อยคำคมคาย “หากท่านยังไม่ออกหน้าอีก เกรงแต่ว่าภูเขาชำระจิตแห่งตระกูลหลินของพวกเราคงจะไม่สามารถใช้แซ่ ‘หลิน’ ได้อีกต่อไปแล้ว!”
เขาพูดพลางกวาดสายตามองคนตระกูลหลินแห่งแสงอุดรที่อยู่รอบๆ ส่งสัญญาณให้พวกเขาช่วยกันเกลี้ยกล่อม บีบให้พวกของหลินจงส่งมอบอำนาจตระกูล
เพียงแต่ตอนที่สายตาของเขากวาดผ่านบริเวณประตูทางเข้าห้องโถง กลับตัวแข็งทื่อไปทันที สีหน้าแห่งความย่ามใจและตื่นเต้นในตอนแรกค้างอยู่อย่างนั้น ท่าทางราวกับถูกฟ้าผ่า อึ้งจนพูดไม่ออก
“เจ้าๆๆ…”
ลูกตาของเขาแทบหลุดออกมา ตกใจจนพูดไม่ออก
“เจ้าอะไรของเจ้า เป็นอะไรไป”
หลินไหวหย่วนมุ่นคิ้วเหลือบมองไป ตอนที่เห็นหลินสวิน เขาเองก็ตัวสั่นไปคราหนึ่ง ถ้วยชาที่เดิมถืออยู่ในมือหลุดร่วงลงเสียงดังเพล้ง น้ำชาร้อนสาดกระเซ็นเต็มชุด แต่เขากลับไม่รู้ตัว ยังคงจ้องตำแหน่งนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้คนอื่นๆ ในห้องโถงก็สังเกตเห็นความผิดปกตินี้ ต่างมองมาด้วยความแปลกใจ ตอนที่เห็นหลินสวิน ไม่มีใครเลยที่ไม่ตะลึง ท่าทางราวกับตื่นตกใจ
บรรยากาศที่เสียงดังไม่หยุดในตอนแรกก็เงียบไปด้วย มีเพียงเสียงเพล้งดังขึ้นระลอกหนึ่ง
นั่นเป็นเสียงที่ถ้วยชาหลายใบตกแตกบนพื้น ในเวลาเช่นนี้ฟังดูแสบหูมากเป็นพิเศษ ราวกับเป็นเสียงหัวเราะเยาะและโจมตีอ้อมๆ ทำให้สีหน้าของหลายคนแปรเปลี่ยนหลากสีสัน
พลั่ก!
คนใหญ่คนโตผู้หนึ่งของตระกูลหลินแห่งแสงอุดรราวกับไฟลนก้น เซล้มจากเก้าอี้มานั่งอยู่บนพื้น ดูสะบักสะบอมและน่าอาย
คนใหญ่คนโตคนอื่นๆ ก็ไม่ได้ดีกว่ากันเท่าไร จึงไม่อาจห่วงใยท่าทางอันน่าเกลียดและน่าอับอายของเขา
หลินสวิน!
เด็กหนุ่มที่หายตัวไปเป็นเวลาครึ่งปีเต็ม ได้รับการยกย่องว่าเป็นกระดูกสันหลังของภูเขาชำระจิต ยิ่งถูกผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนในนครต้องห้ามยกให้เป็นผู้กล้าไร้เทียมทาน เขาถึงกับรอดชีวิตกลับมาแล้ว!
แต่… ว่ากันว่าเขาตายในส่วนลึกของทะเลกลืนวิญญาณแล้วมิใช่หรือ
นี่เป็นข่าวที่ได้รับการยืนยันจากขุมอำนาจใหญ่มากมายในนครต้องห้าม บอกว่าหลินสวินก่อความผิดใหญ่หลวงในส่วนลึกของทะเลกลืนวิญญาณ ถูกกลุ่มผู้ยิ่งใหญ่ระดับสังสารวัฏตามฆ่า ในสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนล้วนคิดว่าหลินสวินตายไปตั้งนานแล้ว ใครจะคิดว่าสุดท้ายเขากลับรอดกลับมา!
ทุกคนอึ้งค้างเหมือนรูปปั้น หัวสมองว่างเปล่า
คนคนหนึ่งที่ได้รับการยืนยันว่าตายไปแล้ว จู่ๆ มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแบบนี้ แรงสะเทือนและผลกระทบนั้นสุดจะพรรณนาจริงๆ
สิ่งที่ทำให้คนตระกูลหลินแห่งแสงอุดรหวั่นใจที่สุดคือ เมื่อครู่นี้พวกเขายัง ‘บีบบังคับให้สละราชบัลลังก์’ หมายจะช่วงชิงอำนาจตระกูลหลินอยู่เลย
แต่ตอนนี้ผู้นำภูเขาชำระจิตอย่างหลินสวิน ผู้ครอบครองอำนาจตระกูลหลินกลับมาแล้ว…
ภายในห้องโถงเงียบกริบ บรรยากาศกดดันจนแทบหายใจไม่ออก
“ท่านพญาแร้ง ลุงจง ข้ากลับมาแล้ว”
หลินสวินไม่สนใจคนพวกนี้ เขาเดินเข้าไปพยักหน้าให้พญาแร้ง เคลื่อนสายตาไปมองหลินจง ในส่วนลึกของดวงตาเผยความปวดใจเสี้ยวหนึ่ง
แต่เดิมลุงจงก็ดูชราอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขามีผมหงอกเยอะขึ้น หว่างคิ้วขมวดแน่น เบ้าตาลึกโหล ผอมแห้งจนไม่เหลือสภาพแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์