Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 702
ตอนที่ 702 ศรแห่งนภาคราม
โดย
ProjectZyphon
มุ่งหน้าต่อไปไม่นานนัก ช่องว่างใต้ดินซึ่งกว้างใหญ่หาใดเปรียบแห่งหนึ่งปรากฏตรงเบื้องหน้า
ที่นี่ประดุจโลกใต้พิภพแห่งหนึ่ง มืดมนและว่างเปล่า
บริเวณที่ห่างจากหลินสวินไปราวร้อยจั้ง มีซากศพใหญ่มหึมาดั่งภูผาตระหง่านร่างหนึ่งนอนพาดขวาง แน่นิ่งไม่ไหวติง
นี่คือซากศพสัตว์ปีศาจที่ลึกลับและน่าหวาดกลัวตัวหนึ่ง ปกคลุมด้วยเกราะเกล็ดสีเงินเข้มดุดัน แค่เพียงแขนคู่หนึ่งที่ปรากฏก็ยาวหลายจั้ง ใหญ่โตราวสิ่งปลูกสร้างหิน
และหัวของก็มันราวกับเป็นบ้านหลังหนึ่ง ใหญ่โตจนน่าอัศจรรย์
นี่เป็นสัตว์ปีศาจที่แม้แต่หลินสวินยังไม่เคยพบเห็น ส่วนหัวมีลูกธนปักเอียงไว้ดอกหนึ่ง เทียบกันแล้วลูกศรไม่ได้เตะตา ยาวแค่สองฉื่อ หยาบยุ่งเหมือนลายมือเด็กทารก ดูเล็กบางกระจ้อยร่อยอย่างแท้จริงเมื่อเทียบกับซากศพของสัตว์ปีศาจ
แต่กลับเป็นลูกศรดอกนี้ที่แทงทะลุหัวมัน ปลิดชีพของมัน!
หลินสวินนัยน์ตาพลันหดรัด มาถึงตรงนี้ในที่สุดเขาจึงเข้าใจ ไอสังหารเสียดกระดูกที่สัมผัสได้ตลอดทางนั้น ที่แท้ออกมาจากซากศพสัตว์ปีศาจนั่น
ชวนขนพองสยองเกล้า!
ไอสังหารนี่น่ากลัวเกินไป เสมือนดั่งคงอยู่จริง ถึงแม้แน่ใจว่าสัตว์ปีศาจลี้ลับซึ่งใหญ่มหึมาหาใดเปรียบนั่นตายไปนานแล้ว แต่หลินสวินยังคงหวาดผวา สังเกตเห็นความอันตรายถึงขีดสุดประการหนึ่ง
‘หรือสมบัติปริศนาที่เผ่าพ่อมดเถื่อนค้นพบ ก็คือลูกศรแทรกที่ทะลุหัวสัตว์ปีศาจตัวนั้น’
‘หืม?’
ขณะกำลังใคร่ครวญ ในการรับรู้จิตวิญญาณของหลินสวินพลันค้นพบร่องรอยเสี้ยวหนึ่ง เขาเปล่งเสียงเย็นชาในบัดดล “ท่านทั้งสาม ข้ามาถึงแล้ว พวกเจ้ายังคิดซ่อนตัวต่อไปอีกรึ”
“หึ เจ้าเด็กสวะ คิดจริงๆ หรือว่าพวกข้าอับจนหนทาง ได้แต่รอเจ้ามาเชือดสังหาร” พร้อมๆ กับการแค่นเสียง เสอเจิ้น เหยียนชื่อสิง อินเป่ยกู้สามคนเดินออกมาจากด้านหลังซากสัตว์ปีศาจนั่น
พวกเขาคือผู้แข็งแกร่งเผ่าพ่อมดเถื่อนระดับมหาเวท รูปร่างเดิมทีก็สูงใหญ่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเผ่ามนุษย์อยู่แล้ว แต่เวลานี้เมื่อยืนอยู่ข้างซากสัตว์ปีศาจซึ่งประหนึ่งภูผาตระหง่านนั้น กลับเหมือนว่าตัวเล็กนิดเดียวยิ่งนัก
“ดูไปแล้ว พวกเจ้าคงไม่เกรงกลัวสิ่งใดสินะ” หลินสวินนัยน์ตาหรี่ลง
เขาสังเกตเห็นอย่างแจ่มแจ้ง ผู้แข็งแกร่งระดับมหาเวทสามคนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ก่อนแล้ว ยามนี้ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย กลับเห็นได้ว่าสงบใจยิ่ง นี่ก็น่าสงสัยอยู่บ้างแล้ว
ขณะพูด หลินสวินก็น้าวธนูวิญญาณไร้แก่นสารในมือ
“เหอะๆ น่าขัน!”
เสอเจิ้นสีหน้าอึมครึม “เด็กสวะคนหนึ่งอย่างเจ้า หากไม่มีคันธนูในมือนั่น ไหนเลยจะมีสิทธิ์วางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าพวกเรา”
เหยียนชื่อสิงและอินเป่ยกู้เองก็มีใบหน้าชิงชัง พวกเขาคือคนใหญ่คนโตระดับมหาเวทผู้สง่าผ่าเผยแห่งเผ่าพ่อมดเถื่อน กลับถูกเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์ระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งบีบจนถึงขั้นนี้ นี่มันน่าอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง
“พูดมากความซะจริง!”
หลินสวินคิ้วขมวด ไอสังหารในใจวาบกะพริบ อีกฝ่ายสงบนิ่งเกินไปแล้ว นี่ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบมาพากลยิ่งกว่าเดิม หมายเร่งรบเร่งจบ
แต่พริบตาที่ในใจเขาเกิดไอสังหาร เหตุไม่คาดฝันพลันปรากฏ…
‘ฆ่า!’
ในโลกใต้ดินซึ่งโล่งโปร่งผืนนี้ เดิมทีก็อุดมไปด้วยไอสังหารที่คล้ายมีคล้ายไม่มีอยู่แล้ว บัดนี้เสมือนได้กลิ่นการนองเลือด เปลี่ยนเป็นอำมหิตหาใดเปรียบในชั่วขณะเดียว กลายเป็นประหนึ่งกระแสน้ำที่แท้จริง ถาโถมบีบทับเข้ามา
จิตวิญญาณของหลินสวินพลันได้รับการโจมตีอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนทันที
ไอสังหารนั่นประดุจข้ามเขตกาลเวลาแต่โบราณ เคลือบแฝงพลานุภาพน่าหวาดกลัวร้ายกาจอันกว้างใหญ่ ทำให้สีหน้าเขาพลันซีดขาว
หลินสวินโคจร ‘เคล็ดเวทบริกรรม’ โดยไม่ลังเล พลังทั่วร่างส่งเสียงกึกก้อง ห้วงนิมิตปรากฏลักษณ์ประหลาดที่จันทร์เต็มดวงแขวนตัวอยู่บนท้องฟ้า หมู่ดาราห้อมล้อม
ไม่นานไอสังหารที่โจมตีมาก็ถูกหักล้าง จิตวิญญาณเปลี่ยนเป็นเสถียรขึ้นมาก หลายปีนี้หลินสวินฝึกเคล็ดเวทบริกรรมจนหยั่งถึงพลังอันเร้นลับที่เคล็ดวิชานี้มีมานานแล้ว ต่อให้จิตวิญญาณได้รับบาดเจ็บ ก็จะถูกฟื้นคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว
ครืนครืน…
แต่ทว่าไอสังหารระหว่างฟ้าดินยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสมือนคลื่นคลั่งโหมกระหน่ำ ควบทะยานมาจากทั่วสารทิศ
‘ฆ่า!’
‘ฆ่า!’
‘ฆ่า!’
เห็นได้อย่างชัดเจนว่า ไอสังหารไร้สิ้นสุดนั่นถึงกับถาโถมออกมาจากศพสัตว์ปีศาจมหึมาซากนั้น บุกจู่โจมและบดอัดจิตวิญญาณและจิตใจของหลินสวิน
หลินสวินกดดันเพิ่มอีกเท่าตัว!
‘ซากสัตว์ปีศาจตัวหนึ่งที่ายไปไม่รู้นานเท่าไหร่ กลับทำให้ข้าไม่อาจไม่โคจรเคล็ดเวทบริกรรมและพลังทั่วร่างมาต่อต้าน หากมันยังมีชีวิตอยู่ เกรงว่าพริบตาคงสังหารข้าอย่างง่ายดาย…’
หลินสวินพิศวงในใจ
ที่นี่ไอสังหารดั่งมหาสมุทร น่าประหวั่นไร้ขอบเขต!
แต่ทว่าพลังของเคล็ดเวทบริกรรมเวลานี้วิเศษอัศจรรย์อย่างชัดเจนถึงขีดสุด คงความมั่นคงของจิตวิญญาณของหลินสวินไว้อย่างแน่นหนา การโจมตีใดๆ ล้วนไม่อาจสั่นคลอนอีก
“ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กสวะ รสชาตินี้เหลือทนยิ่งใช่หรือไม่ ไม่ว่าเจ้าจะโหดร้ายป่าเถื่อนแค่ไหน ณ ที่แห่งนี้ ทันทีที่ในใจมีจิตสังหาร ก็ต้องพบเจอหายนะแห่งการทำลายล้าง! นี่คงเป็นสิ่งเจ้าคิดไม่ถึงกระมัง” บริเวณที่ห่างออกไปแว่วเสียงหัวเราะเหี้ยมเกรียมของเสอเจิ้น เปี่ยมไปด้วยความรื่นรมย์
“ดูสิ หน้าเจ้าเด็กนี่ขาวไปหมดแล้ว สั่นสะท้านทั้งร่าง เห็นชัดว่าใกล้ยืนหยัดไม่อยู่” เหยียนชื่อสิงและอินเป่ยกู้เองก็หัวเราะร่า สีหน้าอาฆาตแค้นกระหยิ่มยิ้มย่อง
สาเหตุที่พวกเขาหลบซ่อนที่นี่ ก็เพื่อเหตุการณ์ตรงหน้านี้!
ตอนแรกที่พวกเขาผู้แข็งแกร่งเผ่าพ่อมดเถื่อนค้นพบสถานที่นี้ก็เกิดความฮือฮา เพราะเมื่อใดที่ผู้มาถึงที่แห่งนี้เผยจิตสังหารแม้เพียงเศษเสี้ยว ก็ต้องประสบกับการตอบโต้และกดดันอันน่ากลัว!
ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหาเวทยังยากจะแบกรับการโจมตีเช่นนี้
หากไม่ใช่เช่นนี้ พวกเขาคงนำซากสัตว์ปีศาจและลูกศรซึ่งเสียบเอียงอยู่บนศพนี้จากไปนานแล้ว!
“น่าชังนัก หากไม่ใช่ธนูยักษ์ในมือเจ้าเด็กสวะนั่น ข้าคงสับมันด้วยมือตนเองนานแล้ว ไหนเลยจะต้องมาเปลืองแรงขนาดนี้”
เสอเจิ้นขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แทบอยากจะพุ่งออกไปฆ่าหลินสวินด้วยมือตนเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์