Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 805

ตอนที่ 805 ลับมีดครืดคราดใส่หมาดำ
หลินสวินลอบกลับมายังเชิงเขาวิญญาณไร้นามอีก เขาอาศัยไอซวนหนีกลบกลิ่นอายทั่วตัว ไม่กังวลว่าจะถูกอสูรเนตรทองนอเดียวสังเกตเห็น

บุปผาโลหิตเรียกหา?

จากนั้นหลินสวินหยิบม้วนหยกดำสนิทเจือสีเลือดออกมาจากอก นี่คือทรัพย์หลังศึกที่ค้นเจอบนตัวผู้แข็งแกร่งเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬที่เขาสังหารไปก่อนหน้านี้

หลังจากพินิจพิเคราะห์เพียงครู่ หลินสวินก็เข้าใจความอัศจรรย์ของมัน นัยน์ตาฉายแววประหลาดวูบหนึ่ง ก่อนใช้จิตรับรู้เข้าไปขีดเขียนในบุปผาโลหิตเรียกหาทันใด

…

“นายน้อย จากร่องรอยที่เป้าหมายหลงเหลือไว้ตลอดทาง หากไม่เกิดเหตุสุดวิสัย ภายในหนึ่งวันพวกเราต้องตามทันเป้าหมายแน่ขอรับ!”

ใกล้ๆ ป่าเก่าแก่แห่งหนึ่ง โก่วตงรายงานด้วยความเคารพ

ภายในเกี้ยวสีดำยินเสียงราบเรียบมีสง่าของโก่วซวีสิง นายน้อยเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ “โก่วตง เจ้ามีเรื่องปิดบังข้า”

ประโยคเดียวทำเอาโก่วตงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทั่วร่างพลันแข็งทื่อ

โก่วซวีสิงเอ่ยเนิบช้า “บนตัวเจ้ามีกลิ่นกระดูกจางๆ อยู่ แปลกประหลาดมาก ทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจอย่างบอกไม่ถูก เจ้าสามารถบอกเหตุผลข้าได้ไหม”

คำพูดราบเรียบสบายๆ แต่กลับทำโก่วตงสีหน้าแปรเปลี่ยนอีกครา สุดท้ายไม่กล้าปิดบังอีก เขารู้ดีว่าทันทีที่นายน้อยบันดาลโทสะจะน่ากลัวระดับใด

เขาฝืนกล่าว “นายน้อย ก่อนหน้านี้ระหว่างสืบหาร่องรอยศัตรู หน่วยสอดแนมของเราคนหนึ่งเขา… ถูกย่างกินไปแล้ว…”

น้ำเสียงเพิ่งแผ่วลง อากาศทั่วบริเวณเสมือนเยือกแข็ง ถูกกลิ่นอายอำมหิตเยียบเย็นชวนประหวั่นแผ่คลุม

ผู้แข็งแกร่งเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬทุกคนรวมโก่วตงยามนี้ในใจต่างสั่นสะท้าน ประหม่าถึงขีดสุดจนเหงื่อซึมเต็มหน้าผาก

บรรยากาศเงียบเชียบและกดดัน โก่วซวีสิงซึ่งอยู่ในเกี้ยวสีดำนิ่งเงียบ แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้คนอื่นร้อนอกร้อนใจอยู่ไม่สุข

พวกเขารู้ดีว่าโก่วซวีสิงซึ่งมีสมญากระหายเลือดอย่าง ‘บั่นพันเศียร’ น่ากลัวมากเพียงใด ทันทีที่โมโหขึ้นมา ไม่ใช่ว่าใคตรๆ จะรับมือไหว!

“ถูกย่างกินแล้ว… ถูกย่างกินแล้ว…” นานพอควร โก่วซวีสิงจึงส่งเสียงพึมพำคล้ายยังไม่อาจเชื่อ บนโลกนี้ยังมีคนกล้าทำเช่นนี้รึ

ตึกตัก! ตึกตัก!

ผู้แข็งแกร่งเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬมากมายแบกรับความหวาดหวั่นภายในใจไม่ไหว คุกเข่าทรุดลงกับพื้น แม้แต่โก่วตงเองยังสีหน้าแข็งทื่อ เกร็งไปทั้งตัว

เวลานี้ม่านเกี้ยวสีดำถูกเลิกขึ้น เงาร่างสูงโปร่งหนึ่งเดินออกมา

รูปร่างเขาสูงใหญ่เด่นสง่า คิ้วหนานัยน์ตาพยัคฆ์ องอาจผ่าเผยสง่างามยิ่งยวด ดวงตาสีเขียวมรกตแปลกประหลาด ล้ำลึกเคร่งขรึม ฉายแววยะเยือกชวนประหวั่นเป็นระลอก

ทันทีที่ปรากฏกาย แม้แต่โก่วตงยังล้วนสั่นเทาไปทั้งตัว คุกเข่าลงกับพื้นดังตูม ก่อนกล่าวเสียงสั่นเครือ “นายน้อยโปรดระงับโทสะ!”

คนผู้นี้คือโก่วซวีสิง ยอดบุคคลผู้กล้ารุ่นเยาว์เผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬระดับ ‘บั่นพันเศียร’!

ซากศพชโลมเลือดและผลงานต่อสู้หล่อหลอมฐานะโก่วซวีสิงจนมาถึงวันนี้!

“ภายในหนึ่งวัน ข้าต้องการเป้าหมายแบบมีชีวิต จับมันมาต้มกินทั้งเป็น” นัยน์ตาเขียวมรกตของโก่วซวีสิงพรั่งพรูประกายประหลาดชวนประหวั่น น้ำเสียงเยียบเย็นเหลือจะเอ่ย

อิทธิพลของพวกเขาเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬแผ่กว้างทั่วสี่แดนวิภูแห่งดินแดนรกร้างโบราณ เส้นสนกลในยิ่งใหญ่มหาศาล ทำผู้ฝึกปราณทั้งใต้หล้าหน้าเปลี่ยนสีเมื่อกล่าวถึง แม้แต่สำนักโบราณทั่วไปยังไม่กล้าแส่หาเรื่องโดยง่าย

แต่บัดนี้กลับมีคนกล้ามองพวกเขาเป็นอาหาร!

นี่ไม่เพียงแค่กำเริบเสิบสาน แต่เป็นเหมือนการยั่วยุล้ำเส้นเผ่าพวกเขา ไม่อาจอดกลั้นเด็ดขาด ยิ่งไม่อาจให้อภัย!

ท่ามกลางความมืดมิด เงาร่างชราสองร่างพุ่งออกมากะทันหัน กลิ่นอายล้วนเร้นลับและน่าหวาดกลัว

พวกเขามีนามว่าโก่วซานและโก่วไห่ เป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งราชันสองคนที่ทำหน้าที่อารักขา คอยติดตามข้างกายโก่วซวีสิงตลอดทาง!

“ไม่ว่าใครที่มันกล้าล่วงเกินกันเช่นนี้ ต้องถูกลงโทษ!” พวกเขากล่าวขึ้นมาเช่นกัน สีหน้าทะมึนเคร่งขรึม เห็นชัดว่าถูกยั่วโทสะแล้ว

“วาจานี้ไม่เลว แม้แต่ราชันในปัจจุบันยังไม่กล้าดูหมิ่นอำนาจของเผ่าข้าเช่นนี้ พวกรนหาที่ตายพรรค์นี้ต้องใช้วิธีอำมหิตกำจัดทิ้งให้สิ้นซาก!”

น้ำเสียงแหบพร่าหนึ่งดังขึ้นเหนือความคาดหมายอีกครา จากนั้นชายชราชุดคลุมสีโลหิต ทั่วร่างปกคลุมด้วยแสงมรรคเจิดจรัสคนหนึ่งก็ปรากฏตัว

“คารวะใต้เท้าขุ่ย!”

ทุกคน ณ ที่นั้นต่างโค้งคำนับสีหน้าเคร่งขรึม

ชายชรานามโก่วขุ่ยคือราชันที่แท้จริงผู้หนึ่ง เป็นคนใหญ่คนโตผู้มีอำนาจอย่างแท้จริง สถานะพิเศษโดดเด่น

“ท่านอาสิบสี่ ลิ่นเหวินจวินถูกฆ่าแล้วหรือ” โก่วซวีสิงสอบถาม

โก่วขุ่ยส่ายศีรษะ สีหน้ามืดมนอยู่บ้าง “เฉียดแค่นิดเดียว”

โก่วซวีสิงตกตะลึง ยากจะเชื่ออยู่บ้าง “นี่เป็นไปได้อย่างไร”

ใช่แล้ว เป็นไปได้อย่างไร

คนอื่นๆ ล้วนมีสีหน้าประหลาดใจสงสัย ใต้เท้าขุ่ยเป็นถึงราชันที่แท้จริง อานุภาพร้ายกาจ ทรงอิทธิพลทั่วสารทิศมาหลายปี แค่ลิ่นเหวินจวินคนเดียว ทำไมถึงหนีรอดจากการตามฆ่าของใต้เท้าขุ่ยไปได้

“นางถูกคนช่วยไว้” โก่วขุ่ยสีหน้าเยียบเย็น แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้สึกว่าหน้าหมองไป ออกปฏิบัติการด้วยตนเองแต่ปล่อยเป้าหมายหนีไปได้ นี่คือความอัปยศอย่างไม่ต้องสงสัย

“ใคร?” โก่วซวีสิงถาม

“ยายแก่คนหนึ่ง”

โก่วขุ่ยสีหน้าอึมครึมยิ่งกว่าเดิม “แม้ไม่รู้ฐานะแน่ชัด แต่ข้าจดจำกลิ่นอายมันไว้แล้ว ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวันที่จับตัวนางมาได้!”