Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 870

ผู้แข็งแกร่งคนอื่นบางคนก็บีบเข้ามาใกล้ทีละก้าว สีหน้าเต็มไปด้วยไอสังหาร

เรื่องอย่างฆ่าคนปล้นสมบัตินี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นประจำในโลกภายนอกเท่านั้น สำหรับบุคคลระดับผู้กล้าที่เข้าร่วมเทศกาลโคมกถามรรคครั้งนี้แล้ว ยิ่งไม่ใช่เรื่องแปลก

เพื่อช่วงชิงวาสนาและศุภโชคดังกล่าว แม้จะเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันก็ไม่หวั่นกลัวอะไร

บนโลกนี้ ข้อจำกัดและกฎเกณฑ์ก็เป็นสิ่งที่มีขึ้นเพื่อผู้อ่อนแอ ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงยืนอยู่เหนือกฎเกณฑ์เสมอ!

นี่ก็คือความเป็นจริง

เนี่ยอี้อันสีหน้าเหยเกถึงที่สุด ในที่สุดเขาก็กัดฟันแล้วตัดสินใจยอมแพ้

นี่เพิ่งเป็นบททดสอบด่านแรกของเทศกาลโคมกถามรรค เทียบกับดอกบัวเพลิงเจ็ดกลีบดอกหนึ่ง เขาไม่อยากถูกคัดออกตอนนี้มากกว่า

ไกลออกไป หลินสวินได้เห็นภาพนี้ก็อดลอบถอนใจไม่ได้ว่าตนคาดเดาไว้ถูกต้อง

“ทีนี้ก็ไสหัวไปซะ ข้าจะทำเป็นไม่เห็น”

หลินสวินเงาร่างไหววูบและมาปรากฏตัวในที่นั้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็กวาดสายตาเย็นเยียบมองทุกคน แล้วเริ่ม ‘ส่งแขก’

เทพมารหลิน!

ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นตื่นตระหนก สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อกี้พวกเขาเห็นกับตาว่าหลินสวินจากไปเพียงลำพัง จะคิดได้อย่างไรว่าเขาจะกลับมาอีกแล้ว

ส่วนเนี่ยอี้อันที่เดิมเตรียมจะยอมแพ้ไม่ดิ้นรนก็อึ้งงันเหมือนทำใจเชื่อได้ยากในคราวแรก จากนั้นถึงยินดีปรีดา สั่นระริกไปทั้งกาย

ในที่สุด ความรู้สึกทั้งหมดนี้ล้วนแปรสภาพเป็นความซาบซึ้งจากใจ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าผู้ที่มอบวาสนาให้ตนจะเป็นหลินสวิน และผู้ที่ลุกขึ้นช่วยเหลือตนก็ยังเป็นหลินสวินด้วย!

เวลานี้ต่อให้หลินสวินให้เขาไปบุกน้ำลุยไฟ ก็เกรงว่าเขาจะไม่นิ่วหน้าแม้สักนิดแล้ว

“เทพมารหลิน นี่เป็นเรื่องของพวกเรา เจ้าอย่ามายุ่งจะดีที่สุด”

“อย่าคิดว่าพลังเจ้าแกร่งกล้าแล้วพวกข้าจะกลัวเจ้า ที่นี่มีสหายยุทธ์อยู่มากมาย เจ้าคิดว่าลำพังเจ้าคนเดียวจะรับมือไหวหรือ”

ผู้แข็งแกร่งเหล่านั้นเอ่ยปากพลางยิ้มเหี้ยม พวกเขาไม่ยอมรามือเท่านี้

ชิ้ง!

ดาบหักที่เจิดจ้าราวหิมะดุจดั่งภาพมายาเพ้อฝันโฉบออกมาทันใด วนรอบกายหลินสวิน เจตดาบที่น่ากลัวแผ่กระจาย ฉีกห้วงอากาศออกเป็นรอยแยกน่าตื่นตระหนกสายแล้วสายเล่า

“ข้าจะพูดอีกครั้ง ไสหัวไปซะ” หลินสวินสีหน้าเย็นชา แค่เหล่าผู้กล้าสิบกว่าคนเท่านั้น ไม่อาจข่มขู่เขาได้เลย

“เทพมารหลิน เจ้าไปล่วงเกินผู้กล้าที่โดดเด่นแห่งยุคมากมายขนาดนั้น สถานการณ์ก็ไม่ดีนานแล้ว เคราะห์ใหญ่กำลังจะมาถึงตัวอยู่ก่อนแล้ว หรือตอนนี้ยังคิดจะผิดใจกับพวกเราโดยสิ้นเชิงอีกหรือ”

บางคนสีหน้าถมึงทึง ตะคอกออกมาว่า “อย่าลืมล่ะ ในแดนฐิติประจิมนี้เจ้าหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีสำนักเก่าแก่เป็นที่พึ่ง ทั้งยังไม่มีตระกูลทรงอำนาจหนุนหลัง หากเจ้าล่วงเกินพวกเรา เช่นนั้นเกรงว่าเจ้าจะรับผลลัพธ์ไว้ไม่ไหวแน่”

“ใช่แล้ว ผู้ฝึกปราณที่มาจากโลกชั้นล่างคนหนึ่งอย่างเจ้า ข้าขอเตือนให้เจ้าอ่อนน้อมลงหน่อย ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาสักนิด หาไม่แล้วจะตายโดยไม่รู้ตัว!”

“อีกอย่าง ในแดนลับนี้เจ้าก็ฆ่าพวกเราไม่ได้ กลับจะเป็นการล่วงเกินพวกเราอย่างสมบูรณ์เพราะสู้กับพวกเรา เจ้าคิดว่าเช่นนี้คุ้มหรือ”

ในใจผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ต่างหวั่นกลัวหลินสวิน แต่พวกเขาย่อมมีที่พึ่ง นำฐานะและภูมิหลังมาข่มขู่ หมายจะทำให้เขายอมถอย

“พวกสวะ”

ริมฝีปากหลินสวินพ่นคำนี้ออกมาเบาๆ

สวบ!

แทบจะในเวลาเดียวกัน ดาบหักก็โฉบออกไปดุจลำแสงจากบรรพกาลโฉบเคลื่อน เปล่งประกายน่าตื่นตาไปทั่ว

จากนั้นภาพประหลาดก็บังเกิดขึ้น ดาบหักเพิ่งจู่โจม ก็เห็นว่าห้วงอากาศห่างออกไปจู่ๆ ก็เกิดคลื่นยักษ์ระลอกแล้วระลอกเล่า พัดเอาผู้แข็งแกร่งคนแล้วคนเล่าไปด้วย!

เนี่ยอี้อันสูดหายใจหนาวสะท้านดังเฮือก ตกใจอยู่เช่นนั้น

การต่อสู้เช่นนี้น่าตื่นตะลึงเกินไปแล้ว หลินสวินเพิ่งโจมตีครั้งเดียว ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ตรงข้ามเหล่านั้นถึงกับไม่ทันได้ตอบโต้ก็ถูกเคลื่อนย้ายจากไปแล้ว!

นี่หมายความว่าอย่างไร

ก็หมายความว่าอานุภาพการโจมตีของหลินสวินนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก ยามฟันออกไปจริงๆ ไม่มีผู้ใดในที่นั้นสามารถตั้งรับไว้ได้ ทั้งยังจะชี้เป็นชี้ตายได้ในชั่วพริบตา!

ไม่เช่นนั้นพลังกฎเกณฑ์ของแดนลี้ลับนี้คงจะไม่สำแดงฤทธิ์ ทำให้ผู้แข็งแกร่งถูกคัดออกจากการทดสอบไปทีละคน!

ในขณะเดียวกันหลินสวินก็นิ่วหน้า พลังของแดนลี้ลับนี้เหนือธรรมชาติเกินไป เหมือนมีสติปัญญารับรู้อยู่ทั่วไปหมด ไม่ยินยอมให้ความตายเกิดขึ้นเด็ดขาด

เห็นเช่นนี้หลินสวินก็เก็บดาบหักทันที ไม่ลองเชิงอีก

ส่วนผู้แข็งแกร่งห้าหกคนที่ยังอยู่ในที่นั้นไม่ถูกคัดออก โชคดีพ้นเคราะห์ไปครั้งหนึ่ง เพียงแต่ตอนนี้พวกเขาตกใจจนทื่อทึ่ม ทั้งร่างสั่นระริก ท่าทางอกสั่นขวัญแขวนเหมือนต้องมนต์

หลินสวินไม่ใส่ใจคนเหล่านี้อีก จากไปกับเนี่ยอี้อัน กระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่ถึงบอกลาฝ่ายหลัง

“หลินสวิน ข้า… ขอบคุณนะ” เนี่ยอี้อันพูดตะกุกตะกักอยู่บ้าง

“เจ้าระวังตัวหน่อยนะ”

หลินสวินยิ้มให้แล้วหันกายจากไป

…

สามวันผ่านไป

ในส่วนลึกของชั้นน้ำแข็งที่มีลมหิมะปกคลุม หลินสวินลืมตาขึ้นจากการทำสมาธิ

เขายื่นมือใหญ่ขาวสะอาดเรียวยาวออกไปกดชั้นน้ำแข็งที่อยู่บนหัวเบาๆ

โครม!