Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 877

นอกเขาพยับคราม บรรดาผู้ฝึกปราณต่างรอคอยด้วยความกระสับกระส่าย ในที่สุดก็ใกล้จะรู้แล้วว่า ใครจะสามารถช่วงชิงอันดับหนึ่งของบททดสอบถกมรรคด่านที่สองนี้ไปได้

แม้แต่เหล่าคนใหญ่คนโตต่างก็หยุดสนทนา รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

ใกล้จะยุติแล้ว…

เขตขีดจำกัดที่แตกต่างกัน บุคคลระดับ อวี่หลิงคง ล้วนแต่รอคอยผลประกาศสุดท้ายอยู่อย่างเงียบๆ

บุคคลแห่งยุคที่ไปถึงยังจุดหมายนานแล้วเหมือนยกภูเขาออกจากอก อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกคัดออก พวกเขาจึงโล่งใจอยู่ไม่น้อย

ส่วนผู้กล้าบางคนที่ยังฝ่าทะลวงในเขตขีดจำกัด จวบจนยามนี้ก็ยังไปไม่ถึงจุดหมาย ต่างไม่อาจยั้งความรู้สึกสิ้นหวังลงได้

ต่อให้ไม่ถูกคัดออก ทว่าเวลาก็เหลือไม่มาก พวกเขารับรู้ได้ว่าครั้งนี้ถูกกำหนดแล้วว่าตนไม่มีโชคพอจะไปบททดสอบด่านถัดไปแล้ว…

…

“ฟัน!”

ในการต่อสู้อันดุเดือด ทันใดนั้นดาบหักที่สว่างพร่างพราวสุดขีดโฉบตวัดขึ้น เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์สะท้านโลกออกมา

ด้านบนตัดเก้าชั้นฟ้า

ด้านล่างกวาดทั่วทิศ

ในพริบตานั้นฟ้าดินขมุกขมัวคล้ายเงียบงันทันใด เวลาดูเหมือนหยุดนิ่ง เหลือไว้แค่เพียงแสงดาบที่ห้อทะยานบาดตาสายหนึ่ง

อัศจรรย์ล้ำเลิศเป็นหนึ่งไม่มีสอง!

พรูด! พรูด! พรูด! พรูด! พรูด!

เงาร่างของ ‘ผู้ฝึกปราณ’ คนแล้วคนเล่าดับสลายไปดั่งหิมะละลายกลายเป็นน้ำ ค่อยๆ เลือนลับจางหาย ไม่อาจขัดขวางและต้านทานได้

“ขอแสดงความยินดีกับศิษย์น้องที่สามารถฝ่าทะลุขีดจำกัดได้”

สตรีชุดกระโปรงรุ้งเจ็ดสีคนนั้นเผยรอยยิ้ม มีความรู้สึกปิติยินดี หลังจากนั้นเงาร่างนางก็อันตรธานหายไปราวกับฟอง

“เมื่อก้าวเข้าสำนักนี้ ไม่ว่าอายุมากน้อยเพียงใดก็ล้วนแต่เป็นพี่น้องกันทั้งสิ้น ศิษย์น้อง สักวันพวกเราจะได้พบกันบนวิถีแห่งมหามรรค รักษาตัวด้วย”

ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าเอ่ยปาก เสียงนุ่มไพเราะดังก้องสะท้อน

จากนั้นเขาหมุนตัว เงาร่างสูงใหญ่ก็หายไปเหมือนเงาฟองจากกลางฟ้าดินขมุกขมัวนี้

บนห้วงอากาศ เจตจำนงต่อสู้ทั่วร่างพวยพุ่งดุจไอหินหนืด เพียงแต่เมื่อได้เห็นภาพนี้ เขาก็ได้สติจากห้วงแห่งการต่อสู้

‘ขอบคุณบุญคุณที่ชี้แนะของทุกท่าน สักวันข้าหลินสวินจะต้องทดแทนให้จงได้’

หลินสวินมองไปยังบริเวณที่พวกชายหนุ่มหายไป พลางเอ่ยขึ้นในใจ

การต่อสู้นี้ทำให้วิชายุทธ์ของเขาถูกเคี่ยวกรำจนถึงขีดสุด บังเกิดการเปลี่ยนแปลงในทุกด้าน ซ้ำยังได้หยั่งถึงการต่อสู้อันล้ำค่าหาใดเปรียบ

ไม่ว่าจะเป็นเคล็ดวิชาเก้าหมัดสะเทือนสวรรค์ มังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปร ธารดาราหลอมเพลิง มรดกหกกระบวนเฉือนวัฏจักรฟ้า ล้วนแต่หลอมรวมเข้ากับเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำที่เขาควบคุมได้ทั้งหมด พลานุภาพเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี ไม่เหมือนที่เคยเป็นมาอีกแล้ว

โดยเฉพาะการฝ่าทะลุขีดจำกัดในครั้งนี้ ทำให้หลินสวินเพิ่งสังเกตว่ามกุฎมรรคาที่แท้จริง คือการผสานพลังทั้งหมดที่มีเข้าด้วยกัน เป็นการเปลี่ยนแปลงขีดจำกัดรอบด้านที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!

นอกจากนี้ พลังจิตวิญญาณก็เกิดการแปรเปลี่ยนด้วยเช่นกัน…

คุณประโยชน์ช่างมีมากล้นจริงๆ

เพียงแค่การหยั่งถึงที่ได้รับจากศึกครั้งนี้ ก็มากพอจะทำให้หลินสวินขัดเกลาและความเข้าใจการฝึกปราณในภายภาคหน้าได้เรื่อยๆ

ตุบ!

ทันใดนั้นร่างของเขาก็โอนเอนก่อนร่วงลงมาที่พื้น

ความเหนื่อยล้าและอ่อนแรงที่ยากบรรยายท่วมท้นไปทั้งร่าง การต่อสู้ครั้งนี้เขาทุ่มเทสุดกำลัง ปลุกเร้าพลังถึงขีดจำกัด ยามนี้เมื่อได้ผ่อนคลายลงจึบยืนหยัดไม่อยู่ทันใด

ฟู่! ฟู่!

หลินสวินหอบหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวอย่างเห็นได้ชัด ร่างชุ่มไปด้วยเหงื่อ เลือดเนื้อ ผิวหนัง จนถึงกระดูกล้วนปรากฏสภาพหมดแรงไปทั่วทุกอณูของร่างกาย นอนราบไปกับพื้น แม้แต่จะยกนิ้วมือยังกินแรง

นับตั้งแต่เข้ามายังดินแดนรกร้างโบราณจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยได้ลิ้มลองรสชาติของ ‘ความไร้เรี่ยวแรง’ เช่นนี้มาก่อนเลย นี่คือความรู้สึกที่ว่างเปล่าหลังจากการได้ปลดปล่อยอย่างสุดกำลัง

ว่างเปล่าปราศจากสิ่งใด

เวิ้งว้างดั่งไร้รากยึด

ทว่าในใจของหลินสวินกลับรู้สึกพอใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน นัยน์ตาดำของเขากระจ่างและเรียบสงบ จ้องมองไปยังท้องฟ้าขมุกขมัวนั้น คล้ายกับนอนดูดาวที่ทอแสงยามราตรีบนหลังคาเมื่อครั้งเยาว์วัย ไร้ซึ่งความวิตกกังวลอันใด กายและใจล้วนว่างเปล่า

ฮูม!

ในร่างกายที่ว่างเปล่าพลันมีกระแสร้อนรุ่มพรั่งพรูขึ้น ประหนึ่งน้ำพุพวยพุ่ง กระจายไปทั่วสรรพางค์กาย

พริบตานั้นร่างกายที่คล้ายกับเปลวไฟอันริบหรี่ เหมือนไม้แห้งได้ฝนชโลม ทั้งคล้ายแม่น้ำที่แห้งขอดได้ต้อนรับฝนห่าใหญ่ พลังทั้งหมดในร่างล้วนกำลังฟื้นฟูด้วยความเร็วอย่างน่าอัศจรรย์…

หลินสวินสัมผัสอย่างเงียบๆ

นี่คือพลังที่แปรเปลี่ยนหลังจากการฝ่าทะลุขีดจำกัดมาได้ ช่างล้ำค่าหาใดเปรียบ และเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

ราวกับดักแด้กลายเป็นผีเสื้อ นิพพานแล้วเกิดใหม่

ตึง!

และในเวลานี้เวลาหนึ่งก้านธูปหมดลงแล้ว ท้องฟ้าขมุกขมัวพลันเกิดเสียงระฆังโบราณดังกึกก้องขึ้น ประหนึ่งว่าเสียงถูกส่งมาไกลเนิ่นนานนับตั้งแต่บรรพกาล

บททดสอบด่านที่สองสิ้นสุดแล้ว

…

ตึง!

บนเขาพยับครามเสียงระฆังดังกึกก้องลากยาว

เล่าผู้ฝึกปราณที่อยู่ภายนอกต่างพากันถอนหายใจเฮือกยาว สิ้นสุดแล้ว ผลการทดสอบด่านที่สองใกล้จะประกาศออกมาแล้ว!

จะเป็นผู้กล้าสามคนไหนที่ได้รับรางวัลพิเศษของบททดสอบในครั้งนี้

ทั้งเป็นใครกันที่แสดงฝีมือเต็มที่ออกมา ยึดครองที่หนึ่งของบททดสอบครั้งนี้

ทุกคนล้วนแต่กำลังเฝ้าคอย

“เร็วเข้า รีบนับจำนวนผู้กล้าที่ถูกคัดออกในครั้งนี้!”

ส่วนผู้ฝึกปราณจากเผ่าวาทวาโยต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวทันใด ด้วยโลกภายนอกไม่อาจร่วงรู้รายละเอียดใดในบททดสอบได้

“กรรไกรเจียวทอง…” อวี่หลิงคงดวงตาหดรัด ใจเต้นรัว หรือนี่จะเป็นสมบัติอริยะที่เลื่องชื่อลือชามาตั้งแต่ครั้งบรรพกาล

แต่ไม่ช้าในใจเขาก็ต้องผิดหวัง นี่เป็นเพียงแค่ของเลียนแบบ แม้แต่ยอดศาสตรามรรคราชันยังไม่อาจเรียกได้ แต่พลานุภาพกลับน่าอัศจรรย์หาใดเปรียบ สามารถเทียบเคียงกับยอดศาสตรามรรคราชันได้

“ของวิเศษที่ผู้อาวุโสไม่อาจตัดใจได้ ก็คือของวิเศษที่มีที่มาลี้ลับ พิศวงยากหยั่งถึง ต้องไม่ใช่ของกรรไกรเจียวทองเลียนแบบเล่มนี้อย่างแน่นอน…”

“ไม่ว่าผู้ใดได้ครอบครองมันไป ข้าจะต้องชิงกลับมาให้จงได้”

แววตาอวี่หลิงคงสาดประกายเยียบเย็นในบัดดล

…

“อันดับสอง… หรือจะเป็นเจ้าอวี่หลิงคงก้าวนำข้าไปก้าวหนึ่ง”

เขตขีดจำกัดอีกแห่ง จี้ซิงเหยาขมวดคิ้วคร่ำเคร่ง ใบหน้างามงดเจือความหงุดหงิด “หากรู้เสียแต่แรก ข้าคง…”

ทว่าท้ายที่สุดนางถอนหายใจเบาๆ และไม่ถือสาหาความอีก

“ก็แค่ผลแพ้ชนะในชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น เมื่อฝ่าทะลุบททดสอบทั้งห้าด่านไปได้ จึงจะเป็นเวลาตัดสินแพ้ชนะของจริง เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์เหนือความคาดหมายใดขึ้นอีก…”

จี้ซิงเหยาหายใจสูดหายใจลึก นัยน์ตาทอแสงมุ่งมั่น

ไม่มีใครรู้ว่าในบททดสอบด่านที่สองนี้ นางไม่เคยงัดไพ่ตายที่แท้จริงออกมาเลยสักครั้ง

หรืออาจกล่าวได้ว่า นางคิดว่าในการทดสอบครั้งนี้ ล้วนแต่เป็นเพราะตนเก็บงำความสามารถเกินไป ถึงได้พลาดอันดับหนึ่งไป!

…

ในเขตขีดจำกัดที่แตกต่างกัน เหตุการณ์เช่นเดียวกันนี้กำลังจะทยอยเกิดขึ้น

ขณะที่บุคคลแห่งยุครับรู้ถึงอันดับของตนเองทีละคนๆ บ้างก็พอใจ บ้างก็โกรธแค้นเดือดดาลและไม่ยอมรับ

เพียงแต่สามอันดับแรกเป็นผู้ใดกันแน่ กลับไม่มีใครสามารถบอกได้

…

และในเวลานี้ หลินสวินซึ่งได้อันดับหนึ่งด้วยมาอย่างงุนงง ก็มีอาการตกตะลึงอยู่บ้าง

กลุ่มแสงศักดิ์สิทธิ์ไหลวนกลุ่มหนึ่งปรากฏเบื้องหน้า ภายในนั้นยังมีของวิเศษชิ้นหนึ่ง เป็นรางวัลพิเศษที่จะได้รับหลังชิงอันดับหนึ่งมาได้ในครั้งนี้

เพียงแต่เจ้าของวิเศษสิ่งนี้กลับเล็กจิ๋วมาเกินไปอย่างเห็นได้ชัด

มันเป็นขวดหยกใบหนึ่ง ทว่ามีขนาดประมาณหัวแม่มือ ทั่วทั้งตัวขวดถูกขัดจนเงาวับดั่งหยกมันแพะ เผยให้เห็นชั้นสีเขียวอ่อนๆ แวววาวใสกระจ่าง

หลินสวินยังไม่เคยเห็นขวดหยกที่มีขนาดเล็กกระจิ๋วเช่นนี้มาก่อน ดูแล้วคล้ายกับของเล่นในมือเด็กอย่างไรอย่างนั้น

นี่ก็คือของรางวัล?

หลินสวินตะลึงงันอยู่นานกว่าจะหยิบของชิ้นนั้นไว้ในมือ กลิ่นที่นุ่มละมุนสดชื่นสายหนึ่งแผ่คลุมทั่วฝ่ามือ

ขวดหยกใบนี้เล็กกระจุ๋มกระจิ๋มเกินไปแล้ว เบาราวกับไร้สิ่งใดวางอยู่บนฝ่ามือ ปากขวดกลมเกลี้ยง ผิวขวดมีแสงสีเขียวอ่อนไหลเวียน ชวนให้ผู้คนระบุไม่ได้ว่าเจ้าของวิเศษนี้มีไว้ใช้ทำอะไร

หลินสวินแทรกจิตรับรู้ลงไปภายในนั้น ทันใดนั้นในสมองพลันปรากฏชื่อของขวดใบนี้ เพียงแต่พริบตาต่อมา สีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนไปเป็นผิดปกติอยู่บ้าง

ขวดมหามรรค…สุดหยั่ง?