Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 951

ตอนที่ 951 ปริศนาหงส์ดำเลือดทมิฬ
เพียงแต่ซุ่นไป๋เสวียนกลับไม่รู้จักซย่าจื้อ เมื่อมองเห็นแม่นางน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นคนหนึ่งลุกออกมา เขาก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที โบกมือกล่าวว่า “เรื่องของผู้ชาย แม่นางน้อยอย่างเจ้าจะยื่นมือเข้าแทรกอะไรกัน รีบหลบไป”

จากนั้นเขาก็มองหลินสวินอย่างไม่สบอารมณ์ “เสียทีที่เจ้ายังเรียกตัวเองว่าเทพมาร ไม่รู้สึกอับอายขายขี้หน้าหรือถึงให้แม่นางน้อยคนหนึ่งลุกออกมาแทน”

สีหน้าหลินสวินดูแปลกไปเล็กน้อย

ส่วนลั่วเจียทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว กำลังจะส่งเสียงเอ่ยเตือนออกมาอย่างอดไม่อยู่

แต่เวลานี้เองซย่าจื้อได้เคลื่อนไหวแล้ว เงาร่างเพรียวบางก้าวย่างออกไปฉับพลัน ราวกับกระแสน้ำในความมืดสายหนึ่ง

“เจ้าว่าต่อสู้กับข้ามันน่าอับอายมากหรือ”

น้ำเสียงใสกังวานเจือแววเย็นเยียบที่กรีดลึกถึงกระดูก ซย่าจื้อมาหยุดอยู่เบื้องหน้าซุ่นไป๋เสวียนแล้ว รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

“ชายชาตรีอย่างข้า ไยต้องรังแกสาวน้อยอย่างเจ้าด้วย รีบ…”

เห็นได้ชัดว่าซุ่นไป๋เสวียนหงุดหงิดยิ่ง เพียงแต่เพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค นัยน์ตาของเขาพลันหดวูบ ร้องเสียงหลงออกมาหนึ่งครา เงาร่างถอยกรูด

ชิ้ง!

ทวนม่วงเรียบง่ายเก่าแก่มันปลาบเล่มหนึ่งฟันสังหารออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ หากไม่เพราะเขาไหวตัวหลบทัน ก็เกือบถูกเจาะทะลุหน้าอกไปแล้ว

“เจ้า…” ซุ่นไป๋เสวียนโกรธจนตัวสั่น คราวนี้เพิ่งตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่เข้าที

“ชายชาตรีรู้จักแต่ถอยหลบหรือ” ซย่าจื้อย่างเท้าก้าวขึ้นหน้า ตั้งแต่ต้นจนจบนางเย็นเยือกราวกับความมืดมิด เจือกลิ่นอายที่พาให้ผู้คนใจสะท้าน

ฟุ่บ!

ทวนม่วงพุ่งทะยาน สุดแสนเรียบง่าย แต่กลับทำให้ซุ่นไป๋เสวียนหน้าเปลี่ยนสีอีกครั้ง รับรู้ถึงแรงบีบคั้นน่าสะพรึงที่ประเดประดังเข้ามาวูบหนึ่ง เขาร้องเสียงหลงออกมาอีกหนึ่งคราอย่างอดไม่อยู่ ไม่อาจไม่หลบเลี่ยง

สีหน้าเขาบิดเบี้ยวเขียวคล้ำ ถูกบีบให้ถอยสองคราติดพาให้เขาปั้นหน้าไม่ไหว ร้องตะโกนว่า “อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือโหดเหี้ยม!”

“บังคับเจ้าแล้วอย่างไร”

ซย่าจื้อก้าวขึ้นหน้า ทวนม่วงเปลี่ยนรูป ซัดจู่โจมออกไปอย่างเฉียบขาด นางดูคล้ายเยือกเย็น แต่กลับมีกลิ่นอายบีบเค้นอย่างหนึ่ง

“คิดว่าไม่กล้าจัดการเจ้าจริงๆ หรือ!”

ซุ่นไป๋เสวียนโกรธจนขาดสติ เรียกทวนศึกสีทองอร่ามเล่มหนึ่งออกมา เข้าปะทะอย่างแข็งกร้าว

เคร้ง!

ทั้งสองชนปะทะ รัศมีศักดิ์สิทธิ์หวีดคำราม บาดโสตประสาทเกือบหูดับ

ซุ่นไป๋เสวียนโซเซไปทั้งร่าง เกือบถูกซัดปลิวออกไป

ชั่วขณะนั้นเขาเบิกดวงตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เด็กสาวคนนี้มีพลังน่าหวาดกลัวเช่นนี้ได้อย่างไร

ไม่รอให้เขาตอบสนอง ซย่าจื้อก็พุ่งสังหารเข้ามาอีกครั้ง

ทวนม่วงราวกับสายฟ้า อาภรณ์ดำพลิ้วไสว พาให้เด็กสาวดุจดั่งเทพไท้ที่เดินออกมาจากความมืดมิด มีอานุภาพเย็นเยียบเงียบสงัดประการหนึ่ง

ไม่ได้เหนือความคาดหมายใดๆ ซุ่นไป๋เสวียนถูกซัดปลิวส่งเสียงกรีดร้อง สภาพสะบักสะบอมทั้งโกรธเกรี้ยวและผิดคาด อัดอั้นจนแทบกระอักเลือด

นี่เป็นไปได้อย่างไร

ซุ่นไป๋เสวียนมั่นใจในตัวเองและหยิ่งผยองเรื่อยมา เชื่อว่าในบรรดาคนรุ่นเยาว์ มีเพียงปีศาจพลิกฟ้าเพียงหยิบมือซึ่งอยู่ในแดนเร้นอริยะเท่านั้นจึงจะกร้าวแกร่งพอเข้าตาตนได้ นอกจากนั้นแล้ว ผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ ล้วนไม่อาจเปรียบเทียบ

ในความเป็นจริง เขาเองก็มีคุณสมบัติพอจะหยิ่งลำพองจริงๆ ไม่เพียงแค่พรสวรรค์โดดเด่น แม้กระทั่งสายเลือดและรากฐานต่างประหัตประหารไร้เทียมทาน ได้รับการยกย่องให้เป็นอัจฉริยะยากพบพานในช่วงหมื่นปีของตระกูลซุ่น

แต่ยามนี้ เด็กสาวคนหนึ่งกลับกดดันบีบจนเขาโงหัวไม่ขึ้น โจมตีเขาจนปลิวหนแล้วหนเล่า ข้อนี้พาให้เขาชักเริ่มสงสัยในชีวิตของตนเสียแล้ว!

……

ไกลออกไป สีหน้าพวกโค่วซิงเต็มไปด้วยความเวทนา เจ้าทึ่มตาถั่วคนนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ แม้แต่แม่นางน้อยคนหนึ่งก็ยังสู้ไม่ได้ ยังไปยั่วยุคุณชายหลินสวินอีก นี่ไม่ใช่การสร้างความอัปยศให้ตัวเองหรอกหรือ

หากซุ่นไป๋เสวียนรู้ความคิดของพวกเขา คงหนีไม่พ้นต้องน้ำตานองหน้าเป็นแน่

อัจฉริยะแห่งยุคผู้สูงส่งของตระกูลซุ่นอย่างเขา ไม่พูดถึงว่าถูกคนมองว่าเป็นชายหนุ่มที่ก้าวพลาดหลงผิด ยังถูกคนมองว่าสร้างความอัปยศให้ตัวเอง ข้อนี้น่าโมโหเกินไปแล้ว

แม่นางเยวี่ยอึ้งงัน นางมองออกแต่แรกแล้วว่าซุ่ยไป๋เสวียนเป็นบุคคลที่กร้าวแกร่งถึงขีดสุดคนหนึ่งอย่างแน่นอน หาไม่ก่อนหน้านี้ก็คงไม่ยอมรอให้หลินสวินฟื้นตัว เพราะกลัวว่าถ้าชนะไปก็ชนะอย่างไม่ใสสะอาด

เพียงแต่นางยังคิดไม่ถึงอยู่ดีว่าสถานการณ์จะพลิกผันเช่นนี้ เด็กสาวที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นคนหนึ่ง ถึงขั้นซัดจนซุ่นไป๋เสวียนคนนั้นสะบักสะบอมถอยกรูด เกือบกุมหัวมุดเข้ารูหนูไปแล้ว!

แน่นอน นางไม่คิดว่าชื่อเสียงซุ่นไป๋เสวียนไม่สมคำร่ำลือ ทุกอย่างนี้ได้แต่บ่งบอกว่าเด็กสาวคนนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าซุ่นไปเสวียนเท่านั้น!

‘หรือว่านางก็คือเด็กสาวคนนั้น ที่เคยช่วยหลินสวินสังหารบุคคลแห่งยุคกลุ่มหนึ่งในเทศกาลโคมกถามรรค’ ทันใดนั้นแม่นางเยวี่ยก็มีปฏิกิริยา ในใจสั่นสะท้าน

เรื่องนี้สร้างความฮือฮาอลหม่านในแดนฐิติประจิม ผู้คนมากมายต่างคาดเดาตัวตนและที่มาของเด็กสาวคนนั้น แต่กลับยังเป็นปริศนา ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เรื่อยมา

แต่ยามนี้เห็นนางสยบซุ่นไป๋เสวียนเองกับตา คราวนี้แม่นางเยวี่ยจึงตระหนักได้ว่าข่าวลือไม่ได้คุยโตเกินจริง เด็กสาวคนนี้แข็งแกร่งเหนือคนอย่างแท้จริง!

ลั่วเจียลอบทอดถอนใจเบาๆ เดิมทีหมายจะเอ่ยเตือนซุ่นไป๋เสวียน แต่ยามนี้จู่ๆ นางก็รู้สึกว่า ปล่อยให้เจ้าหมอนี่ถูกสั่งสอนหนักๆ สักทีก็ไม่เลวเหมือนกัน

สิ่งเดียวที่ทำให้นางค่อนข้างเป็นกังวลคือหากซุ่นไป๋เสวียนถูกฆ่าตาย เช่นนั้นผลที่ตามมาก็คงร้ายแรงน่าดู

และเวลานี้เอง เสียงสื่อจิตของหลินสวินก็ลอยมาข้างโสตประสาทของนาง ‘แม่นางลั่วเจียไม่ต้องกังวลไป ข้ากำชับไว้แล้วว่าจะไม่เอาชีวิตเขา’

ลั่วเจียช้อนสายตามองไป เห็นหลินสวินกำลังยิ้มแย้มมองมาที่ตน ท่าทางเหมือนมองทะลุความคิดของตน ข้อนี้พาให้ในใจนางรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

หากไม่ใช่เพราะซุ่นไป๋เสวียนคนนั้น ตนมีหรือจะต้องถูกหลินสวินด้วยปฏิบัติเช่นนี้ เล่นเอาตนเป็นเหมือนฝ่ายถูกกระทำเกินไป ซ้ำยังไม่อาจไม่รู้สึกซาบซึ้งใจอีก