Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 958

ในภาพจำของหลินสวิน อริยะเป็นดั่งผู้วิเศษ ครอบครองความสามารถเทียมฟ้าทะลวงดิน ยืนอยู่เหนือสุดผืนแผ่นฟ้า อายุยืนเทียบเทียมกาลนิรันดร์ รัศมีเรืองรองดุจสุริยันจันทรา ใกล้เคียงกับผู้เป็นอมตะ

ระดับอริยะยิ่งเป็นระดับการบำเพ็ญที่ผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนต่างฝันใฝ่ นับแต่อดีตจวบจนปัจจุบัน บุคคลยิ่งใหญ่สะท้านฟ้าสะเทือนดินไม่รู้ตั้งเท่าไรที่ขุ่นแค้นอยู่หน้ามรรคาสายนี้ ไร้วาสนาเหยียบย่างบนนั้น

มันสูงส่งเกินไป เป็นดั่งตำนานเล่าขาน นับแต่กาลเวลานิรันดร์เป็นต้นมา ผู้ที่สามารถมาถึงระดับนี้ได้ก็มีจำนวนเพียงแค่หยิบมือเท่านั้น!

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่สามารถขัดขวางผู้ฝึกปราณจำนวนนับไม่ถ้วนให้ไปปีนป่ายและแสวงหาอย่างไม่ขาดสาย

แต่ยามนี้ในอารามเก่าแก่แสนทรุดโทรมแห่งนี้ กลับมีผู้ยิ่งใหญ่ระดับอริยะบรรพกาลสองคนมอดม้วย ณ ที่แห่งนี้ ซ้ำยังถูกคนสังหารต่อเนื่องกันในหอกเดียว แล้วจะไม่ให้ผู้คนสยองขวัญได้อย่างไร

คนหนึ่งคืออริยสงฆ์ตู้จี้จากอารามกษิติครรภ์ อีกคนก็เป็นนางพญาเผ่าหงส์ดำเลือดทมิฬ แต่กลับพากันประสบเคราะห์อยู่ที่นี่ น่าสะพรึงเกินไปแล้ว!

หลินสวินไม่อาจจินตนาการได้ว่า เงาร่างสีทองนั้นบรรลุไปถึงระดับที่น่าหวาดกลัวเพียงใดกันแน่ ถึงสามารถทำได้ถึงขั้นนี้

เขาสั่นเทิ้มทั่วร่าง ตระหนักได้ว่าในสมัยบรรพกาล ภายในอารามแห่งนี้ต้องซุกซ่อนความลับยิ่งใหญ่ไว้แน่ ถึงได้ทำให้อริยะทั้งสองเผชิญเคราะห์สังหารคับฟ้า!

ในเวลาเดียวกันนั้นสีหน้ามู่เจิ้งก็เปลี่ยนไปไม่นิ่ง เห็นได้ชัดว่าก็ตกใจกับความจริงฉากแล้วฉากเล่าที่ได้เห็นเมื่อครู่ด้วยเช่นกัน

“หืม?”

แต่ไม่นานทั้งสองต่างพากันสะดุ้งตกใจ สายตามองไปทางแท่นดอกบัวขาวพิสุทธิ์ที่กลิ่นอายอริยะเทพคุโชนแท่นนั้น

มันปรากฏรากไม้ที่เหี่ยวแห้งไหม้เกรียมรากหนึ่งออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เน่าเปื่อยจนแทบกลายเป็นเถ้าถ่าน ไม่สะดุดตายิ่ง

แต่หลินสวินกับมู่เจิ้งต่างตระหนักได้ว่า นี่คือสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่ง!

หาไม่มีหรือมันจะปรากฏบนแท่นดอกบัวหยกขาวที่วิเศษศักดิ์สิทธิ์นั้นได้

สวบ!

มู่เจิ้งเริ่มเคลื่อนไหวทันที เงาร่างสูงตระหง่านดุจดั่งภูผาพุ่งไปทางแท่นดอกบัวหยกขาวปานสายฟ้าแลบ เอื้อมมือออกไป รอยมือมายาขนาดใหญ่รายล้อมด้วยแสงธรรมสีดำคว้าตะปบลงไป

แต่หลินสวินไวกว่าเขา ก้าวย่างชือน้ำแข็งโคจรถึงขีดสุด เริ่มทีหลังแต่มาถึงก่อนราวกับแสงพริบไหวก็ไม่ปาน พร้อมกันนั้นในเจดีย์ไร้อักษรก็สาดแสงมรรคทองนิลกาฬออกมาสายหนึ่ง หอบม้วนออกไป

แสงมรรคทองนิลกาฬไม่เพียงมีประสิทธิภาพในการสยบอันน่าเหลือเชื่อ แต่ยังกวาดผ่านทุกสิ่ง เก็บรวบทุกอย่าง ยอดเยี่ยมสุดจะเปรียบ

“ถอยไป!” มู่เจิ้งหน้าเปลี่ยนสีน้อยๆ ปากตะคอกขับไล่ เรียกอาลยบาตรในมือออกไปต้านแสงมรรคทองนิลกาฬ

แต่ตัวเขาเงาร่างพริบไหว ฝ่ามือควบรวมเป็นประทับพุทธมหึมา กดอัดห้วงอากาศพุ่งสังหารไปทางหลินสวิน

เห็นได้ชัดว่า เขาไม่สามารถทำใจปล่อยให้หลินสวินชิงรากไม้เหี่ยวแห้งไหม้เกรียมนั้นไปก่อนได้

“เฮอะ!”

หลินสวินแค่นเสียงเย็น ดาบหักที่พร้อมสู้ตั้งนานแล้วพุ่งโจมตีออกไป สาดประกายคมปลาบไร้เทียมทาน เจิดจ้าดั่งหิมะออกมาปะทะกับมัน

เพียงชั่วครู่ศึกใหญ่ก็ปะทุขึ้น!

วาสนาอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องใช้เหตุผลใดๆ ก็เพียงพอจะทำให้เกิดศึกตัดสินเป็นได้แล้ว

และเพื่อให้ได้รับวาสนา ไม่ว่าหลินสวินหรือมู่เจิ้งต่างงัดฝีมือออกมาใช้เต็มที่ตั้งแต่คราแรก

ตูม!

หลินสวินเหยียบย่างห้วงอากาศ ดาบหักสำแดงแก่นอัศจรรย์ของหกกระบวนเฉือนวัฏจักรฟ้า พิฆาตเฉียบขาด อานุภาพอหังการดั่งเทพมาร

กล่าวได้ว่า ยามนี้หากเปลี่ยนเป็นบุคคลแห่งยุคอย่างพวกหลี่ชิงฮวน มู่เจี้ยนถิง เกรงว่าคงมีแต่ต้องตกที่นั่งลำบากตั้งแต่แรก

แต่เหนือความคาดหมาย มู่เจิ้งคนนี้กลับแข็งแกร่งผิดธรรมดา ภายใต้การสังหารระดับนี้ ยังถูกเขาขืนต้านไว้ได้

ในฐานะหนึ่งในสิบแปดสาวกรุ่นปัจจุบันของอารามกษิติครรภ์ เขาก็ไม่ด้อยกว่าเช่นกัน ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าโดดเด่นน่าทึ่ง

เผชิญกับการเข่นฆ่าของหลินสวิน สีหน้าเขาไม่แยแสและครัดเคร่ง รูปร่างสูงตระหง่านดั่งภูผาแผ่แสงธรรมสีดำ เคลื่อนไหวดุจสายฟ้า มีพลังดุจพยัคฆ์ซ่อนมังกรหมอบ ราวกับอรหันต์แค้นโลกรูปหนึ่ง

ตูม!

เขาถือลูกประคำสิบแปดสาวกไว้ในมือ ระหว่างที่หมุนวนก็ควบรวมเป็นประทับพุทธที่ราวกับสร้างจากทองคำนิลกาฬสายแล้วสายเล่าพาดผ่านห้วงอากาศ ปลดปล่อยเสียงแห่งมรสุมออกมา ถึงกับสลายพลังสังหารกร้าวแกร่งของดาบหักได้

ขณะเดียวกัน สมบัติอริยะในมือทั้งคู่ก็กำลังต่อสู้กัน

เจดีย์สมบัติไร้อักษรไหลหลั่งแสงมรรคสีทองหมื่นพัน ทรงพลังสยบจักรวาล บีบอัดห้วงอากาศจนพังครืน ส่งเสียงกึกก้องไม่ขาด

เพียงแต่อาลยบาตรนั้นก็ไม่ด้อยไปกว่านั้น ปรากฏเงามายาภิกษุสายแล้วสายเล่าท่องสวดเสียงธรรม ปลดปล่อยลำแสงนับไม่ถ้วนพาให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี

สมบัติชั้นยอดสองชิ้นต่างยื้อยุดกัน ยากจะแยกจากกัน

‘ภิกษุรูปนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย!’

ในใจหลินสวินครัดเคร่ง ลงมือว่องไวขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตัวเร่าร้อนลุกโชนดุจเตาไฟ พลานุภาพห้อทะยานถึงขีดสุด

“สหายยุทธ์ จากศักยภาพของเจ้าก็นับเป็นบุคคลแนวหน้าในหมู่คนรุ่นเยาว์ในโลก หากไม่รู้จักความเหมาะสม วันนี้ต้องมีอันตรายถึงชีวิตแน่” มู่เจิ้งขมวดคิ้ว แม้คำพูดจะราบเรียบแต่กลับเจือการข่มขู่

อานุภาพของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จีวรสีดำสะบัดแรง ใบหน้าเคร่งครัด ประหนึ่งภิกษุที่กรำศึกกับใต้หล้ารูปหนึ่ง

“ภิกษุ ข้าก็อยากเตือนสติเจ้าสักประโยคเหมือนกัน เดิมทีเจ้ากับข้าไร้ความแค้น อย่าดึงดันทำผิด บังคับให้ข้าสังหารเจ้า!” หลินสวินตอบกลับเย็นชา

เขาโคจรวิชาลับโทสะหยาจื้อ อานุภาพพุ่งทะยานขึ้นอีกเท่าใหญ่ กระชับดาบหัก ราวกับเทพมารมาเยือนโลก

เพียงแค่ท่วงท่านั้นก็พาให้ห้วงอากาศใกล้เคียงหวีดร้องคร่ำครวญ

“จิตสังหารของสหายยุทธ์รุนแรงเช่นนี้ หากไม่รู้จักเก็บงำไว้บ้างจะต้องร่วงหล่นจมสู่ทางมาร กลายเป็นคนนอกรีตที่ล้างผลาญใต้หล้า”

สีหน้ามู่เจิ้งไม่ทุกข์ไม่สุข ไร้เกรงกลัว เสียงดุจระฆังใบใหญ่ดังกังวาน “พุทธองค์ตรัสไว้ว่า อาตมาไม่ตกนรก ผู้ใดจักตกนรก วันนี้ก็ให้อาตมาช่วยโปรดสัตว์ให้เจ้าแล้วกัน!”

เดิมทีเขาคิดว่าจะสยบหลินสวินและโปรดสัตว์ได้เพียงชั่วพริบตา ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายยังคงกรำศึกห้าวหาญดุดัน!

‘รากฐานเจ้าเด็กนี่น่าสะพรึงนัก! อย่าบอกนะว่าเป็นมารบาปไร้เทียมทานที่แดนเร้นอริยะบางแห่งเคี่ยวกรำออกมา’ มู่เจิ้งใจสั่นสะท้าน

เขาขับโคจรพลังตนเองถึงขีดสุดโดยไม่ได้รีรอ ความเร็วในการหมุนลูกประคำและท่องธรรมก็ไวขึ้นเรื่อยๆ เร่งรีบขึ้นดั่งลมคลั่งฝนคะนอง ดุดันองอาจ พาให้ฟ้าดินแถบนี้เปี่ยมด้วยไอสังหารน่าสะพรึง

บัวสีดำดอกแล้วดอกเล่าพลิ้วไสว มีเงามายาภิกษุประทับอยู่ในนั้น เดิมทีภาพนี้ควรจะพิสุทธิ์วิเศษและเคร่งครัดยิ่งราวกับปาฏิหาริย์ แต่ยามนี้กลับมีไอสังหารถึงชีวิตคลุ้งออกจากในนั้น พาให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี

‘พลังข้ามเคราะห์นี่รับมือยากจริงๆ ด้วย!’

ระหว่างการต่อสู้ หัวคิ้วหลินสวินขมวดขึ้น เขาสัมผัสถึงแรงกดดันที่หนักอึ้ง ไม่สามารถสลัดพ้น บัวสีดำเหล่านั้นดุจดั่งไร้ที่สิ้นสุด แผ่คลุมเข้ามาพาให้เขาไม่สามารถแม้แต่จะหลบหลีก

ยิ่งกว่านั้นแม้จะถูกซัดกระจุย บัวสีดำนั้นก็ไม่เคยสลายไปอย่างสมบูรณ์ หากแต่กลายเป็นอักษรธรรมที่เปี่ยมด้วยกลิ่นอายข้ามเคราะห์ลอยอยู่กลางห้วงอากาศ

ทอดสายตามองเข้าไป อักษรธรรมที่เสมือนสร้างจากทองคำนิลกาฬนี้มีมากถึงหลายร้อย ล่องลอยอยู่ทั่วสารทิศ เหมือนกับพุทธคัมภีร์บทหนึ่งปรากฏอยู่ตรงนั้น น่าอัศจรรย์ถึงขีดสุด

สำหรับหลินสวิน บัวสีดำหาได้น่าสะพรึง สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุกคามแท้จริงกลับเป็นอักษรธรรมที่ไม่สามารถถูกซัดกระจุยพวกนั้นต่างหาก!

“ควรจบได้แล้ว!”

นัยน์ตามู่เจิ้งทอรัศมีแสงวิเศษฉับพลัน อานุภาพชวนสยองไม่มีสิ่งใดทียบ “ข้ามเคราะห์พ้นทุกข์ โปรดสัตว์ ณ ที่แห่งนี้ พาให้ใต้หล้าปราศจากมาร!”

ตูม!

พร้อมๆ กับเสียงที่ดังขึ้น อักษรธรรมซึ่งล่องลอยกลางอากาศนั้นรวมตัวกันทันใด ถึงกับแปรเปลี่ยนเป็นพุทธคัมภีร์เล่มหนึ่งพุ่งกำราบมาทางหลินสวิน

แสงธรรมไหลเวียน อักษรภายในพุทธคัมภีร์แต่ละตัวดั่งไข่มุก ปลดปล่อยแสงแห่งการชำระล้างข้ามเคราะห์บาดตา แผ่คลุมหลินสวินเอาไว้ภายในทันใด

ไม่สามารถหลบหลีกและไม่สามารถต้านทาน ไม่ว่าวิธีการจู่โจมใดๆ ล้วนไร้ผล ไม่สามารถสยบพุทธคัมภีร์เล่มนี้ได้!

เห็นเช่นนี้มู่เจิ้งประกบสองมือ กล่าวคำพุทธหนึ่ง นี่ก็คือโปรดสัตว์ทั่วหล้า… การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของวิชาข้ามเคราะห์พ้นทุกข์!

หากถูกอริยสงฆ์ที่เหยียบย่างอริยมรรคสำแดง สามารถโปรดสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่อยู่ในเมืองใหญ่จนหมดสิ้นเพียงชั่วครู่ชั่วยาม!

มู่เจิ้งรู้ ถึงแม้หลินสวินจะวางท่าเย้ยฟ้าไร้เทียมทาน แต่ผลสุดท้ายเขาก็ไม่เข้าใจความน่ากลัวของพลังข้ามเคราะห์ ยามนี้คงรักษาชีวิตไม่อยู่แล้วเป็นแน่

เขาทอดสายตามองออกไปไกลๆ ตรงนั้นเจดีย์สมบัติไร้อักษรกำลังตะลุมบอนกับอาลยบาตร ระเบิดแสงเรืองปานอริยะเทพออกมา

ท้ายที่สุดมู่เจิ้งฝืนข่มความปรารถนาภายในใจ สาวเท้าพุ่งไปทางแท่นดอกบัวซึ่งอยู่อีกด้าน

เจดีย์สมบัติไร้อักษรเป็นสมบัติอริยะชิ้นหนึ่ง ทำให้มู่เจิ้งเองก็ไม่อาจไม่ใจเต้น แต่เขารู้ รอให้หลินสวินตายไป ช้าเร็วสมบัตินี้ก็เป็นของตนอยู่ดี

เรื่องเร่งด่วนยามนี้ก็คือชิงรากไม้แห้งเหี่ยวรากหนึ่งที่อยู่บนแท่นดอกบัวนั่น

หากเขาเดาไม่ผิด เป็นไปได้สูงว่ารากไม้นั่นจะเป็นรากโพธิ์ในตำนาน!