บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 27

“สมแล้วที่เป็นผู้อำนวยการลู่!”

“มีแววในการมองคนจริง ๆ!”

“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นท่านจะสามารถเอาชนะเหล่ารองผู้อำนวยการ แล้วขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการอย่างมีเกียรติได้ยังไงล่ะ”

ด้านล่างเวที เหล่าเถ้าแก่ร้านยาต่างพากันพูดด้วยความซึ้งใจ

คนที่ยัดบัตรเอทีเอ็มให้กับลู่ซินเจี้ยนในเมื่อกี้นี้ คือเถ้าแก่ของร้านยาเฉิงหนาน หลี่เฉิงหนาน

เขาตบ ๆ ชายวัยกลางคนรูปหน้าเหลี่ยมที่นั่งอยู่ข้างที่นั่งลู่ซินเจี้ยน แล้วพูดอย่างได้ใจ: “เห็นหรือยังครับรองผู้อำนวยการเกิ่ง? นี่แหละคือเกมล่าบัลลังก์”

“พอมาคิดดูแล้ว เมื่อก่อนคุณเป็นคนที่มีความหวังได้เลื่อนขั้นเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลที่สองมากที่สุดแล้วนะครับ สุดท้ายทำไมลู่ซินเจี้ยนถึงกลายเป็นผู้อำนวยการคนใหม่ได้ล่ะครับ ส่วนคุณกลับไม่ได้เลื่อนขั้น ในทางตรงกันข้ามยังถูกลดขั้นอีก?”

“บอกความจริงให้คุณก็ได้ครับ ผมเป็นคนใช้เงินติดสินบนให้กับการแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งผู้อำนวยการของลู่ซินเจี้ยนเอง”

“รองผู้อำนวยการเกิ่ง เริ่มแรกผมได้มอบโอกาสแบบนี้ให้คุณแล้วนะครับ แต่น่าเสียดายที่คุณไม่ได้คว้ามันเอาไว้”

ชายวัยกลางคนรูปหน้าเหลี่ยมคนนี้มีนามว่า เกิ่งกุ้ยจง

เขาพูดอย่างรู้สึกรำคาญ: “ผมจะคลุกคลีกระทำชั่วกับคนเห็นแก่ตัวเน่า ๆ อย่างพวกคุณไปทำไมล่ะ!”

“มันเป็นการดูถูกเหยียดหยามความตั้งใจเดิมและจรรยาบรรณแพทย์ของผม!”

ลู่ซินเจี้ยนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูด: “โง่เง่า!”

“คอยดูเถอะ ถ้าผู้อำนวยการลู่ขึ้นเป็นกรรมการเมื่อไหร่ ตำแหน่งพลาธิการรองผู้อำนวยการของคุณก็ยากที่จะรักษาไว้เช่นกัน”

“ถึงตอนนั้นถ้าตกงานเมื่อไหร่ ก็มาสมัครเป็นเภสัชกรที่ผมได้นะครับ”

“ในฐานะที่เห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันมานานหลายปี ผมไม่ทำให้คุณต้องอดตายแน่นอน”

เหล่าเถ้าแก่ร้านยาที่อยู่ข้าง ๆ ต่างพากันหัวเราะเบา ๆ

ในมุมมองของพวกเขา เกิ่งกุ้ยจงโง่เกินกว่าจะเยียวยาได้แล้วจริง ๆ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว คุณยังยึดมั่นในความตั้งใจเดิมและหลักการของตัวเองอยู่อีกเหรอ? 

ตลกชะมัด!

“เจ้าสมาคมหวางครับ ได้โปรดคุณช่วยรับดอกไม้และการคุกเข่าของผมไว้ด้วยนะครับ!”

“นี่เป็นการแสดงถึงความศรัทธาและเลื่อมใสอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของผมที่มีต่อคุณนะครับ!”

ลู่ซินเจี้ยนวิ่งไปด้านหน้าเวที พุ่งไปตรงหน้าหวางโป๋เหนียน และชันเข่าลงกับพื้นข้างหนึ่งอย่างไม่คาดคิด!

คนทั้งสนามต่างส่งเสียงอื้ออึง

ทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้จริง ๆ เหรอเนี่ย!

ทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างรู้สึกอิจฉาเป็นอย่างยิ่ง ต่างโทษตัวเองที่ไม่มีแววดั่งลู่ซินเจี้ยน

มองดูโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับเจ้าสมาคมใหญ่ถูกลู่ซินเจี้ยนแย่งไปต่อหน้าต่อตา

“ทำดีมาก!”หลี่เฉิงหนานอดไม่ได้ที่จะปรบมือพลางส่งเสียงชื่นชมอย่างดัง

หวางโป๋เหนียนมองลู่ซินเจี้ยนที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าแล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง: “เพื่อนคนนี้ ลำบากเลยนะครับ”

“รบกวนพนักงานที่อยู่ด้านหลังเวทีมาที่นี่คนหนึ่งครับ มารับดอกไม้ไปหน่อย”

ลู่ซินเจี้ยนชะงักไปชั่วขณะ ภาพในจินตนาการของเขา เขารู้สึกว่าหวางโป๋เหนียนต้องเดินเข้ามารับช่อดอกไม้ไปจากมือเขาด้วยไมตรีจิต และรวดประคองตัวเขาขึ้นมาด้วย

ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ภาพฉากมันดูไม่ค่อยปกตินะ

หรือว่าตนล่วงเกินฝ่ายตรงข้าม?

เขาส่งดอกไม้ไปให้พนักงานด้วยใบหน้าที่เหยเก และลุกขึ้นมาจากพื้นเอง

หม่ายงเอ่ยปากพูด: “เดี๋ยวเจ้าสมาคมหวางก็จะประกาศสมาชิกในคณะกรรมการแล้ว ผู้อำนวยการลู่ คุณยังไม่กลับไปนั่งประจำที่อีกเหรอครับ?”

ลู่ซินเจี้ยนคิดเองเออเองว่าตนเป็นคนอารมณ์ขัน หัวเราะแล้วพูด: “ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งมาอีกรอบหรอกครับ เดี๋ยวผมรอตรงนี้ก็ได้ครับ”

หม่ายงยิ้มและไม่ได้พูดอะไรอีก

หวางโป๋เหนียนวอร์มเสียงและเริ่มอ่านรายชื่อ

“สมาคมการแพทย์สาขาหลงเจียง เจ้าสมาคมสาขา ผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชนที่หนึ่ง หม่ายง”

“สมาชิกคณะกรรมการ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่หก จางซู่เจียง”

“ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ห้า หวางยู่เหอ”

“ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่สี่ สิงเชียง”

“ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่สาม เหยียนข่าย”

ทุกครั้งที่หวางโป๋เหนียนอ่านออกมาหนึ่งรายชื่อ ก็จะมีเสียงปรบมือที่กระตือรือร้นดังมาจากล่างเวที

ผู้อำนวยการที่ถูกขานชื่อก็เดินขึ้นเวทีเช่นกัน 

อิงจากสถานการณ์ในตอนนี้ เหล่าผู้อำนวยการในโรงพยาบาลต่าง ๆ ล้วนเป็นสมาชิกคณะกรรมการ 

ลำดับต่อไป หากไม่มีอะไรผิดพลาด ก็ควรประกาศโรงพยาบาลที่สองแล้ว

อีกทั้งลู่ซินเจี้ยนรู้สึกว่าหวางโป๋เหนียนจงใจใช้วิธีประกาศแบบเรียงจากหลังไปหน้า ประกาศชื่อตนเป็นคนสุดท้าย แท้จริงแล้วที่ทำแบบนี้ก็เพื่อเน้นย้ำความสำคัญของตน

นี่ตัวเองจะได้ขึ้นเวทีด้วยวิธีที่โดดเด่นมากที่สุดนี่!

“บัดนี้ ผมจะขอประกาศรายชื่อกรรมการคนสุดท้าย——” หวางโป๋เหนียนหยุดชะงักไปสักพัก จู่ ๆ เขาก็ได้เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นด้วยความน้ำใสใจจริง:

“การจัดซื้อของทางการแพทย์และการจัดจำหน่ายเป็นขั้นตอนที่สำคัญและเข้มงวดมาก ๆ”