บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1081

ในตอนที่เรือโดยสารนั้นค่อยๆแล่นช้าๆสบายๆและอยู่ในแม่น้ำที่พัดมาแต่ละคลื่นชั้น

ทั้งสองข้างนั้น ต่างก็เต็มไปด้วยภูเขาสีเขียวที่คดเคี้ยวสูงชัน และต้นไม้สีเขียวที่รายล้อมเต็มไปหมด

ภายในมือของเถิงจู้ที่ถือปิ่นปักผมกระดูกเอาไว้ ในสายตานั้นเปล่งประกาย ก่อนที่จะผุดนึกถึงความทรงจำของเธอกับคุณปู่ในสมัยเด็ก

ในตอนที่เธอนั้นเรียนรู้หัดเดิน ต่างก็เป็นเพราะมือของคุณปู่ทั้งสองข้าง ที่ค่อยๆพยุงประคองเธออย่างระมัดระวัง

ในตอนที่เธอนั้นกำลังลองที่จะทานข้าว ต่างก็เป็นคุณปู่ที่คอยช่วยเธอเช็ดข้าวจากุมมปาก และรอยยิ้มที่ยิ้มจนคิ้วจะชนกัน

ในตอนที่เธอนั้นเรียนรู้ถึงวิชากู่นั้น ก็เป็นเพราะคุณปู่นั้นอุ้มเธอ และอุ้มเธอวนไปมาตั้งลายรอยลอยไป

ในตอนที่ยังมีคุณปู่อยู่นั้น นั่นถึงจะเป็นบ้านที่อบอุ่นของเธอ

ท้ายแล้ว แค่คืนเดียวก็เปลี่ยนไป ในคืนที่คุณปู่นั้นได้ส่งเธอไว้หวานไว้กับชะนีขาวแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย

เธอนั้นจึงเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว และเรียนรู้ที่จะกล้าหาญ และเรียนรู้ที่จะเติบโตขึ้น

เพราะว่าหลังจากนี้แล้ว ก็ไม่ต้องที่จะคอยไปพึ่งพาจากคุณลุงอีกต่อไป

พี่เหยานั้นดีกับเธอมาโดยตลอด แต่ยังไงพี่เหยาก็เป็นแค่ชะนีขาวตัวหนึ่งเท่านั้น

ยี่สิบปีแล้ว หลังจากที่คุณปู่นั้นได้หายตัวไป และพริบตาก็ผ่านไปยี่สิบปี

ไม่รู้ว่าคุณปู่ในตอนนี้นั้น ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้ว？

ส่วนคนของตระกูลฉี นั้นจะใช้วิธีการยังไง ในการจัดการกับคุณปู่กันนะ？

สีหน้าของเถิงจู้ยิ่งคิดยิ่งสงสัย ก่อนที่ภายในดวงตานั้นจะแอบซ่อนน้ำตาเอาไว้

ส่วนคนพายเรือที่อยู่ไม่ห่างนั้น ก่อนที่จะคอยหันใบพายเรือนั้น ที่ได้มองเธอเถิงจู้อยู่เงียบๆ

หลายครั้งแล้ว ที่ปิ่นปักผมกระดูกที่อยู่ในมือของเธอนั้น ที่ได้เข้ามาแตะสายตาที่โลภของคนพายเรือ และคิดอยากที่จะยื่นมือไปหยิบ

แต่ว่าเขานั้นก็ยังพอยับยั้งใจเอาไว้ได้

ตอนนี้ ยังไม่ใช่โอกาสที่ดี

เพราะยัยคนนี้นั้นข้างกายนั้นยังมีชะนีขาวคอยประกบ นั่นมันคือปัญหาใหญ่จริงๆ

คนพายเรือที่ว่ากำลังคิดอยู่นั้น ก่อนที่จะมีความคิดที่ดีๆในไม่ช้า

เขานั้นเอ่ยตะโกนเข้าไปในห้องของผู้โดยสารที่นั่งแล้วเอ่ย “ยายแก่ รีบหน่อยสิ รีบเอาเหล้าที่แกะสลักดอกไม้นั่นออกมาที ตอนนี้พายเรือเหนื่อยแล้วล่ะ อยากจะคลายความเหนื่อยล้าสักหน่อย

“คุณนี่มันจริงๆเลยนะ วันๆเอาแต่ดื่มดื่มดื่มนั่นแหละ！”

ก่อนที่จะมีเสียงบู้บี้ดังมากจากในห้องผู้โดยสาร และผ่านไปสักพัก ก็ได้มีเงาของหญิงชราร่างบอบบางปรากฏออกมา

ชุดที่เธอสวมใส่นั้นเต็มไปด้วยผ้าที่มีลายดอกไม้ ผมขาวยาว และจิตวิญญาณที่ดูปกติ และยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน

หญิงชรานั้นได้ถือเหล้าขาวจอดเล็กๆออกมา และวางไว้ที่เท้าของคนพายเรืออย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะเอ่ย“อ่ะ เหล้าที่คุณอยากได้！”

“หึหึ ผมเหนื่อยแล้ว อยากที่จะดื่มสักหน่อย มาสิ คุณมาช่วยผมพายเรือสักครู่ ให้ผมพักสักหน่อยเถอะ”

คนพายเรือนั้นหัวเราะออกมา และไม่รอให้หญิงชรานั้นยืนขึ้น ก่อนที่เขานั้นจะปล่อยที่พายเรือออก

หญิงชรานั้นมองจ้องไปที่เขา เดินไปก่อนที่จะจับที่พายเรือ และค่อยๆขยับช้าๆ

ห้องโดยสารนั้นไม่ใหญ่มากนัก แค่ประมาณสิบกว่าเมตรเท่านั้น

แต่ว่าก้นับว่าพอกว้างขวาง และสามารถนั่งได้ประมาณเจ็ดถึงแปดคน

และปกติแล้วหญิงชราและคนพายเรือนั้น จะอยู่บนแม่น้ำนี้ และอาศัยอยู่บนเรือ และคอยพาลูกค้านั้นจากแดนใต้มุ่งไปยังแดนเหนือ

ที่หลิ่งหนานมีภูเขาหินแปลกๆ และดึงดูดนักท่องเที่ยวมามากมาย หลังจากนั้นก็เลยเหมาลำเรือของพวกเกษตรกรรม ล่องแม่น้ำไป ซึ่งน่าสนใจเป็นอย่างมาก

เพื่อที่จะได้ประหยัดแรง จริงๆแล้วเรือลำนี้นั้นได้ติดตั้งอุปกรณ์ทุ่นแรงแบบพลังงานเอาไว้ และสามารถที่จะลอยไปได้เอง

แต่ว่าตอนนี้กับเศรษฐกิจตอนนี้นั้น คนพายเรือนั้นค่าแรงก็ดี ตอนนี้พวกเขานั้นเลยเริ่มทำเรือแบบใช้พลังงาน เลยไม่ต้องใช้แรงคน และทำเพียงแค่ใช้พยุงแค่นั้นก็พอ

ส่วนชายพายเรือนั้นก็นั่งลง ก่อนที่จะยกเหล้ามาดื่ม

“ป๊อก！”

ก่อนที่ขวดเหล้าที่ปิดสนิทนั้น ก่อนที่จะโดนเปิดออกพร้อมเสียงเปิดที่ดังขึ้น

เร็วๆนั้น ก่อนที่จะได้กลิ่นเมาของเหล้านั้น ลอยโชยออกมา

“อืม ไม่เสียแรงที่เป็นหนี่ว์เอ๋อร์หงที่เก็บซ่อนเอาไว้ในห้องใต้ดินตั้งสามสิบปี！หอม หอมจริงๆ！”