บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1016

การประจบของซูเหวินเฉิง ทำให้อาจารย์หลิวคนนั้นได้ใจอย่างมาก

เขาไหล่สั่น แล้วเม้มมุมปากที่อวบอ้วนเล็กน้อย คราวนี้จึงจะพูดช้า ๆ : “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้ฉันจะให้ปุถุชนคนธรรมดาอย่างพวกนายได้เปิดโลกทัศน์”

ไป๋หลิงเดินไปข้างหน้าสองก้าว : “แบบนั้นก็เยี่ยมเลยสิ ก่อนหน้าที่เรามา ได้ยินมาว่าอาจารย์เชิญชีเทียนไต้เสี่ยมาได้ด้วย”

“ฉันชอบท่านชีเทียนไต้เสี่ยเป็นที่สุดมาตั้งแต่เล็ก ไม่ทราบว่าอาจารย์จะช่วยให้เราได้เปิดโลกทัศน์ และให้เราได้เห็นท่วงท่าอันงดงามของท่านชีเทียนไต้เสี่ยได้หรือเปล่าน่ะ?”

หม่าหงเทากับจินถังพยักหน้าตาม : “นั่นสิครับ ขอให้อาจารย์หลิวรีบ ๆ แสดงความสามารถอันน่ามหัศจรรย์ และให้เราได้เห็นชีเทียนไต้เสี่ยด้วยครับ”

อาจารย์หลิวพยักหน้าด้วยความเต็มใจอีกครั้ง สายตามองไปยังฉินเทียน

ไม่รู้ทำไม นับตั้งแต่ตอนที่คนแปลกหน้าคนนี้เดินเข้ามา ก็ให้ความรู้สึกถูกกดขี่อันรุนแรงอย่างหนึ่งให้กับเขา

ทำให้ในใจของเขาแอบเกิดความรู้สึกอันตรายอย่างหนึ่ง จึงมีความวู่วามที่อยากจะหนีออกจากตระกูลซู

เขาท่องยุทธภพมาหลายปีขนาดนี้ เคยเจอความรู้สึกแบบนี้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ก็คือตอนที่ถูกหยางคุนเชิญไปดูฮวงจุ้ยที่จิ่นหูในครั้งนั้น

ราคาที่หยางคุนให้นั้นสูงมาก เขาเลยพาลูกศิษย์ไปสี่คน

เดิมทีเรื่องราวดำเนินการราบรื่นมาก หัวหน้าใหญ่ที่คำรามวงการการค้าที่มีการแข่งขันดุเดือดกลุ่มนั้นเลื่อมใสเขาจนคุกเข่ากราบไหว้เลย

ใครจะไปรู้ว่าระหว่างทาง กลับมีเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าฉินเทียนโผล่มาก ทำเอาเขาเสียศักดิ์ศรีจนหมดเกลี้ยง

ฉินเทียนนั่น มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นคนของสำนักระกา เขาหาเรื่องไม่ได้อย่างแน่นอน เลยรีบพาลูกศิษย์หนีไป

ช่วงเวลานี้ เขาจดจำคำเตือนของฉินเทียน ไม่กล้าไปมั่วสุมทางทิศใต้อีก

หากไม่ใช่ว่าเป็นการเชื้อเชิญครั้งแล้วครั้งเล่าของตระกูลซู และราคาที่จ่ายชวนให้ใจเต้นเหลือเกิน เขาไม่เต็มใจที่จะมาเลยจริง ๆ

ที่นี่ก็คือเมืองเล็กที่เสื่อมโทรมระดับห้า น่าจะไม่โชคร้ายได้เจอไอ้ฉินเทียนนั่นขนาดนั้นหรอก

อาจารย์หลิวที่ปลอบใจตัวเองเช่นนี้ จิตใจที่สับสนวุ่นวายค่อย ๆ สงบลง

ถูกต้อง เขาก็คือหลิวเต๋อ ปรมาจารย์หลิวเต๋อที่ได้ปะทะ เนื่องจากแก่งแย่งที่ดินหรูอี้กับหยางคุน ตอนที่ฉินเทียนมาถึงจิ่นหูเป็นครั้งแรกเมื่อก่อนหน้านี้ !

ตอนนั้นหลิวเต๋อใช้อภิปรัชญาตบตา ชวนให้ทุกคนเลื่อมใสศรัทธาไม่หยุด

มีเพียงฉินเทียนที่ซ้อนกล แกล้งทำเป็นกระอักเลือดและหมดสติไป ความจริงใช้กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเล เอาหนังสือการประมูลมา ในตอนที่ทุกคนรอแข่งขันการประมูล

ไม่เพียงแต่ประสบความสำเร็จที่แย่งที่ดินหรูอี้มาได้แล้ว ยังเปิดโปงอุบายที่หลิวเต๋อใช้ด้วย “ไก่ขันทิศตะวันออก ผีร้อยตนยอมให้” ง่าย ๆ ประโยคนี้ ทำให้หลิวเต๋อตกใจจนหนีเตลิดไปเลย

จนถึงตอนนี้ หลิวเต๋อแค่นึกถึงคำว่าฉินเทียนชื่อนี้ ยังคงตื่นตระหนกอยู่ไม่สุขอยู่เลย

เขาทำใจให้นิ่ง ยืนเผชิญหน้าคนแปลกหน้าอย่างมั่นใจ และไม่ได้เป็นฉินเทียนที่เขาเคยพบก่อนหน้านี้ซะหน่อย จึงกระแอมเสริมความกล้าแล้วเอ่ยถาม : “นายเป็นใคร ? บอกชื่อแซ่มา”

ฉินเทียนหัวเราะเสียงต่ำ จงใจกดเส้นเสียงให้ต่ำลงสองคีย์ “ปรมาจารย์วางแผนอย่างแม่นยำ ไม่เคยผิดพลาด ต้องรู้ตั้งนานแล้วว่า ผมเป็นคนขับรถของคุณชายซูเหวินเฉิง”

“แหงอยู่แล้ว ก็แค่คนขับรถคนหนึ่ง กล้าจ้องมองผู้มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่อย่างฉันตรง ๆ อีก !”

หลิวเต๋อผงาดขึ้นในชั่วพริบตา ตำหนิฉินเทียนด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด : “ถอยไปด้านข้างซะ อย่ามากระทบการประกอบพิธีของฉัน !”

ฉินเทียนพยักหน้า ยืนอยู่ด้านหลังของซูเหวินเฉิง

ไป๋หลิงร้อนใจจนอดทนไม่ไหวอยู่นานแล้ว เลยพูดเร่งอีกครั้ง “ปรมาจารย์คะ ฉันอยากเห็นชีเทียนไต้เสี่ย ！”

เดิมทีเธอหน้าตาดูดีอยู่แล้ว กระทืบเท้าขวาบนพื้นเบา ๆ ตอนเร่ง งดงามจนพูดไม่ออกเลย

หลิวเต๋อมองจ้องตาเป็นมัน สั่งให้หงส์แดงที่อยู่ข้างกาย “ไปซะ ไปเชิญชีเทียนไต้เสี่ยมา”

หงส์แดงถลึงตาใส่ไป๋หลิงแวบหนึ่งด้วยความไม่พอใจ คราวนี้จึงจะเดินออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก

ไม่นานนัก เธอก็รีบเดินกลับมา และอุ้มลิงสีทองตัวหนึ่งเอาไว้ในอ้อมอก ซึ่งก็คือเจ้าทองที่หายตัวไป !

ดวงตาของไป๋หลิงสว่างวาบ ยื่นมืออยากไปกอดเจ้าทอง

เปลือกตาของเจ้าทองกะพริบ จู่ ๆ พลิกตัวกระโดดขึ้นมา ตั้งท่าที่ปราดเปรียว จากนั้นลอยตัวกลางอากาศ ก็คือตีลังกาม้วนหลัง

ขนปุกปุยสีทองอร่ามพลิ้วไปตามท่วงท่าของมัน เหมือนชุบทองอย่างไรอย่างนั้น ช่างงดงาม

และท่วงท่าของเจ้าทองก็ราบรื่นไม่ติดขัด เลียนแบบได้เหมือนมาก และยังเหมือนผู้สูงส่งนอกโลกที่มีกังฟูยอดเยี่ยมติดตัวเลยจริง ๆ

ฉากนี้ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์หรอก แม้กระทั่งไป๋หลิงก็มองจนตะลึงไปเลย

เธอเลี้ยงเจ้าทองมานานขนาดนั้น สอนท่าให้มันไปไม่น้อย กลับไม่เคยเห็นครั้งไหนเลย ที่มันแสดงได้น่ายำเกรงเหมือนอย่างในวันนี้ขนาดนี้เลย !

ปรมาจารย์ต้มตุ๋นคนนี้ แอบใช้อุบายอะไรกับเจ้าทองของเธอกันแน่นะ !

ไป๋หลิงโกรธซะแล้ว กำลังอยากจะอ้าปากถาม ฉินเทียนฉุดข้อมือของเธอเอาไว้ “รออีกหน่อย”

ถูกมือใหญ่อันอบอุ่นดึงเอาไว้กะทันหัน ไฟแห่งความโกรธทั่วร่างของไป๋หลิง ก็หายไปหมดภายในพริบตา

เธอนึกถึงที่ฉินเทียนกำชับไว้ เลยทำได้แค่ระงับไฟแห่งความโกรธที่อยู่ในใจเอาไว้ไปก่อน แล้วมองเจ้าทองที่ยังคงตีลังกาไม่หยุดอยู่เงียบ ๆ

นอกเหนือจากอารมณ์โกรธเกรี้ยวเลย ที่มากยิ่งกว่านั้น คือเจ็บปวดใจ

นั่นเป็นเจ้าทองที่เธอเลี้ยงดูให้โตอย่างตามใจจนเหลิงเลยนะ ปกติก็ทำใจพูดรุนแรงไม่ลงสักประโยคเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้กลับเหมือนลิงที่เร่แสดงศิลปะกายกรรม ทำให้เธอที่มองดูนั้นเสียใจเหลือเกิน

ซูเหวินเฉิงเห็นว่าได้จังหวะแล้ว เลยรีบควักมือถือออกมา ตามที่ฉินเทียนกำชับ แล้วเดินไปหาหลิวเต๋อพร้อมกับหัวเราะชอบใจ “ปรมาจารย์เจ๋งมากจริง ๆ ! ถึงกับสามารถเชิญให้ท่านชีเทียนไต้เสี่ยมาปรากฏตัวได้ !”

“ผมอยากบันทึกเวลาอันยอดเยี่ยมนี้เอาไว้ เอาไว้กราบไหว้อยู่ทุกเมื่อ ขอให้ปรมาจารย์อนุญาตด้วยครับ”

หลิวเต๋อรู้สึกสบายกับการประจบประแจงของซูเหวินเฉิง เลยพยักหน้าราบเรียบ “เอาสิ ถ่ายวิดีโอได้อย่างเดียว ไม่อนุญาตให้เผยแพร่ คนบำเพ็ญตบะอย่างเรา ไม่ชอบพูดเอาใจมวลชน”

“นายไปยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันเชิญท่านชีเทียนไต้เสี่ย ก็เพื่อให้มันช่วยนายกำจัดสิ่งชั่วร้าย”

“รอให้พิธีทางศาสนาสิ้นสุดลง นายก็เดินเข้าไปสังเกตและศึกษาใกล้ ๆ ได้”