บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 159

เข็มหางแมงป่องคำรามเสียงต่ำ อยากจะโจมตีฉินเทียนก่อน

แต่ว่า เมื่อฉินเทียนลงมือเอง เธอก็ล้มลงอย่างง่ายดาย ดวงตาทั้งคู่ก็เบิกตากว้าง ความตายที่กำลังจะมาถึง ผู้หญิงคนนี้มีทั้งความกลัวและความเสียใจ

เผชิญกับความกลัวที่จะต้องตาย

รวมถึง ความเสียใจที่คุกคามเข้ามาในอาณาจักรมังกรตะวันออก！

หากว่าให้โอกาสเธออีกครั้ง หากเธอรู้มาก่อนหน้านี่ คู่ต่อสู้ของแคว้นมังกร มันน่ากลัวแบบนี้ ต่อให้ต้องตีนางจนตาย นางก็ไม่มีทางมาเด็ดขาด

ทั้งหมดจบลงแล้ว

ฉินเทียนไม่ได้พิจารณาว่าจะเว้นชีวิตของเข็มหางแมงป่องไว้ เพื่อหลอกถามที่มาของปรมาจารย์พิษ

เพราะดูจากท่าทีของงูเห่าแล้ว เขารู้ว่า เข็มหางแมงป่องก็น่าจะไม่รู้เหมือนกัน

จากความปลิ้นปล้อนของปรมาจารย์พิษแล้ว คงไม่บอกร่องรอยให้กับนักฆ่าอย่างง่ายดายแน่

เมื่อมองบนโต๊ะ โทรศัพท์ยังคงเล่นภาพเมื่อคืนอยู่ สายตาของฉินเทียนก็มีความประหลาด

สิ่งที่เขาถ่ายเมื่อคืนนั้น ก็แค่อยากจะให้อะฝูนำมาให้พานเหม่ยเออร์ดู อันที่จริงแล้ว ก็แค่จงใจกระตุ้นพานเหม่ยเออร์เท่านั้น

ให้พานเหม่ยเออร์ได้ดูด้วยตาของตัวเอง ว่านักฆ่าที่เธอเชิญมาจ่ายไปห้าร้อยล้านหยวน ก็ถูกจัดการไปทีละคนๆ

เขาก็คิดไม่ถึงว่า คลิบวิดีโอนี้ ยังมีประโยชน์อย่างอื่นอีกด้วย

ขณะที่เข็มหางแมงป่องได้เห็นคลิบวิดีโอนี้ เธอก็ไม่ลังเลเลย คิดว่าพานเหม่ยเออร์เป็นกบฏ

　　ซูซูโทรศัพท์เข้ามา พูดด้วยความเหนื่อยหน่ายว่า：“นายไปไหน？”

　　“นายรีบกลับมาเถอะ หากยังไม่มา คนในบ้านจะตายกันแล้ว”

　　“อะไร？！” ฉินเทียนตกใจมาก “ที่รัก รีบพูดเร็ว เกิดอะไรขึ้น？”

หรือว่า นอกจากเข็มหางแมงป่องแล้ว อีกฝ่ายยังมีปลาที่รอดแหไปอีก？ไม่น่าจะเป็นไปได้

　　ซูซูหัวเราะแล้วพูดว่า：“กลับมาค่อยว่ากัน”

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ ฉินเทียนก็สิ่งที่คิดในใจเก็บเอาไว้

แต่ว่าเขาก็ยังไม่ได้วางใจอยู่ดี จากนั้นก็รีบสั่งสหายกลุ่มมังกรที่อยู่ในเมือง ให้ส่งเฮลิคอปเตอร์มารับเขากลับไป

ตะวันแยงก้นเพิ่งจะตื่น

เมื่อรอให้ฉินเทียนกลับมาที่อุทยานมังกร เมื่อไดเห็นฉากตรงด้านหน้า ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

ทั้งสองคนที่จะปะทะกัน โดยไม่มีใครยอมใคร เมื่อมองไปแล้ว สามารถปะทุสงครามนองเลือดได้ทุกเมื่อ

ตามที่ซูซูได้บอกไว้ หากเขาไม่กลับมา อาจจะมีคนตายก็ได้

　　เมื่อได้เห็นเขา ฉานเจี้ยนก็พูดด้วยความตื่นเต้น：“เจ้าสำนัก！”

　　“คุณกลับมาแล้ว！”

　　“ไอ้พวกนี้มีสถานะไม่ชัดเจน อยากจะบุกเข้ามาในอุทยานมังกร เพื่อพิจารณาความปลอดภัย พวกเราต้องขัดขวางเอาไว้！”

ด้านหลังของฉานเจี้ยน ชุยหมิง ผีหวูฉาง เถียหนิงซวงและคนอื่นๆ ต่างก็กำลังโกรธมาก

เพราะว่า พวกเขายังไม่เคยเห็น คนที่ยโสโอหังขนาดนี้

“เจ้าสำนัก？” เมื่อได้ยินคำพูดของฉานเจี้ยน ใบหน้าของแปลกใจ

“คุณฉิน พวกเขาคือ....”

　　ฉินเทียนพูดอย่างโมโหว่า：“พวกนายมาได้ยังไง！”

เหลิ่งเฟิงทำความเคารพ แล้วพูดเสียงดังว่า：“เป็นคำสั่งราชาหมาของพวกเรา！”

　　“เขาบอกว่า เมื่อก่อนพวกเราช่วยเหลือไม่ได้เรื่อง จึงจะไล่พวกเราออกจากบริษัท จากนั้นก็สั่งให้พวกเรามาหาคุณฉินว่าจะจัดการอย่างไร”

　　“คุณฉิน นี่โทรศัพท์ของพี่กั่ว”

พูดไป เหลิ่งเฟิงก็เอาโทรศัพท์ส่งให้ฉินเทียน

　　ฉินเทียนเอาโทรศัพท์วางไว้ที่หูแล้วพูดว่า：“เอ้อร์กั่ว จะทำยังไง？”

　　เฉินเอ้อร์กั่วหัวเราะแล้วพูดว่า：“พี่ใหญ่ หลังจากที่เห็นพี่ ฉันก็ตัดสินใจแบบนี้ แค่เพียงว่า เจ้าลูกกระต่ายน้อยเหลิ่งเฟิงในตอนนั้น ยังมีเงินเดือนบางส่วนที่ยังไม่ได้ให้”

　　“อีกอย่าง กลัวว่านายจะปฏิเสธ จึงยังไม่ได้บอกนายทันที”

　　“ตอนนี้ งานของพวกทำกันเสร็จแล้ว ฉันเลยจะส่งพวกเขาให้นาย นายจัดการเองก็แล้วกัน”

　　“แต่ว่าตกลงกันแล้วนะ หากนายไม่รับ ถ้างั้นก็ให้พวกเขาไปอยู่กันเองไม่ต้องไปสนใจ”

　　“ลูกน้องโล่ฟ้าของฉัน ไม่มีตำแหน่งให้พวกเขาแล้ว！”

ฉินเทียนหัวเราะ

　　เขารู้ดีว่า เฉินเอ้อร์กั่วนำลูกน้องกลุ่มปฏิบัติการพิเศษ ถือว่าเป็นผู้ดูแลความปลอดภัยของโล่ฟ้า กลุ่มคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด ส่งมาให้ตัวเอง

พูดให้ชัดเจนก็คือ เพราะว่าเขาเป็นห่วงตนเอง ดังนั้น กังวลเรื่องความปลอดภัยของตนเอง

เพราะเรื่องเมื่อก่อนที่เคยเกิดขึ้น ฉินเทียนรู้สึกว่า การที่เหลิ่งเฟิงรอให้คนมานั้น เพื่อมาชดเชยช่องโหว่วเรื่องความปลอดภัย

อุทยานมังกรที่โออ่าเช่นนี้ ต้องการยามรักษาความปลอดภัยที่เชี่ยวชาญ

เขาไม่อยากให้เป็นแบบคืนนั้น เรื่องที่เข็มหางแมงป่องบุกเข้ามาอีก