บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 174

ฉินเทียนยิ้มอย่างเย็นชา ในแววตาเต็มไปด้วยแววตาของการดูถูก

“นายมีสิทธิอะไร?”

“ในเมื่อนายพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็จะให้โอกาสนายหนึ่งครั้ง หายไปจากข้างหน้าฉันในตอนนี้ ฉันจะทำเหมือนว่านายไม่เคยมา”

“นายพูดว่าไงนะ?” ฉีจิ่นชุนสีหน้าเปลี่ยน

“เหล่าฉี พูดเพ้อเจ้อกับเขาทำไมเยอะเยอะ!”

เขายิ้มอย่างเยือกเย็น : “ไอ้เด็กเวร นายเป็นปรมาจารย์ดินแดนขั้นสูงแล้วยังไง? พวกเรา 5 เซี่ยนแห่งที่ราบภาคกลาง ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยฆ่าปรมาจารย์”

“จะบอกให้นายนะ ผู้ชายเหล่านั้นเก่งกว่านายมาก!”

คนอื่นอีก 3 คน ก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นออกมา

ในสายตาของพวกเขา ถึงแม้ว่าฉินเทียนสามารถปล่อยกำลังภายในข้างนอกได้ ไม่ถึงขั้นปรมาจารย์ดินแดนขั้นสูง แต่ก็น่าจะเพิ่งเข้ามาเรียนรู้

ถึงแม้ว่า จะปล่อยเรื่องอายุไว้เท่านี้

“ใช่ไหม?”ฉินเทียนยิ้มเยือกเย็น ปรมาจารย์ดินแดนขั้นสูงเก่งมากเลยเหรอ? เขาไม่เคยคิดอย่างนั้นมาก่อน

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจัดอยู่ในระดับไหนกันแน่ แต่รู้ว่าปรมาจารย์ดินแดนขั้นสูงทั้ง 10 คน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

แต่เห็นเครื่องกาย ในมือถืออาวุธที่แตกต่างกันของทั้ง 5 คนที่อยู่ตรงหน้าแล้ว และประโยคที่พวกเขาพูดเมื่อกี้นี้ ในใจของฉินเทียนสั่นไหวทำให้เขานึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาทันที

“3 ปีที่แล้ว นักมวยเก่าของเหอเป่ย ท่านผู้อาวุโสจงเต๋อตายอย่างน่าเวทนาในตอนดึก ณ หลุมฝังศพหมู่ที่ชานเมือง”

ท่านผู้อาวุโสจงมีจิตใจที่พิเศษ และมีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง เรียนวิชาบู๊อยู่ที่เหอเป่ย เรียกได้ว่าเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่น่าเคารพ คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกฆ่าอย่างทรมาน

“เรื่องนี้ก่อให้เกิดความฮือฮาพอสมควร มีช่วงหนึ่ง เด็กผู้ชายเหอเป่ย สีขาวป้ายหน้าผาก เอวห้อยกระบี่ยาว เอ่ยคำสาบานว่าจะตามหาฆาตกร เพื่อล้างแค้นให้นักมวยเก่า”

“แต่นอกจากบาดแผลตามร่างกายของนักมวยเก่า ก็รู้ได้ว่าฆาตกรไม่ใช่ 5 คนนี้ อย่างอื่นก็มืดแปดด้าน ไม่นานเรื่องก็จบโดบไม่มีบทสรุป”

“ตามที่ฉันรู้มา ท่านอาวุโสจงเต๋อฝึกพลังวิชามาทั้งชีวิต เรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ เขาไม่น่าจะใช่คนที่พวกนายฆ่าหรอกนะ? ”

ได้ฟังที่ฉินเทียนพูดแล้ว สายตาทั้ง 5 คนล้วนแสดงออกถึงแววตาลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉีจิ่นชุน

ฉินเทียนจับสังเกตได้จากจุดนี้ สายตาของเขา สัมผัสได้ถึงความอาฆาตในทันควัน

เพราะว่า จงเต๋อนักมวยเก่ามีจิตใจที่อบอุ่นอย่างมาก พี่น้องวิชาบู๊ด้วยกันที่รับเข้ามาในตระกูล แต่ไหนแต่ไรมาล้วนไม่เคยตัดความสัมพันธ์

หนึ่งในนั้น เถ้าแก่ใหญ่ของวิหารพญายม ก็คือท่านอาจารย์ของฉินเทียน เป็นหนึ่งในแขกรับเชิญ

เถ้าแก่ใหญ่รู้ว่าฐานะของตัวเองไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นจึงรักษาระยะห่างกับจงเต๋ออย่างจงใจ จะได้ไม่นำความหายนะไปสู่อีกฝ่าย

แต่สำหรับลักษณะนิสัยและวิชาบู๊ของจงเต๋อ เถ้าแก่ใหญ่ยกย่องสรรเสริญเป็นอย่างมาก

นักมวยเก่าตายอย่างน่าอนาถ ในตอนนั้นเถ้าแก่ใหญ่ที่อยู่ในคุก หลังจากได้ยินเรื่อง ก็รีบส่งฉินเทียนไปตรวจสอบทันที

จากการตรวจสอบของฉินเทียน จากคำบอกเล่าของคนในครอบครัวจงเต๋อ นักมวยเก่าได้รับจดหมายมาหนึ่งฉบับ ออกไปด้วยความดีอกดีใจ

บอกว่าจะไปต้อนรับเพื่อน สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่ปกติ ดังนั้นคนในครอบครัวและลูกศิษย์ทั้งหลายก็ไม่ได้เฉลียวใจ

มีอย่างเดียวที่แปลกก็คือ ในครั้งนั้นเขาถือหยกหยินหยางเป็นอัญมณีที่มีค่าและที่เรียกว่าเครื่องรางไปด้วยชิ้นหนึ่ง

ไม่คิดเลยว่ากลับตายอย่างอนาถที่หลุมฝั่งศพหมู่ หยกหยินหยางชิ้นนั้นก็อันตรธานหายไป

ดังนั้นฉินเทียนสันนิษฐานว่า น่าจะเป็นคนที่รู้จักที่ทำการโจรกรรม เพื่อนที่นัดนักมวยเก่าไปพบก็คือฆาตกร

จุดประสงค์ ก็เพื่อที่จะได้รับหยกหยินหยางชิ้นนั้น

แต่หลายปีผ่านมา ก็ไม่มีเบาะแสอื่นมาโดยตลอด จริงๆแล้วเพื่อนในช่วงชีวิตของจงเต๋อมากเกินไป

แม้กระทั่งเพื่อนบางคน คนในครอบครัวก็ยังไม่รู้จัก

ในเรื่องนี้เถ้าแก่ใหญ่เกิดความพะวงในใจอยู่ตลอดเวลา เขาสงสัยว่าข้อมูลส่วนตัวของเขารั่วไหล ที่นำหายนะมาสู่จงเต๋อ

ฉินเทียนก็โทษตัวเอง สาบานว่าจะต้องหาฆาตกรให้เจออย่างแน่นอน เพื่อล้างแค้นให้กับจงเต๋อ ทำให้อาจารย์สบายใจ

ตอนนี้ เขาดูเหมือนรู้แล้วว่าใครเป็น ฆาตกร แล้ว

“นายพูดเพ้อเจ้ออะไร!”

“อันที่จริงพวกเราได้เจอกับนักมวยเก่าไม่กี่ครั้ง ความกรุณาของเขาไม่เคยลืม เป็นไมตรีอันดีงาม พวกเราจะฆ่าเนรคุณต่อผู้มีพระคุณได้ยังไง”

ฉีจิ่นชุนหลีกเลี่ยงการสบตาดูเหมือนคนที่ได้กระทำความผิดบางอย่างมา

ฉินเทียนยังยังต้องการพูดอะไรต่อ หนวดเคราที่อยู่ข้างๆหัวเราะลั่น เอ่ย : “ท่านฉี กลัวอะไร!”

“ยังไงไอ้เด็กเวรนี้ก็จะเป็นคนที่ตายแล้ว ยังจะทำให้ความลับของเรารั่วไหลได้อีกเหรอ?”

“ถูกต้อง!”