บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 196

“จริงหรือ?”

“ท่านยอมที่จะต่อสู้กับผมจริงๆ หรือ”

แววตาของจุยเฟิงเป็นประกาย แต่ยังถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านต้องรู้ก่อนนะว่า ถ้าดาบของผมออกจากฝักแล้ว จะไม่มีคำว่าปรานี”

“บางครั้งผมเองก็ควบคุมไม่ได้เหมือนกัน”

“ท่านจะเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่นจริงๆ หรือ?”

ฉินเทียนยิ้มและตอบว่า “บางที ฉันอาจจะชี้แนะอะไรเธอได้บ้างก็ได้นะ”

อะไรนะ?

แววตาของจุยเฟิง เต็มไปด้วยเพลิงไฟแห่งความโกรธ

เขาไม่เชื่อว่า บนโลกนี้จะมีดาบของใครที่เร็วไปกว่าของเขา นับประสาอะไรจะมาชี้แนะเขา!

สำหรับเขาแล้ว นี้คือการดูถูกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา!

“รับดาบ!”

เสียงคำรามดังขึ้น เขายื่นมือออกมา ลำแสงสว่างออกจากฝัก

ราวกับลำแสงสีขาว ผ่ากลางอากาศ มุ่งไปทางศีรษะของฉินเทียน

“ระวัง!” สีหน้าของหลิวหรูยู่เปลี่ยนไปทันที อดไม่ได้ที่จะร้องด้วยความตกใจ

อานกั๋วที่อยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเหมือนกัน เขาคิดไม่ถึงว่า ทักษะของจุยเฟิง จะพัฒนาไปได้ไกลขนาดนี้

เพียงแค่เริ่มลงมือก็ไม่มียั้งซะแล้ว

ชั่วเวลานี้ เขาเริ่มเสียใจทีหลังซะแล้ว

ดาบนี้ ลองดูว่าฉินเทียนจะรับมือยังไง?

ถ้าไม่ระวัง ต้องโดนหั่นเป็นสองท่อนแน่ๆ!

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินเทียนไม่เปลี่ยน ยืนนิ่งไม่ขยับ

สายตาเหลือบไปเห็นดาบเล่มยาวกำลังใกล้จะสับลงบนหัว ขาของเขา ถึงขยับไปด้านข้างหนึ่งก้าว

แปลกมาก

ท่ามกลางสายตาผู้คน ฉินเทียนเหมือนเดินเล่นอยู่ในบ้าน เยื้องก้าวที่ก้าวออกไปนั้น เป็นใคร ใครก็ทำได้

แต่ท่ามกลางอันตรายนั้น ก็ต้องคอยหลบดาบนั้นไปด้วย

เสียงดาบยาวกระทบพื้นดังขึ้น

ก้อนหินแข็งๆ ที่อยู่บนพื้น ยังปรากฏรอยร้าวขึ้นเป็นทาง

แม้แต่ดอกไม้และต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป ก็ยังโดนแรงกระแทกของดาบจนดอกใบร่วงหล่น กิ่งก้านหักไปตามๆ กัน

“เป็นแบบนั้นได้ไง?” จุยเฟิงตกตะลึงจนอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “คุณคิดว่าผมจะหลบไม่พ้น ดังนั้นในช่วงสุดท้ายเลยอยากจะออมแรงไว้สินะ”

“ดาบนี้ไม่นับ เอาใหม่ละกัน”

จิตที่คิดอยากเอาชนะคนของจุยเฟิงถูกกระตุ้นอีกครั้ง ตอนนี้ เขาจะไม่รู้สึกกังวลอะไรอีกทั้งนั้น

ย้าก!

ย้ากกกก!

หนึ่งเล่มสามดาบ เป็นพายุไซโคลนสามรอบที่เขาภูมิใจที่สุด

พายุไซโคลนสามรอบนี้ ทำผู้มีฝีมือต้องเสียชีวิตมามากมายแล้ว

แต่ ฉินเทียนเหมือนกำลังเดินเล่นอยู่ในบ้าน เขาหลบหลีกได้อย่างพิสดารในทุกๆ ครั้ง

สุดท้าย จุยเฟิงทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาร้องตะโกนเสียงดังว่า “ตายซะเถอะ!”

ทั่วร่างเต็มไปตัวพลัง ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ดาบที่คมกริบอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับสายฟ้าฟาดไปที่ฉินเทียน

“จุยเฟิงอย่านะ!”

“ฉินเทียนระวัง!”

ด้วยดาบนี้ อานกั๋วและหลิวหรูยู่ ต่างรู้สึกราวกับตกอยู่ในนรก อดไม่ไหวที่จะกรีดร้องด้วยความตกใจ

สายตาของฉินเทียนเบิกกว้าง ด้วยดาบนี้ เขาถึงรู้ถึงพลังที่แท้จริงของจุยเฟิง

รอบนี้ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หลบเลี่ยง

ท่ามกลางอันตรายนี้ เขาก็ยื่นสองนิ้วออกมา

คิดไว้ไม่ผิด มีดพกอันคมกริบที่ถูกหนีบอยู่นั้น

เหมือนจะเป็นแค่สองนิ้วทั่วไป ที่หนีบเอาไว้เฉยๆ

ในเวลานั้น ลมพายุดูเหมือนจะสงบแล้ว

มีดที่แม้แต่ทวยเทพภูตผียังหวาดกลัว หลอมรวมอยู่กลางอากาศ ยากต่อการพัฒนาไปมากกว่านี้

ส่วนจุยเฟิง ผู้คุมดาบ อยู่กลางอากาศ กายและดาบรวมเป็นหนึ่ง หลอมรวมกันเข้าแล้ว

ราวกับม้าเหยียบนกนางแอ่น