บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 225

หยวนจ้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “พอแล้ว!”

“อย่าลืมสิ พวกเรามาทำภารกิจกัน!”

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ตาเฒ่านั่งกลับที่ของเขาอย่างโกรธเคือง

พอนั่งลง คนขับก็เหยียบเบรก และหยุดทันที

"เกิดอะไรขึ้น?"

“มึงขับรถไม่เป็นหรือไง!” เขาด่าออกมาอย่างโกรธจัด

คนขับพูดพึมพำว่า “ข้างหน้ามีหินก้อนใหญ่ มันคงกลิ้งลงมาจากภูเขาแน่ๆ”

“ฉันเพิ่งบอกไปว่า ทางขึ้นเขาอันตราย ทางด่วนดีๆ ไม่ไป”

“โชคดีที่ฉันคล่องแคร่ว ถ้าชนไป พวกเราคงไม่มีใครเหลือ”

หยวนจ้งเห็นว่าหินก้อนนั้น หนักเป็นหลายร้อยกิโล

เขามองไปที่ป่าทึบบนไหล่เขาข้างๆ ก่อนจะพูดว่า “พระ นายไปเอาหินออก”

พระตอบรับ ก่อนจะเปิดประตูแล้วกระโดดลงจากรถ

เขาถือหินไว้ในมือทั้งสองข้าง คำรามออกมาดังลั่น เขาหยิบหินที่มีน้ำหนักหลายร้อยกิโลขึ้น แล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ

ภายในรถ ฮัวเหนียงยิ้มและกล่าวว่า “น้องพระ แข็งแกร่งมาก!”

“เดี๋ยวกลับไปพี่จะโอ๋นายเอง!”

ตาเฒ่ายิ้มเยาะเย้ย: "พวกสมองไม่ได้รับการพัฒนา ไม่เข้าใจเรื่องน่าสนใจเลยแม้แต่น้อย มีอะไรน่าสนใจ？”

ฮัวเหนียงพูดอย่างภาคภูมิใจ “นั่นน่าสนใจกว่านายเสียอีก”

ทั้งสองตอบโต้กันไปมา ยั่วยุซึ่งกันและกัน

ภูเขาที่ว่างเปล่าเงียบสงบ พระยกก้อนหินขึ้นมา แล้วมาที่ข้างถนน ก่อนจะโยนมันลงหน้าผา

เสียงดังมาเป็นระยะ ดังจนสะเทือนใจคน

พระภูมิใจมาก หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะขึ้นรถไป

ในตอนนั้นเอง ท่ามกลางป่าบนภูเขา มีดบินตัดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน เจาะคอของเขาโดยตรงจากด้านข้าง

เสียงหัวเราะหยุดลงกะทันหัน

ดวงตาของพระเบิกกว้าง

อยากจะพูดอะไร อ้าปาก ก่อนจะตกลงไปที่หน้าผาลึกที่มองไม่เห็นก้นเหว

“ไม่เลว มีดบินของชุยหมิงพัฒนาขึ้นอีกแล้ว” ฉินเทียน ผู้ดูฉากนี้ผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือกล่าวชม

มีดบิน？

จุยเฟิงอดไม่ได้ที่จะกระโดดขึ้นไปบนคานหลังคา เอนตัวลงข้างฉินเทียน มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ดำๆ

แม้จะไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน

ฉันได้ยินแต่เสียงดังโครมคราม ภายในป่าบนภูเขา ก็มีชายคนหนึ่งถือไม้ค้ำยันออกมา

ข้างหลังเขา กลุ่มคนเดินตาม แต่ละคนเป็นเหมือนออกมาเที่ยวนอกบ้าน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการรอคอย

“นี่คือคำสาปสวรรค์คุณเหรอ?” จุยเฟิง อดไม่ได้ที่จะถาม

เปลือกตาของฉินเทียนขยับเล็กน้อย

ชื่อของคำสาปสวรรค์ จุยเฟิงรู้ได้อย่างไร?

บางทีอาจจะรู้เพราะว่าเขาพลั้งปากพูดออกไป จุยเฟิง อธิบายว่า "พานหู่พูด"

ฉินเทียนไม่ได้พูดอะไร

ที่ได้เห็นและรับรู้คำสาปสวรรค์ ศัตรูเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ คือพานหู่

“พระ ฉันจะล้างแค้นให้นาย!”

ฮัวเหนียงคำราม ผลักประตูแล้วกระโดดลงมา

ในเวลาเดียวกัน ในรถสองคัน ยมทูตทั้งสิบ ยกเว้นพระที่ตายไปแล้ว คนอื่นๆ ทั้งหมด ก็กระโดดลงมา

ตาเฒ่าเห็นเถียหนิงซวงและเหมยหงเซว่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ภายในดวงตาก็เต็มไปด้วยเปลวเพลิง

“พวกนายเป็นใคร” เขากัดฟันพูด

ฉานเจี้ยนยิ้มและพูดว่า “คนที่ฆ่าคน”

พูดจบ ร่างของเขาก็พุ่งเข้าหาตาเฒ่าทันที ในเวลาเดียวกัน ดาบฝักที่ซ่อนอยู่ในไม้ค้ำยันเหล็กก็ถูกสะบัดออก

“ดาบเร็วอะไรอย่างนี้!” เมื่อเห็นฉากนี้บนหน้าจอ จุยเฟิง ก็กระซิบ

แสงเย็นเยียบ แทงเข้าที่คอของตาเฒ่า

หลังจากประสบความสำเร็จ ฉานเจี้ยนก็ถอยกลับทันที นำดาบกลับฝัก ก่อนจะพูดว่า "สิบนาทีคือขีดจำกัด เลือกคู่ต่อสู้ของด้วยเอง และจัดการด้วยตัวพวกนายเอง"

พูดจบ ไม้ค้ำยันเหล็กของเขาอยู่บนพื้นเล็กน้อย ทั้งตัว เหมือนกับลูกนกตัวหนึ่ง ล้มลุกหลายครั้ง ก่อนจะไปยืนบนก้อนหินสูง

เป็นประเภทฆ่าคนไม่ทิ้งร่องรอยเลยแม้แต่น้อย

จุยเฟิงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “เขาคือหัวหน้า ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจอะไร แต่เขากลับสามารถเห็นสถานการณ์ทั้งหมดได้”

"เมื่อจำเป็น ก็จะยื่นมือไปช่วย"