บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 297

ฉินเทียนพูดไม่ออก

ขณะนี้ ชาร์ลีที่อยู่ข้างๆ กำลังหัวเราะลั่น

เขาชี้ไปที่ฉินเทียน พร้อมเอ่ยว่า: "ที่แท้ก็หมอนี่เองเหรอ"

"ทุกคนดูสิ ไอ้คนจนใส่รองเท้าแตะนี่ เหมือนมีเงินสิบล้านยูโรเหรอ?"

"ไอ้ผิวเหลือง แกขัดใจเมียตัวเองแล้ว!"

"ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษอีก!"

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ว่าที่เหลิ่งน่ายจื่อทำไปทั้งหมดนี้ ไม่ได้มุ่งเป้ามาที่เขา แต่เป็นฉินเทียนต่างหาก

เหลิ่งน่ายจื่อต้องการทำให้ฉินเทียนขายหน้า!

เขาอารมณ์ดีจริงๆ

ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา นัยน์ตาของฉินเทียนก็ลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ

เขาก้มลงถอดรองเท้าแตะข้างหนึ่งออก แล้วฟาดใส่หน้าชาร์ลีอย่างจัง

"ไอ้บัดซบนี่!"

"เอ็งไม่มีเงิน แต่แกล้งเล่นใหญ่ซะดิบดี!"

"เอ็งหว่านล้อมให้เธอซื้อของ สุดท้ายดันมาเป็นภาระข้า!"

"จ่ายเงิน  เอ็งน่ะสิไปจ่าย!"

เดิมชาร์ลีอยากสวนคืน แต่จู่ๆ ดันพบว่า พอเจอรองเท้าของฉินเทียนตบเข้าให้ เขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้กลับเลย

ถูกพื้นรองเท้าฟาดใส่หน้าจนเจ็บแสบไปหมด

เขาตะโกนโหวกเหวก มือกุมศีรษะ วิ่งว่อนไปทั่วห้าง

ทั้งวิ่งทั้งตะโกน: "ใครก็ได้!"

"รีบมาจับไอ้นักเลงคนนี้ที!"

"เอาไม่อยู่แล้ว!"

ละครประหลาดเปิดฉากแสดงแล้ว

ชายยุโรปร่างสูงใหญ่ เดิมควรเป็นชายชาตรีที่สง่าภูมิฐาน

แต่ขณะนี้ กลับถูกไล่อย่างกับหัวขโมย

ในขณะที่ฉินเทียน เป็นผู้ชายเอเชีย ถือรองเท้าแตะ วิ่งไล่ไม่ลดละ

เหตุการณ์ใหญ่โต ทำให้รปภ.ในห้างแตกตื่นในที่สุด

"คุณครับ ถ้าคุณไม่หยุด เราจะยิงนะครับ" พวกเขาเอ่ยเสียงเย็นเยือก

คราวนี้ฉินเทียนถึงหยุด แล้วสวมรองเท้าแตะกลับไปใหม่

พอกลับมาหาเหลิ่งน่ายจื่อ ก็เอ่ยหน้าเปื้อนยิ้มว่า: "เห็นแก่ที่ฉันระบายความโกรธให้เธอ ช่วยลดหย่อนหน่อยได้ไหม?"

เหลิ่งน่ายจื่อไม่ไว้หน้าเลยสักนิด: "ไม่ได้"

ฉินเทียนหน้าบึ้ง

ชาร์ลีเห็นรปภ.มาแล้ว เขาก็ร้องตะโกนมาขึ้นอีก

"ไอ้นี่เป็นหัวขโมย พวกคุณรีบจับมันเร็ว!"

"มันไม่มีเงินสักแดงเดียว!"

"ของพวกนี้มันขโมยมาหมดเลย!"

สินค้ามูลค่าสิบล้านยูโร ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลยนะ

รปภ.แต่ละคนสีหน้าขึงขัง ล้อมรอบฉินเทียนไว้

ฉินเทียนตายใจเสียสนิท

เดิมนึกว่า อุบายนี้ของเหลิ่งน่ายจื่อ คือเพื่อแก้เผ็ดชาร์ลี

ใครจะรู้ว่าเธอจะตีวัวข้ามภูเขา และเป้าหมายคือเขาเอง

สะเพร่าชะมัด!

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดกับชาร์ลี: "เอ็งอย่าเพิ่งพยอง!"

"รอให้ข้าจ่ายเงินก่อน แล้วเอ็งอย่าลืม คุกเข่าเลียรองเท้าข้าด้วย อ้อไม่สิ รองเท้าแตะ"

ชาร์ลีเอ่ยอย่างลำพองว่า: "ถ้าแกจ่ายเงินสิบล้านยูโรจริงๆ ฉันจะทำตามสัญญาทันที"

"ลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้น!"

ฉินเทียนพ่นลมหายใจ ก่อนยิ้มพูดกับแคชเชียร์ว่า: "วีแชทหรืออาลีเพย์ดีครับ ให้ผมสแกนหรือคุณสแกนดี?"

"คะ?" พนักงานแคชเชียร์อึ้งไปเล็กน้อย ก่อนพูดอย่างเคร่งครัดว่า: "คุณผู้ชายคะ การทำธุรกรรมจำนวนเยอะแบบนี้"

"ที่นี่เรารูดได้เฉพาะบัตรที่อยู่ในกรรมสิทธิ์ของธนาคารระหว่างประเทศใหญ่ๆ อย่างเวลส์ ฟาร์โก และซิตี้แบงค์เหล่านี้เท่านั้นค่ะ"

"คุณมีไหมคะ?"

ฉินเทียนตัดสินใจจะขัดขืนไปอีกหน่อย ยิ้มเอ่ยกับเหลิ่งน่ายจื่อว่า: "เธอเห็นไหม ที่นี่พวกเขารูดผ่านวีแชทกับอาลีเพย์ไม่ได้…."

"ถ้างั้น เราค่อยมากันใหม่เถอะ!"

เหลิ่งน่ายจื่อยิ้มเยือกพร้อมเอ่ยว่า: "งั้นก็ได้นะ คราวหน้าพาอาจารย์ของนายมาด้วยกันเลย"

"อย่านะ!" ฉินเทียนขบฟันพูด: "อาจารย์ท่านแก่แล้ว สุขภาพไม่ดี ไม่เหมาะจะมาที่แบบนี้"

"จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ที่ตัวฉันยังมีบัตรอีกใบหนึ่ง"

เขาหยิบบัตรเครดิตออกมา สีหน้าเหยเก

"คุณคะ ฉันบอกแล้วว่า เรารูดได้เฉพาะบัตรของธนาคารระหว่างประเทศใหญ่ๆ อย่างอย่างเวลส์ ฟาร์โก และซิตี้แบงค์เท่านั้นค่ะ…."