บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 308

ท่ามกลางฝูงชน มีคนแคระคนหนึ่งเดินออกมา

ใบหน้าของเขาทาด้วยเลือดสีแดง มีหนังสัตว์สวยงามผูกรอบเอว

เขาก็คือลูกชายของเช่นไหว้ และเป็นเจ้าบ่าวของวันนี้ก็เช่นกัน

เพียงแค่แต่งงานกับหญิงศักดิ์สิทธิ์ เขาก็คือหัวหน้าเผ่าในอนาคต

เช่นไหว้นำคันธนูและลูกธนูทาด้วยเลือดสัตว์ มอบให้ลูกชายอย่างเคร่งขรึม

ธนูนี้ ทำขึ้นมาจากกระดูกสัตว์

ตามประเพณีของเผ่าคนแคระ ผู้ชายที่ขอแต่งงาน ต้องใช้ลูกศรกระดูกยิ่งโดนผู้หญิงที่เขาชอบ

ถ้าลูกศรกระดูกตกลงมา อย่างนั้นการแต่งงานครั้งนี้จะไม่ประสบความสำเร็จ

ลูกศรกระดูกจำเป็นต้องยิ่งเข้าไปในร่างกายของผู้หญิง อย่างนั้นไม่ว่าผู้หญิงจะยินยอมหรือไม่ ล้วนแล้วต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนี้

ลูกชายของเช่นไหว้ มีการลับคมลูกศรกระดูกนี้เอาไว้ตั้งนานแล้ว

หลังจากนั้น เช่นไหว้ออกคำสั่งหนึ่งที กลุ่มคนแคระ จากบ้านหลังหนึ่ง ผลักเจ้าสาวของวันนี้ออกมา

เหลิ่งหยุนถูกมัดเอาไว้บนหิ่งไม้ท่อนหนึ่ง ใบหน้าลึก ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความโกรธ

คนแคระเหล่านี้ แต่ละคนยังสูงไม่เท่าขาของเธอด้วยซ้ำ กลับต้องการเอาเธอมาเป็นภรรยา?

เธอสามารถอดทนได้ถึงตอนนี้ หายากจริงๆ

ตอนนี้ เวลาถึงแล้ว เธอไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว ตัดสินใจแล้ว เตรียมจะเริ่มการสังหารแล้ว

หญิงชราสองคนบ่นพึมพำหลายประโยค เดินเข้ามา ทาเลือดสัตว์ที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ

หญิงชราอีกสองคน เคร่งขรึมอย่างมาก เอาขนไก่ฟ้ามาเสียบไว้บนหัวของเธอ

“กูลู! กูลู!”

“กูลู! กูลู!”

กลุ่มคนแคระถือหอกสั้น คนมากมายล้อมรอบเป็นวงกลม เริ่มตะโกนเสียงดัง

ใบหน้าของลูกชายของเช่นไหว้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เขายังไม่เคยเห็นมาก่อน ผู้หญิงที่ขายาวขนาดนี้ ผิวขาวขนาดนี้

เขาเชื่อว่า นี่ก็คือหญิงศักดิ์สิทธิ์ที่เทพประทานให้เขา

เขาดึงคันธนูอย่างตื่นเต้น ต้องการยิงธนูกระดูกไปยังร่างกายของเหลิ่งหยุน

ในเวลานี้ บนปากหุบเขา ปาเฮ่อวิ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้น

“ตุบ！”

“ตุบ！”

เมื่อได้ยินเขาตะโกน คนในเผ่าทั้งหมดล้วนแล้วหันไปมอง

คนแคระหลายคนรีบวิ่งเข้าไปหาทันที ล้อมปาเฮ่อเอาไว้ ในมือถือหอกสั้นและลูกศรพิษ เล็งไปที่ปาเฮ่อ

ปาเฮ่อพูดบ่นพึมพำ ใช้ภาษาถิ่นคุยกับทุกคน

หลังจากได้ยินคำพูดของปาเฮ่อ คนแคระเหล่านี้ล้วนแล้วเผยสีหน้าของความสงสัย

พวกเขามองไปที่ข้างหลังของปาเฮ่อ

ฉินเทียนเดินออกมาอย่างสบายๆ มองเห็นรูปลักษณ์ของเหลิ่งหยุนในเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้ว

ใครจะไปคิด ราชางูที่เยือกเย็นและสวยงามไร้ที่ติ ในเวลานี้ถูกมัดเอาไว้บนแท่นไม้

ต้องแต่งงานกับคนแคระที่สูงไม่เท่าขาของเธอคนหนึ่ง

อย่าพูดนะ ในเวลานี้บนหน้าไข่ของเธอทาด้วยเลือด บนหัวปักขนไก่ฟ้า มีความคล้ายกับภรรยาของหัวหน้าเผ่าจริงๆ

ใบหน้าของเหลิ่งหยุนเยือกเย็น กัดฟันพูด : “นายหัวเราะอีกครั้ง ฉันก็จะฆ่าคนแคระเหล่านี้ทั้งหมด”

ฉินเทียนรีบพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง : “ศิษย์น้องไม่ต้องกังวล ศิษย์พี่มาช่วยเธอแล้ว!”

เหลิ่งหยุนกัดฟันพูด : “ฉันให้เจ้างูเขียวหางไหม้ไปส่งข่าวให้คุณตั้งนานแล้ว”

“คาดไม่ถึงว่าคุณจะอืดอาดยืดยาดถึงเวลาแบบนี้ค่อยมา”

“คุณคิดว่า ฉันเหลิ่งหยุนไม่กล้าฆ่าคนเหรอ?”

ตะคอกด้วยความโกรธ ร่างกายของเธอแกว่งไปมา ดูเหมือนว่าคนทั้งคนหดตัวเล็กลงอย่างกะทันหัน เชือกที่มัดอยู่บนตัว หลุดออกโดยอัตโนมัติ

เธอกระโดดลงมาจากบนแท่นไม้

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะหนี ดวงตาของคนแคระแดงทันที พวกเขาตะโกนแล้วพุ่งเข้ามา

เหลิ่งหยุนเตะคนแคระคนหนึ่งบินออกไป พร้อมกับแย่งหอกในมือของคนแคระมาหนึ่งอัน เล็งไปทางลูกชายของเช่นไหว้

ท่าทางนี้ เป็นการแท่งคู่หมั้นด้วยหอก

“ศิษย์น้องอย่า!”

ฉินเทียนตะโกนเสียงดัง พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันกอดเหลิ่งหยุนเอาไว้ และจับหอกสั้นในมือของเธอเอาไว้แน่น

เหลิ่งหยุนดวงตาแดงก่ำ หันหน้าไปจ้องฉินเทียน กัดฟันพูด : “คุณไม่ใส่ใจฉันไม่ใช่เหรอ?”

“คุณรู้สึกว่า ให้ฉันแต่งงานกับคนแคระก็ไม่เร็วใช่ไหม นับแต่นี้ไปก็ไม่มีใครคิดบัญชีเก่ากับคุณแล้ว”