บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 32

ขณะทานข้าว หยางยู่หลันตักซุปเห็ดหอมให้ซูซูถ้วยหนึ่ง พูดอย่างประจบ:

“ชิมดูสิ ใช่รสชาติที่ลูกชอบที่สุดหรือเปล่า?”

ซูซูชิมไปคำหนึ่ง แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็สามารถดูออกจากสายตา เธอชอบมาก

หยางยู่หลันพูดอย่างดีใจ: “นี่ฉินเทียนเป็นคนทำ!”

“รู้ว่าลูกชอบทานอันนี้ เขาก็ตั้งใจฝึกทำ ตอนนี้ทำได้ดีกว่าแม่เยอะ”

ซูซูวางถ้วยลงบนโต๊ะทันที พูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี: “ไม่เห็นอร่อยเลย!”

“คนแซ่ฉิน คุณเป็นผู้ชายคนหนึ่ง นอกจากใช้อำนาจใช้ชื่อผู้อื่นมาหลอกลวง ไม่มีความสามารถสักนิดเลยเหรอ?”

“แค่อาหารก็ยังทำไม่ดี มีคุณเพื่ออะไร!”

หยางยู่หลันกระอักกระอ่วน

ฉินเทียนก็หมดคำจะพูด

ทั้งคนคิดไม่ถึงว่า ซูซูที่มีความรู้ อ่อนโยนและใจดี หลังจากตื่นจากการเสียความทรงจำห้าปี กลายเป็นคนที่แกมโกงใจร้ายแบบนี้

แต่ว่า ทั้งสองรู้สึกว่า นี่เป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากหลังได้รับบาดเจ็บสาหัสของซูซู

พวกเขายิ่งระมัดระวังมากขึ้น

หลังทานข้าวเสร็จ ซูซูพูดด้วยน้ำเสียงแย่: “อึดอัดจะตายแล้ว!”

“แม่ เข็นฉันออกไปเดินเล่นสวนดอกไม้เล็กๆด้านนอกเถอะ”

“ได้สิ!” หยางยู่หลันรีบลุกขึ้นยืน แต่คิดอะไรออก เธอคิ้วขมวดพูด: “แม่ควรไปทำงานแล้ว”

ฉินเทียนรีบพูด: “ผมเถอะ”

หยางยู่หลันพูดยิ้มๆ: “ซูซู แม่ไปทำงาน ให้ฉินเทียนอยู่เป็นเพื่อนดีไหม?”

สีหน้าของซูซูนิ่งลง แต่ว่าครั้งนี้ เธอไม่ได้ไล่ฉินเทียนไป

แต่กลับพูดด้วยเสียงเย็นชา: “คนแซ่ฉิน ฉันไม่รู้ว่าที่คุณตั้งใจอยู่ต่อ มีเป้าหมายอะไรกันแน่”

“แต่ว่า ฉันต้องทำสัญญากฎสามข้อกับคุณ!”

ฉินเทียนยิ้มและพูด: “คุณว่ามา”

“อย่าทำหน้าทะเล้นกับฉัน!”

“จะบอกคุณให้ คุณก็เป็นคนส่งอาหาร ตอนนี้แม้ฉันจะพิการ ก็ไม่ชอบคุณอยู่ดี!”

หลังจากต่อว่า ซูซูถึงได้พูด: “ข้อที่หนึ่ง ห้ามแตะต้องฉัน!”

“ข้อที่สอง ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามพูดเรื่องการรักษาอีก!”

คิดถึงตอนฟื้นขึ้นมาก่อนหน้านี้ เห็นตัวเองเปลือยเปล่า และภาพฉินเทียนที่เปลือยท่อนบน เธอหน้าแดง

ฉินเทียนพยักหน้า พูด: “ยังมีอีกล่ะ?”

ซูซูพูดด้วยความเย็นชา: “คิดไม่ออก จำไว้แล้วกัน!”

“ยังไงสะเพียงแค่คุณกล้าทำให้ฉันโกรธ ไสหัวออกไปทันที!”

นี่เป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจ หยางยู่หลันเป็นห่วงมาก ฉินเทียนจะทนไม่ได้ โกรธแล้วจากไป

มีคำกล่าวที่ว่าแม่ยายยิ่งมองลูกเขยยิ่งสบายตา อย่างไม่รู้ตัว เธอเอาฉินเทียนเป็นที่พึ่งไปแล้ว

ผู้ชายแบบนี้ หายาก

เธอต้องช่วยลูกสาวเก็บเขาไว้

ยังดี เห็นฉินเทียนไม่โกรธ เธอก็วางใจออกไปทำงาน

ตอนนี้ ในปราสาทที่อยู่ไกลโพ้นทะเล

ชายชราที่มีเคราสีขาวเหมือนซานตาคลอส มองดูหญิงสาวที่ขมวดคิ้วนั่งอยู่บนโครงชิงช้าตรงหน้าเขา ด้วยสีหน้าเอ็นดู

หญิงสาวสวยเหมือนเจ้าหญิงในนิทาน

“ลั่วลั่ว พวกเราเปลี่ยนเป้าหมายไหม”

“นอกจากราชาเทพ ผู้ชายทั้งโลก ให้เธอเลือกอย่างตามใจ”

“ชอบคนไหน ปู่จะรีบไปจับเขากลับมา!”

“ไม่!”

“ฉันจะเอาเขา!”

“ฉันมีความรู้สึกว่า ฉันเคยอยู่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งก้าว ปู่ ฉันไม่ยอมแพ้!”

ร็อคชิลเลอร์ถอนหายใจ ตะโกนบอกพ่อบ้านที่อยู่ห่างไกล: “ปล่อยข่าวออกไป แค่ราชาเทพยอมขอหลานสาวฉันแต่งงาน ฉันจะยกบ่อน้ำมันGarwarเป็นสินสอดให้!”

พ่อบ้านตัวสั่น: “นายท่าน นั่นเป็นบ่อน้ำมันที่ใหญ่ที่สุดในโลก แล้วก็เป็นเสาหลักของตระกูลเรา!”

“ได้ยินไหม?”

ซูซูพูดอย่างได้ใจ: “น้องสาว คุณยังเด็กเกินไป”

“คุณคิดว่าอาศัยใบหน้าที่สวยงาม ก็จะสามารถอ่อยสามีของฉันได้เหรอ?”

“ฉันจะบอกคุณให้ กับคุณ เขาแค่เล่น ๆ เอง”

“ผู้ชายก็เหมือนกับสุนัข กินของป่าด้านนอก แต่สุดท้ายก็กลับบ้านอย่างเชื่องๆ”

เถียหนิงซวงตะลึง: “คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? คุณกล้าว่าเขาเป็นสุนัข!”

ซูซูยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วพูด: “เขาเป็นสุนัขของฉัน ”

“มีปัญญา คุณก็จูงเขาไปสิ?”

เถียหนิงซวงอ้าปากค้างอีกครั้ง

เธอมองฉินเทียนอย่างเหลือเชื่อ พูด: “คุณเย็นชากับฉันขนาดนี้ แต่กลับยอมให้เธอทำให้อับอาย?”

“เธอเป็นแค่คนพิการ มีอะไรดี?”

“หุบปาก!” ฉินเทียนโกรธแล้วจริงๆ พูดเสียงเยือกเย็น: “นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของผม ไม่ต้องการคุณพูดมาก!”

“คุณเถีย ก็ยังคำนั้น ไม่มีเรื่องอะไร คุณออกไปได้แล้ว!”

“คุณ- -” เถียหนิงซวงน้ำตาซึม เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่ยอมใคร พยายามอดกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมา

เธอโกรธจนอกกระเพื่อม พูดเสียงดัง: “พ่อฉันให้บอกคุณว่า มีกลุ่มธุรกิจใหญ่กำลังเดินทางมาที่หลงเจียงเพื่อจัดการประชุมการลงทุน ตระกูลฉันเป็นผู้จัดงาน”

“คุณรักษาอาการป่วยของปู่ฉันหาย เพื่อเป็นการตอบแทน ให้โควตาคุณที่หนึ่ง”

“ฉินเทียน คุณ......ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ!”

พูดๆไป โยนการ์ดเชิญทิ้งไว้ ปิดปาก วิ่งออกไปทางประตู

ไม่ง่ายเลย ที่ภาพลักษณ์ฉินเทียนในใจของเธอสูงส่ง คิดไม่ถึง อย่างรวดเร็ว ก็พังทลาย

ซูซูมองฉินเทียนแล้วยิ้มอย่างเย็นชา พูด: “ยังไม่ไปตามอีก?”

ฉินเทียนไม่พูดอะไร ยื่นแก้วในมือไปตรงหน้าเธอ

ซูซูดื่มไปคำหนึ่ง เอียงหัวคิดสักพัก พูดอย่างน่าสนใจ: “ธุรกิจใหญ่อะไร?”

ฉินเทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่แย่: “ช่างอะไรธุรกิจใหญ่ ทำให้คุณซูมีความสุขสำคัญที่สุด!”