บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 346

“เป็นอะไร พวกคุณไม่เต็มใจหรอ?”

“มีอะไรจะพูด ก็พูดออกมาได้เลย”จ้าวซวู่มองไปยังทุกคนอย่างเย้ยหยัน

เขาเจตนาพูดเพื่อทำให้คนเหล่านี้โกรธเคือง ใครกล้าออกโรงเป็นแรก เขาจะเฉือดไก่ให้ลิงดู

ด้วยวิธีนี้ เป็นไปได้ที่จะทำให้หลงเจียงกลุ่มนี้อับอายขายหน้า ทำให้พวกเขาเชื่อฟังและภักดีต่อตนเอง

แน่นอนว่าเถ้าแก่ร้านยาที่ไม่พอใจ นามว่ากงเจิน

เขาเอ่ยเสียงชรึม “คุณชายจ้าว พวกเราสามารถมาหาคุณได้ เพราะทุกคนล้วนทำธุรกิจทางใต้”

“คุณเป็นแขกจากแดนไกล ในฐานะเจ้าของบ้าน เราไม่อยากเสียมารยาท”

“คำพูดนี้ของคุณหมายถึงอะไร?”

“อย่าพูดว่า เรายังไม่ได้สัญญาว่าจะร่วมมือกับคุณ”

“ถึงรับปากว่าจะให้ความร่วมมือ เราก็เป็นพันธมิตรกัน"

“ไม่ว่าตระกูลจ้าวของคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็ยังคงอยู่ในเมืองหยุนชวน แต่ที่นี่คือหลงเจียง ซึ่งอยู่ภายใต้เขตอำนาจของเมืองหนานเจียง”

“ คุณทำเกินไปแล้ว ที่จะมาเปรียบเทียบเรากับสุนัข!"

“อาหารมื้อนี้ไม่ต้องกินก็ได้!”

กงเจินกำลังจะจากไปด้วยความโกรธ

จ้าวซวู่เหยียดขาของเขาวางบนโต๊ะ สูบบุหรี่อย่างสบายๆ คล้ายจะรอการแสดงที่สนุก

ทันทีที่กงเจินเดินไปที่ประตู เขาก็ถูกคนที่จ้าวซวู่พามาขวางไว้

สีหน้าของกงเจินเปลี่ยนไป เขากัดฟันเอ่ย “คุณชายจ้าว คุณหมายความว่าไง?”

“ หรือ คุณยังกล้ามาอวดเก่งอีกเหรอ”

จ้าวซวู่พูดอย่างภาคภูมิใจ: "คุณบอกไม่ใช่เหรอว่านี่คือหลงเจียงอาณาเขตของคุณ?"

“เถ้าแก่กง ในเมื่อเป็นอาณาเขตของคุณ คุณอยากไปก็ไป ผมไม่ได้ขัดขวางอะไรเลย”

“ทำไม คุณไม่น่าจะแก่จนแม้แต่ประตูก็ออกไปไม่ได้หรอกนะ?”

“คุณ—”กงเจินโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาขู่คำรามเสียงหนึ่ง และรีบวิ่งขึ้นไป

ปัก ปัก สองหมัดกระแทกบอดี้การ์ดสองคนที่ประตูจนทรุดลงกับพื้น

“เถ้าแก่ ไปกันเถอะ” บอดี้การ์ดท่าทางเคร่งขรึม

กงเจิน พ่นลมหายใจ และพูดอย่างเห็นด้วย "กางจึ นายทำได้ดีมาก"

“บางครั้งเมื่อเสือไม่แสดงพลัง คนอื่นจะปฏิบัติกับเราเหมือนแมวป่วย และขี่คอคุณไปอึ”

เขาพากางจึและเตรียมจะจากไป ในตอนนั้นเอง มีเสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น

“หากคนต้องการจะไปก็ได้”

“แต่มาต่อยคนของผม ก็ทิ้งกำปั้นนั้นไว้”

ทันใดนั้นหยวนเป้าก็รีบวิ่งไปที่หน้ากางจึอย่างเงียบ ๆ

“ถ้าคุณต้องการหมัดของผม ก็ต้องมาดูกันว่าคุณมีความสามารถนั้นหรือไม่!” กางจึสูดลมหายใจอย่างเย็นชา ต่อยกำปั้นหนึ่งตรงเข้าหาหยวนเป้า

หยวนเป้ายืนนิ่งไม่ขยับ ฉายรอยยิ้มในดวงตาของเขา

จู่ๆหมัดของเขาก็ต่อยเข้าไปที่หมัดของกางจึ

“ปัง!"

กางจึร้องเสียงหลง ร่างทั้งร่างถูกกระแทกอย่างแรง และทุบลงบนโต๊ะอย่างแรง

“อ๊ะ มือฉัน!” เขาร้องลั่น พร้อมกำข้อมือแน่น

เห็นเพียงว่า มือที่เขาเพิ่งต่อยกับหยวนเป้าถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นกระดูกขาวข้างใน

ทุกคนต่างตกตะลึง

เพราะไม่คิดว่า ลูกน้องของจ้าวซวู่นั้นจะทรงพลังมากขนาดนี้

ซ้ำยัง ไร้ความปรานี!

หยวนเป้ามองไปที่กงเจินที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยด้วยใบหน้าแสยะยิ้ม: "เถ้าแก่กง คุณยังอยากจะออกไปอีกไหม?"

“วันนี้เป็นคุณชายจ้าวของเราจัดงาน คุณออกไปก่อนกำหนด เท่ากับว่าไม่ไว้หน้าคุณชายจ้าวของเราใช่ไหม?”

ใบหน้าของกงเจินซีดเผือก พูดอะไรไม่ออก

เถียหลินเฟิงรีบรุดเข้ามาเคลียร์วงล้อม และกล่าวว่า “เถ้าแก่กง ในเมื่อมาแล้ว ก็สงบใจอยู่ที่นี่ให้เป็นสุขเถอะ”

“พวกเรานั่งลงก่อนเถอะ ฟังดูว่าคุณชายจ้าวจะพูดยังไง”

กงเจินกัดฟันและกลับไปนั่งที่ของเขา

เถ้าแก่ที่เหลือ ต่างรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

พูดตามตรง ฉากเมื่อกี้ทำให้พวกเขากลัวจริงๆ

จ้าวซวู่หัวเราะลั่น และพูดว่า "เป็นแค่ละครฉากเล็ก ๆ ทำให้เถ้าแก่ทุกคนเห็นเรื่องตลกเสียแล้ว"

“ทุกคนล้วนมีงานยุ่ง เช่นนั้น ผมจะพูดตามตรง”

“จ้าวซื่อของเราเป็นตระกูลที่มีอำนาจอันดับหนึ่งในเมืองหยุนชวน ผมจะไม่พูดถึงความแข็งแกร่ง ผมเชื่อว่าพวกคุณทุกคนเข้าใจ”

“เมืองหยุนชวนและเมืองหนานเจียงเป็นเพื่อนบ้านกัน แต่ปริมาณนั้น ถือเป็นสองเท่าของเมืองหนานเจียง"

“หลายปีมานี้ เมืองหนานเจียงไม่สามารถพัฒนาขึ้นได้ ในฐานะเพื่อนบ้าน พวกเราก็กังวลอย่างมาก"