บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 348

ด้วยความโกรธ จ้าวซวู่หันกลับมาและต้องการเล่นงานฉินเทียน

ในเวลานี้ มีตะโกนเสียงหนึ่ง และชายคนหนึ่งก็ทยานขึ้นไปทุบเขาลงจนกลิ้งอยู่บนพื้น

จ้าวซวู่ตกใจมากจนร้องลั่น รีบร้อนลุกขึ้น และเห็นว่าคนที่ทุบคือหยวนเป้า

ในขณะนี้ ใบหน้าของหยวนเป้าเต็มไปด้วยเลือด

“ฉันจะฆ่านาย!” เขามองดูอย่างบ้าคลั่ง ปีนป่ายลุกขึ้น แล้วรีบวิ่งไปที่เถียปี้อีกครั้ง

เถียปี้เย้ยเยาะ ส่งลมกระโชกแรงไปทักทายเขา

ปัง

หมัดหนึ่งพุ่งออกไป ซึ่งมาที่หลังแต่เหนือกว่า

ตีหยวนเป้าที่หน้าอก

หน้าอกทั้งหมดของหยวนเป้าก็ทรุดตัวลงในทันที

เขาร้องลั่นพร้อมกับกระอักเลือด และหงายหลังล้มลงกับพื้น

ดวงตาของเขาพร่ามัว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถตายภายใต้กำปั้นของคนอื่นได้

“น้องรอง!”หยวนหู่เป็นบ้าไปแล้ว เขาปล่อยหมัดใส่ถงชวน แล้วรีบวิ่งไป

เถียปี้เยาะเย้ย: “พี่ถง นายกลายเป็นคนที่ลังเลตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“คู่ต่อสู้อ่อนหัดขนาดนี้ จะบดขยี้อยู่ทำไมตั้งนานสองนาน”

หยวนหู่และหยวนเป้านั้นแข็งแกร่งมาก แต่พวกเขาอยู่ในระดับไล่เลี่ยกับถงชวนและเถียปี้ก่อนที่พวกเขาจะเข้าร่วมคำสาปสวรรค์

หลังจากเข้าร่วมคำสาปสวรรค์แล้ว ชายสองคนนี้ก็ดวลกับสิงโตและเสือทุกวัน สวรรค์ต่างก็รู้ดีว่าความดุร้ายนั้นมากขึ้นกี่เท่า

ถงชวนยิ้มและพูดว่า “เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

“ฉันสัญญาว่าสุดท้ายจะไม่เกินสามหมัด”

จากนั้นเขาก็ยิ้มและเดินไปทางหยวนหู่

ในขณะนี้ ในที่สุดดวงตาของหยวนหู่ก็แสดงท่าทีสยดสยอง

คุณชาย รีบไป!” เส้นกั้นของชีวิตและความตาย เขากอดจ้าวซวู่ไว้ และกระโดดออกไปทางหน้าต่างที่แตกสลาย

“รอฉันด้วย!” กัวเซิงรีบวิ่งเข้าไปหน้าต่างห้องนอน เห็นหยวนหู่กอดจ้าวซวู่นอนกองอยู่บนพื้นหลังจากกระโดดลงไป

จากนั้นหยวนหู่ก็ลุกขึ้นยืนดูเหมือนขาข้างหนึ่งจะง่อย

สีหน้าเขาขาวซีด

ตอนนั้นเองที่ได้รู้ตัวว่านี่เป็นชั้นสาม

เขาหันกลับมาเห็น ฉินเทียนยิ้มตาหยี่ จึงรีบคุกเข่าลง

“ถอนกำลัง!"

“รีบถอนกำลัง!”จ้าวซวู่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ผู้คุ้มกันห้าสิบคนที่ถูกปิดกั้นอยู่นอกประตูเผชิญหน้ากับเหลิ่งเฟิง อยากจะฉี่รดกางเกงอยู่นานแล้ว

โชคดีที่เหลิ่งเฟิงและคนอื่นๆ ไม่ได้เคลื่อนไหว เพียงขวางพวกเขาไม่ให้รีบเข้าไป

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวซวู่พวกเขาจึงกระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

ยามมาช่างโอ่อ่าสง่างาม ยามกลับหวาดหวั่นอย่างกับสุนัขหลงทาง

“พี่เทียน ต้องการให้พี่น้องมาหยุดเขาหรือไม่?”

“พี่ก็รู้ ว่าช่วงนี้เหล่าพี่น้องไม่มีงานที่ได้รับมอบหมาย แต่ละคนใกล้จะขึ้นสนิมกันหมดแล้ว” เถียปี้พูดด้วยรอยยิ้ม

ฉินเทียนรู้ว่า หมอนี่ต้องการมอบผลประโยชน์บางอย่างให้กับฉานเจี้ยนและคนอื่นๆ

“ไม่จำเป็น"

“ฉันเชื่อว่าครั้งนี้ พวกเขาคงจะหลาบจำไปอีกนานเลย”

เขามองไปที่ กัวเซิง และกล่าวว่า "พ่อบ้านกัว ฉันจะไม่ทำอะไรนาย นายก็กลับไปเถอะ"

“นำข้อความไปบอกคุณชายจ้าวของพวกเจ้าด้วย หลงเจียง ไม่อนุญาตให้เขาก้าวมาแม้แต่ก้าวเดียว”

“ไม่อย่างนั้น มันจะไม่ง่ายเหมือนเช่นวันนี้”

“ครับครับครับ ขอบคุณ คุณฉินที่ไม่ฆ่าแกงกัน!”

“ผมจะรายงานตามที่คุณพูดแน่นอน” กัวเซิงเหลือบมองที่หยวนเป้า แว่บหนึ่ง ซึ่งเสียชีวิตลงอยู่บนพื้นดินอย่างน่าสลดใจ จิตวิญญาณและความกล้าหาญของเขาถูกฉีกขาดออกจากกัน

เขาพาลูกน้องชายอีกสองคนในห้องที่ถูกทำให้ตื่นกลัวอยู่นานแล้ว หนีไป

เหลิ่งเฟิงเดินขึ้นมา

“พี่เทียน จะทำอย่างไรต่อไป”

“เจ้าเด็กคนนี้กล้ามาทำเรื่องบ้าๆบอๆถึงหลงเจียง ให้ข้าพาเหล่าพี่น้องไปที่หยุนชวนและเข้าครอบครองรังเก่าของพวกมันไหม?”

“ครับพี่เทียน สั่งเลย!”

“คืนนี้ก็ไม่ค่อยถึงใจเลย ฉันยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย และอีกฝ่ายก็ตายแล้ว”

"อ่อนแอมากเกินไปแล้ว"

“พี่เทียน ไปหยุนชวนกันเถอะ!” เถี่ยปี้และถงชวนตื่นเต้นขึ้นมาในทันที

ใบหน้าของฉินเทียนเหยเกอย่างหน่ายใจ

แต่ละคนจะเป็นคนปกติให้กูบ้างได้ไหม