บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 426

ฉินเทียนยืนอยู่บนก้อนน้ำแข็ง กวาดสายตามองไปรอบๆ ภูเขาสูงตระหง่าน ขาวโพลนไปทั้งผืนดิน

ภูมิทัศน์ที่สวยงามอย่างสุดโต่ง ทำให้เขาอดรู้สึกเศร้าไม่ได้ ราวกับว่าสิ่งที่แบกรับมาโดยตลอดนั้น ไม่เป็นไปดังหวัง

ฟ้าค่อยๆ มืดลงช้าๆ

ยกเว้นภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะสีขาว รอบๆ โลกทั้งใบ เหมือนกับนรกที่มืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด

นอกจากเสียงลมที่พัดกระหน่ำแล้ว ก็ไม่มีเสียงใดอีก

ยิ่งทำให้ฉินเทียนกระวนกระวายใจมากขึ้น ไปจนถึงขั้นหมดหวัง เขาพบว่า ตัวเองเหมือนจะหลงทาง

ภูเขานี้ใหญ่เกินไป เนื่องจากเขาไม่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า เขาแยกไม่ออก ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ถึงจะเป็นทางที่ไปถึงยอดเขา

หากไปผิดทาง ไม่เพียงแต่จะเป็นเรื่องยากที่จะหาพวกเฉินเอ้อร์กั่วเจอ ก็อาจจะยิ่งแตกแยกกันไปคนละทิศ ห่างออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ

ทำอย่างไงดี？

ในสถานการณ์แบบนี้ ทายาทเถ้าแก่ใหญ่วิหารพญายมคนนี้ สร้างวิหารเทพด้วยตัวเอง ทำให้เทพรุ่นเยาว์ทั่วทั้งโลกได้ยินชื่อเสียงเรียงนามต่างก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตัวเองไร้อำนาจไร้พลัง

ในขณะนี้ บนยอดเขา

สูงราวแปดพันเมตร สถานที่ที่อยู่ใกล้ท้องฟ้ามากที่สุด

เสียงลมพัดกระหน่ำ ราวกับนรก

ภายใต้หิมะสีขาวโพลน กลับมีเงาของคนผิวเหลืองสองคน กำลังต่อสู้กันบนต้นสน

อากาศบาง ที่มีอุณหภูมิต่ำกว่าศูนย์หลายสิบองศา มันทำให้พวกเขาเดินลำบาก หน้าแดงก่ำ

แต่ว่า ดวงตาของพวกเขา สว่างไสวราวกับใบมีดที่ถูกลมและหิมะชำระล้าง

แม้ว่าเคลื่อนไหว จะดูหนักหน่วง แต่จิตวิญญาณการต่อสู้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

“เฉินเอ้อร์กั่ว ได้ยินมาว่านายได้เรียนรู้สิ่งดีๆ มากมายจากเถ้าแก่ใหญ่ วันนี้ให้กูได้เห็นเป็นบุญตาสักหน่อยสิ!”

“ระวังตัวไว้ อย่าทำให้เถ้าแก่ใหญ่อับอาย!” เนี่ยชิงหลงกัดฟันกรอด

เฉินเอ้อร์กั่วพูดเสียงดังทันที: "เสี่ยวหลงหลง นายจะได้รู้ตอนนี้แหละ ว่าความโหดร้ายคืออะไร!"

พูดจบ พลั่กเสียงนึง หมัดกระแทกไปที่เนี่ยชิงหลงลงกับพื้น

"ได้!" เนี่ยชิงหลงตะโกนเสียงดัง กลิ้งไปมาบนพื้น กวาดขาของเขา ทำให้เฉินเอ้อร์กั่วลงไปนอนบนพื้นด้วยกัน

ทั้งสองพัวพันกัน บนยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ หมัดมาเตะไป เสียงพลั่ก ต่อสู้กันจนไม่สนใจอะไร

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งสองคนก็นอนราบกับพื้นหอบหายใจเข้าออก

กำลังทั้งหมดของพวกเขา หมดลงไปแล้ว

ผ่านไปนานพอสมควร เนี่ยชิงหลงยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า "เอ้อร์กั่ว ปีหน้าจะไปฝึกที่ไหน?"

เฉินเอ้อร์กั่วเองก็ยิ้มออกมาก่อนจะพูดว่า "ภูเขาที่สูงที่สุด คูน้ำที่ลึกที่สุด ทะเลทรายที่กว้างที่สุด ป่าทึบที่หนาแน่นที่สุด พวกเราไปมาหมดแล้ว"

“นายว่าจะไปไหนได้อีกล่ะ?”

"หรือว่า จะออกไปนอกโลก?"

เนี่ยชิงหลงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า "เอาจริงนะเอ้อร์กั่ว ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่พวกเราอยู่ในค่ายฝึกที่อเมซอน"

“ได้ยินมาว่าค่ายฝึกอบรมถูกถอนออกไปนานแล้ว มีเพียงกลุ่มนักเรียนของเราเท่านั้นที่จบจากที่นั่น”

เฉินเอ้อร์กั่วถอนหายใจ “ใช่”

“ฝ่ายที่เกี่ยวข้องออกมาชี้ บอกว่าวิธีการฝึกอบรมนี้ ไม่สอดคล้องกับหลักมนุษยธรรม”

เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดอย่างประชดประชัน: "สอดคล้องหลักมนุษยธรรม จะสามารถฝึกมือดีที่แท้จริงได้ไหม?"

“เหล่าเนี่ย ยังจำได้ไหม ว่าใครพูดแบบนี้?”

เนี่ยชิงหลงยิ้มก่อนจะพูดว่า "จำได้แน่นอน ครูจมูกใหญ่คนนั้น"

“ฉันยังจำได้อีก ตอนที่เราไปที่นั่น ก็เหมือนนักเรียนคนอื่นๆ ไม่ชอบครูสอนจมูกโตคนนั้น คิดว่าเขามีแค่ชื่อเสียงเท่านั้น”

“หลังจากนั้น ครูจมูกใหญ่บอกเราว่าใครก็ตามที่ไม่พอใจ สามารถไปท้าทายเขาได้ นายยังเป็นคนแรกที่ไป”

เฉินเอ้อร์กั่วยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ปรากฏว่าเขาเก่งทุกอย่าง”

“อันที่จริง ตั้งแต่ที่เขาถือปืนไว้ในมือ ฉันก็ดูออกเลย ว่าเขามีทักษะที่แท้จริง”

เนี่ยชิงหลงยิ้ม "อย่างนั้นนายยังกล้าไปท้าทายจนถึงตอนจบ แต่นายถูกทุบตีจมูกช้ำหน้าบวม?"

เฉินเอ้อร์กั่วหัวเราะเสียงดัง: "ทหารที่ออกจากแก๊งเขี้ยวมังกร เสียชีวิตในสนามรบเท่านั้น ไม่มีใครยอมแพ้"

นั่นคือสิ่งที่ทำให้พวกเขามาอยู่ที่นี่

นั่นก็คือ ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง การกดขี่ศักยภาพของตัวเอง บีบพลังงานสุดท้ายในร่างกายออกมา

อย่าประมาทพลังงานสุดท้ายนี้ ในสถานการณ์ความเป็นความตาย มันสามารถช่วยชีวิตได้

ไม่มีทางหลับได้ ดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการลงจากเขาให้เร็วที่สุด

ลงมาอีกสองพันเมตร แม้ว่าลมโดยรอบยังคงพัดกระหน่ำ หนาวสุด แต่ทว่า มันดีกว่าบนภูเขามาก

หลังจากทั้งสองพักได้ครู่หนึ่ง ก็ลงต่อ

ครั้งนี้ หลังจากที่ลงไปที่ระดับความสูงสามพันเมตร ในที่สุดพวกเขาก็พบเต็นท์สองหลังที่พวกเขากางไว้

ไปจนถึงของกินเหลืออีกนิดหน่อย

ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในเต็นท์ จุดเทียน เพลิดเพลินกับความอบอุ่นและอาหารอร่อย

ทันใดนั้นเนี่ยชิงหลงก็ "ฮะ"ออกมาและพูดว่า "เอ้อร์กั่ว นายรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติหรือไม่?"

"ทำไมฉันรู้สึกว่ามีกลิ่นของใครบางคนในสายลม?"

เฉินเอ้อร์กั่วกัดเนื้อคำนึงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายบ้าหรือเปล่า?”

“ในเวลาแบบนี้ ที่ความสูงขนาดนี้ ใครจะเหมือนพวกเราที่ไม่คิดชีวิต มาถึงที่นี่”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

"มีคนมา!"

ทั้งสองฝึกฝนอย่างมีระเบียบ เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ก็รีบดับเทียนทันที กลิ้งออกจากเต็นท์พร้อมมีดในมือ

ในเวลาเดียวกัน เสียงพรึ่บ ลูกดอกจำนวนหลายอันพุ่งทะลุอากาศ ตรงมาที่พวกเขา

เจาะเต็นท์ของพวกเขาทั้งสองคน

หากพวกเขาช้าไปเพียงหนึ่งวินาที ตามที่คาดไว้ พวกเขาจะถูกยิงจนพรุนด้วยลูกดอกนี้

“ใคร!?” สีหน้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไปพร้อมกัน