บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 433

นี่เป็นเสมือนระเบิดลูกใหญ่ที่ดังสนั่น!

กองกำลังของทุกฝ่ายล้วนแต่คาดไม่ถึง วิหารเทพนั้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดีเช่นนี้กับบุคคลที่ทรงอิทธิพลทั้งสี่ทิศทาง

เช่นนั้นแล้ว ข้อคิดเห็นใต้ข้อความประกาศนั้นก็เพิ่มมากขึ้น

“กองโจรสามเหลี่ยมทองคำ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แบ่งเส้นแยกความชัดเจนในความสัมพันธ์กับงูเลือด ทุกสิ่งที่งูเลือดได้กระทำนั้นพวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง พวกเราจะไม่ให้ความช่วยเหลือใดแก่เขา”

“ทีมแร้งให้คำมั่น พวกเรานั้นไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับทีมล่า อาจหาญรุกรานวิหารเทพ สนับสนุนบัญชาราชาเทพและไล่ตามสังหาร”

“ยามากุจิ-กุมิให้คำมั่น ตัดขาดการติดต่อและความสัมพันธ์กับบุคคลทั้งสามสิบเอ็ดคนนั้น แบ่งเขตความสัมพันธ์อย่างชัดเจน สนับสนุนบัญชาราชาเทพและไล่ตามสังหาร”

ด้านล่างนั้น มีข้อความสนับสนุนบัญชาราชาเทพมากมาย...

การรุกรานวิหารเทพนั้นจะต้องตาย....

เฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงมองดูด้วยความกระตือรือร้น พวกเขากัดฟันและเอ่ย “พี่ใหญ่ หลังทานอาหารเสร็จพวกเราออกเดินทางกัน!”

“พวกเราสองคนจะจัดการคนพวกนี้ด้วยมือของเราเอง!”

ฉินเทียนยิ้มและเอ่ย “ไม่ต้องรีบร้อน ปล่อยให้กระสุนนั้นบินไปสักระยะ”

“หรือพวกนายไม่รู้ ยิ่งคำสั่งการไล่ล่านี้นานยิ่งขึ้น ก็เหมือนกับมีดเล่มหนึ่ง พละกำลังการสยบก็ยิ่งแผ่ขยายใหญ่ขึ้น”

“ครั้งนี้พวกนายเองก็ทำได้ดี ช่วยให้ฉันได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของปรมาจารย์พิษ”

“มาเถอะ ดื่มกันสักจอก”

ทั้งสามคนหยิบจอกเหล้าและชนจอกเหล้าด้วยกัน ดื่มหมดในคราเดียว

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับข้อความกระตือรือร้นมากมายภายใต้คำสั่งการไล่ตามสังหาร ข้อความตบรางวัลจากภาพบัญชาราชาเทพนั้นกลับไร้ซึ่งข้อความคิดเห็น

บางที ทุกคนรู้ดีว่าปรมาจารย์พิษนั้นอยู่ที่ใด แต่ไม่กล้าที่จะรุกล้ำปรมาจารย์พิษ

หรืออาจเป็นเพราะทุกคนยังคงสงสัยในความแข็งแกร่งของวิหารเทพ

แน่นอนว่าพวกเขาอาจไม่รู้เบาะแสของปรมาจารย์พิษจริงๆก็เป็นไปได้

เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉินเทียนไม่รีบร้อน เขารู้ กำจัดปรมาจารย์พิษนั้นไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น

นอกจากนี้ เขามีลางสังหรณ์ ปรมาจารย์พิษจากไป ครั้งต่อไปที่เขาจะปรากฏตัว เขาจะต้องแข็งแกร่งมากขึ้นอย่างแน่นอน

หลังจากพักผ่อนอยู่ในเมืองเล็กๆเป็นเวลาสามวัน ฉินเทียนได้พาเฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลงเดินทางกลับมายังหลงเจียง

ตามความต้องการของเฉินเอ้อร์กั่วและเนี่ยชิงหลง พวกเขาจะตามล่าและฆ่าคนเหล่านั้นและรับเงินรางวัล

กล้าที่จะสกัดกั้นและสังหารระหว่างทาง อีกทั้งทำให้พวกเขาเกือบเสียชีวิต ความอดกลั้นนี้ ทนไม่ได้

แม้ว่าฉินเทียนจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของทั้งสองคน

อีกอย่าง อาการบาดเจ็บของพวกเขายังไม่หายดี

ดังนั้นการพาพวกเขากลับไปยังหลงเจียง เป็นการให้โอกาสพวกเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

ยังเป็นการปล่อยให้กระสุนนั้นได้โลดแล่นอย่างเต็มที่อีกด้วย

ให้นักฆ่าเหล่านั้นมีประสบการณ์ที่ดี สัมพันธ์กับความกลัวที่กำลังรอคอยความตาย

หลังจากลงจากเครื่องบินที่สนามบินหลงเจียง ฉินเทียนไม่ได้ทำให้ผู้ใดแตกตื่น พยายามไม่เป็นจุดสนใจอย่างมาก เรียกแท็กซี่และกลับไปยังอุทยานมังกร

ประตูอุทยานมังกร ชายร่างกำยำสองสามคนโบกมือจากระยะไกลเพื่อส่งสัญญาณให้แท็กซี่หยุด

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ คนขับรถใบหน้าซีดเซียวด้วยความตื่นตกใจในทันใด เขารีบเอ่ย “พวกคุณครับ พวกคุณแน่ใจใช่ไหมว่าเป็นที่นี่?”

“สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาจะเข้าไปได้ ผมผ่านไปไม่ได้หรอก!”

ฉินเทียนยิ้มพลางกล่าว “ไม่เป็นไร จอดที่หน้าประตูก็พอแล้ว”

ทันทีที่รถจอดบริเวณหน้าประตู ชายสองคนรีบวิ่งออกมาจากห้องรักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านข้าง

พวกเขาคือเหลิ่งเฟิงและเหลยเป้า ใบหน้าของทั้งสองคนนั้นดูขึงขัง

เป็นเพราะฉินเทียนจากไป เหลิ่งเฟิงตระหนักได้ว่าจะต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน หลายวันก็ไร้ข่าวคราว เหลิ่งเฟิงจำต้องไปหาเหลยเป้า คุยปรึกษาแผนการรับมือ

ฉินเทียนเปิดประตูรถ

เมื่อเห็นเขา เหลิ่งเฟิงและเหลยเป้าต่างก็แสดงสีหน้าตื่นเต้น

“ลูกพี่ คุณกลับมาแล้ว!”

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ฉินเทียนยิ้มและเอ่ย “ฉันจะเป็นอะไรได้ล่ะ”

“ใช่แล้ว ฉันพาคนสองคนมาหาพวกนาย พวกนายไปดูเองเถอะ”

อืม?