บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 436

สีหน้าหม่าจั๋วชุนส่อกระอักกระอ่วนเอ่ยว่า： “ก็มีเหตุผล”

“ยังไงก็ตาม งานรวมญาติแบบนี้เขาไม่ควรมาสาย”

“อีกอย่าง ต่อให้งานยุ่งยังไงก็ควรแจ้งให้ฉันรู้ล่วงหน้า”

คนในตระกูลสังเกตสีหน้าท่าทาง นอกจากหม่าจั๋วโหวที่เงียบขรึมไม่พูดไม่จา คนอื่นก็รีบมีปฏิสัมพันธ์กับหม่าจั๋วชุนและหยางเสี่ยวหุ้ย

ในตระกูลหม่า หม่าจั๋วชุนกับหยางเสี่ยวหุ้ยต่างหากที่เป็นศรลม (ผู้ชี้ทิศทาง)

หม่าจินหลงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “พ่อ ผมว่าพี่ใหญ่ไม่กล้ามาแล้วล่ะ？”

“ภารกิจที่พ่อมอบหมายให้เขา เขาทำไม่สำเร็จ สุดท้ายผมกลับทำสำเร็จ”

“เขาน่าจะจงใจเนรเทศตัวเอง  จึงไม่มีหน้ามาร่วมงานเลี้ยง”

ภารกิจ？

หม่าจินหลงทำภารกิจอะไรสำเร็จเหรอ？ ทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่องอย่างนั้นท่าทางคงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ความประหลาดใจของเครือญาติถูกดึงดูดอีกครั้ง

ตอนนี้ พวกเขาถึงรู้สึกว่า งานเลี้ยงคนในตระกูลวันนี้ น่าจะไม่ธรรมดาซะแล้ว

หยางเสี่ยวหุ้ยยิ้มพลางรีบเอ่ยว่า： “จั๋วชุน ตอนนี้สัญญาก็เซ็นเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องปิดเป็นความลับแล้วก็ได้มั้ง？”

“ลูกรีบบอกมาเร็ว”

หม่าจั๋วชุนกำลังจะเอ่ยปาก ในเวลานี้เองก็มีคนผู้หนึ่งเดินรีบร้อนเข้ามาจากด้านนอก

เขาเหงื่อท่วมตัว เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย

พอเข้าประตูมา รีบเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า： “พ่อ ป้าหยาง ท่านลุงท่านป้าทุกคน ขอโทษด้วยที่ผมมาช้า”

หม่าจินหยู่นั่นเอง

หลายปีมานี้ แม้เขาจะเคารพแม่เลี้ยงอย่างหยางเสี่ยวหุ้ย แต่ว่าก็เรียก “ป้าหยาง” มาตลอด ส่วนคำว่า “แม่” เรียกยังไงก็เรียกไม่ออก

และเรื่องนี้ หม่าจั๋วชุนเองก็แอบเตือนหม่าจินหยู่อยู่ไม่น้อย เพราะเบื้องหลังของหยางเสี่ยวหุ้ยก็ไม่ธรรมดา

หม่าจั๋วชุนเตือนบุตรชายคนโตให้เปลี่ยนคำเรียกว่าแม่ จากมุมมองส่วนตัวก็เพื่อเป็นการดีต่อบุตรชายคนโต

แต่หม่าจินหยู่ดูแล้วเป็นคนภักดีและจิตใจดี ดื้อดึงบ้างเป็นบางคราว ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยืมเปลี่ยนคำ

จำใจทนไม่ไหวก็ค่อย ๆ ตีตัวออกห่างจากหม่าจวินยู่ หลายปีมานี้พ่อลูกก็ไม่ค่อยคุยความในใจกัน

ทว่า มารดาแท้ ๆ ของหม่าจินหยู่ หรือก็คือภรรยาเก่าของหม่าจั๋วชุน เรียกได้ว่าตอนนั้นก็ตายแทนหม่าจั๋วชุน

รถคว่ำตอนนั้น ถ้าไม่เพราะภรรยาเอาตัวมาขวางไว้ในช่วงคับขัน คนที่ตายก็ต้องเป็นเขา

ดังนั้นหม่าจั๋วชุนก็มักจะรู้สึกผิดต่อบุตรชายคนโตที่เสียมารดาไปตั้งแต่เด็ก

บวกกับความสามารถและคุณลักษณะของหม่าจินหยู่ ที่โน้มน้าวผู้คนได้ ดังนั้นหม่าจั๋วชุนจึงจัดตำแหน่งที่สำคัญในบริษัทให้เขา

เรียกว่าถูกปลูกฝังให้เป็นผู้สืบทอดในระดับหนึ่งแล้ว

หากไม่มีเรื่องเหนือความคาดหมาย  เขาไม่ถือสาที่ต่อไปจะมอบกิจการตระกูลหม่าให้อยู่ในมือของบุตรชายผู้นี้

แน่นอนย่อมรวมถึงผลประโยชน์ของหยางเสี่ยวหุ้ยแม่ลูก ดังนั้น ที่หยางเสี่ยวหุ้ยกับหม่าจินหลงปฏิบัติต่อหม่าจินหยู่ไม่ต้องบอกก็เป็นที่รู้กัน

เวลานี้ ทุกคนต่างดูหรูหราในงานรวมเครือญาติ เจ้าลูกคนโตนอกจากจะมาสายแล้วยังมอมแมมไปทั้งตัวด้วย

ดูแล้วไม่มีระดับถึงขั้นไร้ราคา

ดังนั้น สีหน้าของหม่าจั๋วชุนจึงดูไม่จืด

“นายน้อยใหญ่ สินค้าล็อตนั้นส่งออกไปหมดแล้วยัง？”

“ลูกค้าต่างชาติกำชับอยู่ตลอดว่าห้ามผิดพลาด” หม่าจั๋วโหวถามด้วยความเอาใจใส่ ที่เขาพูดอย่างนี้ก็เพื่อกู้สถานการณ์ให้หม่าจินหยู่

“วางใจเถอะลุงโหว ผมจับตาดูตอนขนขึ้นรถอยู่ ไม่มีปัญหาแน่นอน”

“ลุงโหว ลูกค้าต่างชาติบอกว่า ถ้าครั้งนี้ทำให้พวกเขาพอใจได้ ต่อไปก็จะมีออเดอร์เยอะกว่านี้ให้เรา”

หม่าจั๋วโหวหัวเราะเอ่ยว่า： “ลูกค้ารายนี้มีความสำคัญต่อการเปิดตลาดเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของพวกเรามาก คุณชายใหญ่สร้างผลงานให้วงศ์ตระกูลอีกแล้ว！”

หม่าจินหยู่รีบเอ่ยว่า： “ไม่พ้นความร่วมแรงร่วมใจของทุกคน ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ผมควรทำ”

เครือญาติที่เหลือคนอื่นก็เอ่ยคำชมบ้าง

ถ้าต่อไปมีคนอย่างหม่าจินหยู่มาสืบทอด สำหรับพวกเขาแล้วถือว่าเป็นข้อดี