บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 460

　　หนึ่งนาที สองนาที สามนาที......

　　ด้วยเวลาที่ผ่านไปเหมือนกับสายน้ำ ผ่านไปประมาณเกือบสิบนาที

　　หยางคุนไม่เพียงไม่มีอาการตื่นตระหนกตกใจกลัวแสดงออกมา เหมือนกับพวกคนก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้าม บนใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆตลอดเวลา

　　มองดูไป ราวกับเพลิดเพลินจำเริญใจ

　　ทันใดนั้น แม้แต่ลมบริเวณรอบๆ ราวกับว่ากำลังเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมา

　　“ดวงสมพงศ์!”

　　“พี่คุนก็คือคนที่ดวงสมพงศ์!”

　　“ที่ดินผืนนี้ จะต้องเป็นของพี่คุนแน่นอนแล้ว!” อู๋ลี่ตะโกนเสียงดังขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

　　ในที่สุด หยางคุนถอนหายใจออกมา ลืมตาขึ้น

　　ดวงตาของหลิวเต๋อเปล่งประกาย กล่าว: “คุณชายหยาง บอกผมที ว่าเมื่อครู่นี้คุณเห็นอะไรบ้าง?”

　　หยางคุนกล่าวอย่างตื่นเต้น: “ผมมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามในฤดูใบไม้ผลิ มองเห็นมีตึกสูงผุดขึ้นมาจากที่ดินว่างเปล่า มองเห็นการร้องเล่นเต้นระบำ เจริญรุ่งเรือง!”

　　“ปรมาจารย์ ทำไม ผมจึงเห็นสิ่งเหล่านี้?”

　　หลิวเต๋อหัวเราะชอบใจ กล่าว: “เป็นอย่างที่คิดไว้”

　　“ฉันคาดการณ์ไว้ไม่ผิด แม้ว่าจะเป็นที่ดินอัปมงคล เมื่อได้พบกับคนที่บุญหนักศักดิ์ใหญ่ ก็จะเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี”

　　“คุณชายหยาง ยินดีกับคุณด้วย”

　　“คุณมองเห็นสิ่งเหล่านี้ หมายความว่าถ้าหากที่ดินผืนนี้ตกอยู่ในมือของคุณ จะต้องเป็นกำไรมหาศาลแน่นอน”

　　“ดูเหมือนว่า คุณก็คือคนที่ดวงสมพงศ์คนนั้น”

　　“ดี!”

　　คุณชายหยางคู่ควรกับชื่อเสียง“!”

　　“เป็นคนที่เปี่ยมด้วยสิริมงคลจริงๆ พวกเรายอมรับจริง!”บริเวณรอบๆ เถ้าแก่เหล่านั้นเริ่มปรบมือ

　　มาถึงตอนนี้ พวกเขาก็ไม่ได้มีความคิดที่จะแข่งขันกับหยางคุนแม้แต่น้อยอีกต่อไป

　　เนื่องจาก เมื่อครู่พวกเขาทุกคน ต่างก็ได้เห็นถึงสัญญาณอัปมงคลที่รุนแรง อย่างจริงแท้แน่นอนแล้ว

　　“ ขอบคุณทุกท่านมาก”

　　“แต่ว่ายังมีอีกข้อ ณ ที่แห่งนี้ผมยังขอความช่วยเหลือของทุกคน นั่นก็คือ ที่จะต้องยื่นหนังสือประมูล ยังไงก็จะต้องยื่น”

　　“อย่างไรก็ตามคงไม่ให้ผมเข้าประมูลเพียงตระกูลเดียว ทำให้คนของเทศบาล นึกว่าผมกำลังผูกขาดเพียงคนเดียวใช่ไหม?” หยางคุนเอ่ยกล่าวหัวเราะชอบใจ

　　ทุกคนรีบร้อนยิ้มกล่าว: “ข้อนี้พวกเราย่อมเข้าใจ”

　　“พวกเราจะเข้าร่วมประมูล สร้างสถานการณ์ที่สมบูรณ์แบบขึ้นมา แต่ว่า ในหนังสือประมูล จะกดราคาที่ประมูลให้ต่ำ ทำให้คนของเทศบาล เลือกแค่คุณชายหยางเท่านั้น”

　　“คุณชายหยาง ยินดีด้วยยินดีด้วย”

　　“ที่ดินหรูอี้ตกเป็นของพวกคุณ ต่อไปมีโครงการอื่นๆ ก็พิจารณาถึงพวกเราด้วยล่ะ”

　　หยางคุนกล่าวอย่างตื่นเต้น: “นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว”

　　“ทุกท่าน เรื่องเหล่านี้ พวกเราค่อยคุยรายละเอียดกันทีหลัง พวกคุณวางใจ พวกเราตระกูลหยาง ไม่มีทางทำให้พวกคุณผิดหวังแน่นอน”

　　“ค่าน้ำชา อีกประเดี๋ยวผมจะให้คนนำมามอบให้”

　　เมื่อพูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นฉินเทียน

　　ภายใต้ความลำพองใจ เขาเดินเข้ามา นำฉินเทียนลากไปอีกด้าน กล่าวเสียงเบา: “ประธานฉิน เรื่องมาจนถึงตอนนี้ ผมก็ไม่ปิดบังคุณเช่นกัน”

　　“อันที่จริงแล้วผมมีเรื่องต้องการไหว้วานให้คุณช่วยเหลือ”

　　ฉินเทียนเลิกหางคิ้วขึ้น: “งั้นหรือ? เรื่องอะไร?”

　　หยางคุนกล่าวเสียงเบา: “ได้ยินมาว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดีกับอานกั๋วของเมืองหนานเจียง ตระกูลจ้าวแห่งเมืองหยุนชวน”

　　“ผมอยากจอขอให้คุณ มีโอกาสช่วยนัดพวกเขา มาเจอพวกเราด้วยกันสักหน่อย”

　　“คุณวางใจ หลังจากเรื่องสำเร็จแล้ว ผมมีของขวัญตอบแทนอย่างยิ่งใหญ่แน่นอน”

　　“ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะไร้วาสนากับที่ดินผืนนี้แล้ว แต่ว่า เมืองจิ่นหูนี้ ที่ดินมากมายก่ายกอง คุณชอบที่ดินผืนไหน บอกผมมาคำเดียว ผมช่วยเอามาให้คุณครอบครองได้”

　　หืม?

　　ในที่สุดฉินเทียนก็เข้าใจ ทำไมหยางคุนคนนี้ถึงได้อดทนอดกลั้นต่อตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า

　　แท้ที่จริงแล้ว เป็นเพราะอานกั๋วและตระกูลจ้าแห่งหยุนชวน

　　หยางคุนมีเรื่องอะไรที่ต้องขอร้องอานกั๋วและตระกูลจ้าวนะ?

　　ฉินเทียนอยากจะถามดูสักหน่อบ แต่ว่า หยางคุนรู้สึกตัวทันทีว่า ภายใต้ความลำพองใจของเขา ได้แพร่งพรายข่าวคราวก่อนกำหนดแล้ว

　　เขาตบไหล่ของฉินเทียนและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา: “เอาละ เรื่องนี้ พวกเราค่อยคุยรายละเอียดกันทีหลัง”

　　“คุณวางใจ เอาเป็นว่าผมจะไม่ปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมก็ถูกต้องแล้ว”

　　“เวลาก็ดึกมากแล้ว พวกเรากลับเถอะ”

　　ฉินเทียนกล่าว: “คุณชายหยาง คุณแน่ใจได้อย่างไร ว่าคุณเป็นคนที่ดวงสมพงศ์แต่เพียงผู้เดียวล่ะ?”

　　“ไม่แน่ว่า ผมอาจจะปราบที่ดินอัปมงคลผืนนี้เอาไว้ก็ได้นะ?”