บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 462

　　“คุณชายใหญ่หม่า วันนั้นคุณจงใจไม่รับการประเมินของหลิวเต๋อ อันที่จริงแล้วเป็นเพราะคุณรู้ว่า เดิมทีละครนั้นก็คือหยางคุนกับหลิวเต๋อร่วมมือกันแสดง”

　　หยางคุน “คุณรู้ว่านอกจากหยางคุณแล้ว พวกเถ้าแก่ที่เหลือเหล่านั้น ต่างก็จะถูกทำให้ตกใจกลัวจนไม่กล้าแข่งขัน ถึงแม้ว่าจะเข้าร่วมประมูล ก็คือการเล่นละครตบตา”

　　“คุณจงใจเสแสร้งโมโห ออกไปก่อน อันที่จริงก็เพื่อทำให้หยางคุนคลายความระแวงลง คุณแอบเพิ่มราคาในหนังสือยื่นประมูล ซุ่มโจมตีหยางคุน”

　　“ผมพูดถูกต้องหรือไม่?”

　　ฉินเทียนเอ่ยถามอย่างฝืนยิ้ม

　　หม่าจินหยู่เลิกหางคิ้วขึ้น กล่าวอย่างลำพองใจ: “ฉินเทียน นับว่าคุณยังไม่โง่”

　　“เพียงแต่ว่า คุณรู้ช้าไปเสียแล้ว”

　　“ถ้าหากผมเดาไม่ผิดละก็ ราคาของคุณในหนังสือประมูลก็จะต้องต้ำมากเช่นกันใช่ไหม?”

　　“ฮึ่ พวกคุณก็เพื่อให้ความร่วมมือกับหยางคุน แต่ว่าผมไม่ใช่!”

　　“ผมจะต้องได้ที่ดินผืนนี้มาครอบครอง!”

　ใบหน้าของฉินเทียนเต็มไปด้วยความหมดคำจะพูด ลังเลครู่หนึ่ง กล่าว: “คุณชายใหญ่หม่า จนถึงตอนนี้แล้ว ผมบอกคุณได้เลยว่า ราคาที่คุณเข้าร่วมประมูลคือเท่าไหร่หรือไม่?”

　　“อีกอย่าง คุณคิดที่จะใช้ที่ดินผืนนั้นทำอะไร?”

　　หม่าจินหยู่มองฉินเทียนราวกับป้องกันการโดนขโมยทันที กล่าวอย่างระแวง: “คุณถามเรื่องนี้ไปทำไม?”

　　“อย่ามาพูดจาดีกับผม ผมไม่มีทางติดกับดักคุณหรอก”

　　“คนแบบคุณนี้ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว”

　　แม่งเอ๊ย.....

　　ทำไมถึงรู้สึกว่าตนเองเหมือนกับเป็นหมาป่าที่กำลังล่อลวงแกะเลยนะ!

　　ฉินเทียนรู้สึกพูดไม่ออก

　　มีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวลอยมาจากด้านหน้า เถ้าแก่เหล่านั้น ทั้งหมดกำลังกรูไปที่บริเวณประตู

　　หม่าจินหยู่ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น: “คนประกาศผลมาแล้ว!”

　　ฉินเทียนถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงได้มีความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ราวกับว่าเด็กนักเรียนประถมกำลังใช้กลอุบายเล็กน้อยในระหว่างการสิบ

　　ตอนนี้ ในที่สุดก็จะได้รู้คำตอบแล้ว

　　เขาอดคิดไม่ได้ ถ้าหากเกมพังแล้ว ถ้าอย่างนั้นเรื่องราวเผยแพร่ออกไป เขาผู้เป็นเจ้านายวิหารเทพที่สง่าผ่าเผย ต่อไปก็อย่าได้ออกไปพบปะผู้คนอีกเลย

　　จากด้านนอก มีข้าราชการสามคนพร้อมตราสัญลักษณ์อยู่บนหน้าอกเดินเข้ามา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความชอบธรรม

　　“หัวหน้าเหยียน คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะมาด้วยตนเอง!”

　　“พวกเราช่างได้รับความโปรดปรานอย่างน่าตกใจจริงๆ!”

　　“เชิญรีบนั่ง เชิญนั่ง! ” หยางคุนเอ่ยกล่าวด้วยความสนิทสนมกับชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าสี่เหลี่ยมที่อยู่ตรงกลาง

　　ชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงกลางชื่อว่าเหยียนปิน เขายิ้ม กล่าว: “ประธานหยาง ไม่จำเป็นแล้ว”

　　“พวกเราแค่ประกาศผลครั้งสุดท้ายเท่านั้น เทศบาลค่อนข้างให้ความสำคัญกับที่ดินผืนนี้มาก หวังว่าคนที่ชนะประมูล สามารถทำตามที่เขียนไว้บนหนังสือประมูล ดำเนินการด้วยความรวดเร็วที่สุด”

　　“เพิ่มแลนมาร์คแห่งหนึ่ง ให้กับจิ่นหูเขตใหม่ของพวกเรา ในเร็ววัน”

　　หยางคุนกล่าวอย่างตื่นเต้น: “แน่นอน!”

　　“พวกเราหยางกวงเรียลเอสเตท ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน!”

　　เถ้าแก่ที่เหลือบริเวณรอบๆยิ้มกล่าว: “อันที่จริงแล้วไม่ต้องให้หัวหน้าเหยียนกล่าว พวกเราก็ทราบดีว่า คนที่ชนะการประมูลก็คือหยางกวงเรียลเอสเตท”

　　“คู่ควรกับชื่อเสียง!”

　　“หัวหน้าเหยียนและหัวหน้าของเทศบาลได้โปรดวางใจ ด้วยความสามารถของหยางกวงเรียลเอสเตท รวมทั้งความสามารถในการทำงานของผู้จัดการใหญ่หยางคุน จะต้องไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน!”

　　สีหน้าของเหยียนปินมีความแปลกใจเล็กน้อย เขากระแอมหนึ่งที เปิดแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งในมือ กล่าวด้วยเสียงก้องกังวาน: “ตอนนี้ เริ่มประกาศผล”

　　ในงาน ก็เงียบสงบลงไปทันที

　　ถึงแม้ทุกคนจะทราบดี ผู้ที่ชนะการประมูลจะต้องเป็นหยางกวงเรียลเอสเตทอย่าแน่นอน แต่ว่า ยังไงก็จำเป็นต้องให้เหยียนปิน ผู้รับผิดชอบการจัดการประมูลนี้ มาประกาศด้วยตนเอง

　　“หยางกวงเรียลเอสเตท จำนวนเงินประมูลโครงการ เจ็ดพันล้าน”

　　เจ็ดพันล้าน ราคานี้ จะพูดว่ามากก็ไม่มาก จะพูดว่าน้อยก็ไม่น้อย ต่ำกว่าราคาท้องตลาดอยู่เล็กน้อย

　　ถ้าหากว่าหยางคุนได้มาครอบด้วยราคานี้จริงละก็ ถ้าเช่นนั้นก็เท่ากับว่าเอารัดเอาเปรียบเป็นอย่างมาก

　　เถ้าแก่ที่อยู่ภายในงานเหล่านั้น หลายคนสามารถควักจ่ายในราคานี้ได้เช่นกัน แต่ว่า เมื่อได้ผ่านการ“ประเมิน”ของหลิวเต๋อแล้ว พวกเขาเกรงว่าจะมีการเลือดตกยางออก ต่างก็ไม่กล้าลงแข่งขันอย่างแท้จริง

　　เมื่อเทียบกับราคาสามพันล้าน สองพันล้านที่พวกเขาใส่ลงไปในหนังสือ เจ็ดพันล้าน นับว่าเป็นราคาที่สูงมากแล้ว

　　“ยินดีกับประธานหยางด้วย!”