บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 490

“เจ้าเมืองเลี่ยว?”

พอเห็นผู้ชาย หยางคุนก็ชะงักไปหน่อย รีบเก็บท่าทีเย่อหยิ่ง เปลี่ยนเป็นเคารพนอบน้อม

“คุณลุงเมี่ยว พ่อผมกำชับผมเป็นพิเศษเลย พอเจอคุณแล้ว ต้องถามให้เรียบร้อย”

“พ่อผมบอกว่า คุณเป็นนายอำเภอของเมืองจิ่นหู เป็นคนที่สร้างความผาสุกให้แก่ประชาชน”

เลี่ยวฉวนฟางเป็นข้าราชการสูงสุดของเมืองจิ่นหู ตำแหน่งและอำนาจของเขาล้วนอยู่สูงสุด

“งั้นเหรอ ? พ่อเธอยังพูดถึงฉันว่าอะไรอีก ?”

หยางคุนรีบเอ่ย : “พ่อผมบอกว่า คุณลุงเมี่ยวอยู่ตำแหน่งนั้น และคำนึงถึงงานในตำแหน่งนั้น เป็นคนที่คำนึงถึงภาพรวมในทุกด้านมากที่สุด”

“คุณลุงเมี่ยว คุณมาพอดีเลย เรื่องเกี่ยวกับการแข่งขันการประมูล หลานอยากขอคำอธิบายจากคุณพอดีเลย”

“ตระกูลหยางของเราไถวงการอสังหาริมทรัพย์มาลึกอยู่หลายปี ประสบการณ์มากมาย การบุกเบิกแลนด์มาร์คที่ดินหรูอี้มอบให้พวกเราถึงจะเหมาะสมต่างหาก”

“ขอให้ท่านตรวจสอบให้ชัดเจน”

ได้ยินคำพูดของหยางคุน เหยียนปินและคนอื่น ๆ ต่างเผยสีหน้าเป็นกังวล

พวกเขากังวลว่า เลี่ยวฉวนฟางจะเปลี่ยนผลการแข่งขันการประมูลอีกครั้งเหมือนอย่างครั้งที่แล้ว

เลี่ยวฉวนฟางเค้นเสียงหึ แล้วเอ่ยด้วยคำพูดที่ถูกต้อง : “หยางคุน กลับไปบอกพ่อของเธอซะ !”

“สาเหตุที่คราวก่อนฉันเปลี่ยนผลการแข่งขันการประมูล ไม่ใช่ว่าเป็นการไว้หน้าเขา แต่แท้จริงแล้วนั้นพิจารณาเพื่อเมืองจิ่นหูต่างหาก”

“แลนด์มาร์คนี้ ไม่ได้เป็นเพียงรัฐบาลประชาชนเมืองของเราแต่เพียงเท่านั้น แม้กระทั่งรัฐบาลของเมืองก็ให้ความสำคัญอย่างมากด้วยเช่นเดียวกัน ไม่สามารถเอาการเสนอราคามากหรือน้อยมาหาวีรบุรุษได้อย่างง่ายดายหรอก”

“พูดให้ชัดเจน ที่ฉันแนะนำให้ใช้โครงการออกแบบในการตัดสินแพ้ชนะนั้น เป็นเพราะฉันคำนึงถึงเมืองจิ่นหู กับเจ็ดเมืองทางใต้ต่างหาก ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลหยางของพวกเธอกับพ่อเธอเลยสักนิด !”

“คุณว่าอะไรนะ ?” หยางคุนอ้าปากหวอ

เลี่ยวฉวนฟางเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง : “ขั้นตอนการแข่งการประมูลโครงการออกแบบในวันนี้ ฉันชมอยู่ห้องข้าง ๆ อยู่ทุกขั้นตอนแล้ว”

“ความจริงพิสูจน์ให้เห็นว่าคุณฉินเทียนกับจิ่นซิ่วเรียลเอสเตทของเขา มีความสามารถ และมีความมั่นใจที่จะทำเรื่องนี้ได้ดี”

“หัวหน้าเหยียนมอบโครงการให้เขา ก็ถูกต้องแล้ว”

“หยางคุน ที่ฉันจะบอกเธอก็คือ กลับไปบอกพ่อของเธอ”

“โครงการนี้ไม่ได้เป็นโครงการสำคัญของรัฐบาลประชาชนเมืองเพียงเท่านั้น ทางฝั่งรัฐบาลเมืองเองก็ให้ความสำคัญด้วยเช่นเดียวกัน”

“ดังนั้น เราไม่อนุญาตให้ใครก็ตามก่อความวุ่นวาย ในระหว่างขั้นตอนการสร้างโครงการ”

“ใครทำลายโครงการ ก็เป็นการปฏิปักษ์กับประชาชนเมืองจิ่นหูยี่สิบล้านคน กับประชาชนเจ็ดเมืองทางใต้สามร้อยล้านคน !”

“เราจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่ !”

พูดจนถึงสุดท้าย หน้าตาบึ้งตึง น่าเกรงขามมาก ๆ

อีกอย่าง เขากวาดตามองหม่าจั๋วชุนที่อยู่ข้าง ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจแวบหนึ่ง

แม้ว่าหม่าจั๋วชุนเป็นเจ้าบ้านหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ แต่ว่าจะสามารถนำมาพูดเปรียบเทียบกับข้าราชการระดับสูงแบบนี้ได้ยังไง ?

เขาตกใจกลัวจนตัวสั่นระริก รีบลุกขึ้นยืน แล้วเอ่ยด้วยความหวาดกลัว : “เจ้าเมืองเลี่ยววางใจได้ครับ !”

“ตระกูลหม่าเรายินดีที่จะเดิมพัน และยอมรับผลที่ตามมา จะไม่รบกวนความคืบหน้าของโครงการอย่างเด็ดขาด !”

“หยางคุน แกยังไม่รีบขอโทษเจ้าเมืองเลี่ยวอีก !”

ในที่สุดหยางคุนก็เข้าใจแล้ว

ตอนนี้ แม้กระทั่งเจ้าเมืองเลี่ยวก็ออกมาเองเลย เพื่อคุ้มกันโครงการนี้ ตระกูลหยางของพวกเขาไม่มีโอกาสเลยสักนิดอีกแล้ว

เขาหน้าแดงฉาน กรอดฟันเอ่ย : “ครับ คุณลุงเมี่ยว”

“ผมจะไปบอกพ่อผมต่อให้แน่ครับ !”

เลี่ยวฉวนฟางเค้นเสียงหึ แล้วเอ่ย : “คนที่เธอควรขอโทษไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุณฉินเทียนที่ถูกเธอขู่”

หยางคุนแผดไฟอยู่ในนัยน์ตา ทว่าไม่กล้าฝ่าฝืนและต่อต้าน

ทำได้แต่มองฉินเทียน ฝืนยิ้มแล้วเอ่ย : “ฉินเทียน คำพูดเมื่อกี้นี้น่ะ ฉันแค่พูดเล่นน่ะ”

“อย่าได้เก็บเอาไปใส่ใจล่ะ”

ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ย : “ไม่เป็นไร”

“คุณชายหยางอยากเล่นยังไง ผมคอยเล่นเป็นเพื่อนจนถึงที่สุด”

หยางคุนเค้นเสียงหึ ถลึงตาใส่ฉินเทียนอย่างโหดเหี้ยม แล้วจากไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

หม่าจั๋วชุนก็พาคนจากไปอย่างรีบร้อนด้วยเช่นเดียวกัน

ในขณะที่เซียวเฟิงจะไปนั้น ยังไม่ลืมที่จะกำชับฉินเทียนว่า มีโอกาสแนะนำให้เขาได้เข้าพบนักออกแบบใบเรือด้วย

ณ ห้องประชุม กลับคืนสู่ความสงบเงียบอย่างดังเดิม เลี่ยวฉวนฟางถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วยิ้มเอ่ยกับฉินเทียน : “คุณฉิน คุณเองก็เห็นแล้ว”

“เนื่องจากคุณมาออกแบบโครงการนี้ ในใจของหลายคนนั้นไม่เต็มใจ”

“เรื่องของทางรัฐบาล ผมช่วยขวางไว้ให้คุณได้ แต่ว่าย่านการค้าเป็นยุทธจักรที่มากมายและยุ่งเหยิง”

หยางคุนมองพ่อที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นน่าสงสารจับใจ และอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวด้วย

“พ่อครับ คุณชายเป็นใครเหรอ ?”

“หรือว่า พ่ออุทิศตนรับใช้เขามาโดยตลอดงั้นเหรอ ?”

“ผมไม่เชื่อหรอก ว่าบนโลกนี้จะมีใคร สามารถทำให้พ่อลำบากใจได้ !”

หยางหยวนชิ่งมองลูกชาย ยิ้มเจื่อนพร้อมกับเอ่ย : “รู้ไหมว่าทำไมฉันต้องเข้มงวดกับแกขนาดนี้ ? ฉันหวังว่าจะสามารถเข้มแข็งได้ !”

“ลูกพ่อ แกคิดว่าโลกที่แกได้เห็น เป็นโลกที่แท้จริงงั้นเหรอ ?”

“พลังที่ซุกซ่อนไว้อยู่เบื้องหลังโลกนี้ต่างหาก จึงจะเป็นความหวาดกลัวที่แท้จริง”

“แกไม่เข้าใจหรอก ฉันขอเพียงว่าแกจะไม่มีโอกาสได้เข้าใจไปตลอดกาล……”

หยางคุนตกใจจนพูดไม่ออก หยางหยวนชิ่งเป็นยักษ์ใหญ่ที่ไม่สามารถรบชนะได้ในใจของเขามาอยู่โดยตลอด

แต่ว่า ยักษ์ใหญ่ในตอนนี้ ถึงกับเหมือนคนแคระผู้น่าสงสารคนหนึ่ง เมื่อเอ่ยถึงคำว่า “คุณชาย” คนนั้น

“เอาล่ะ แกออกไปก่อนเถอะ”

“รอคำสั่งจากฉัน”

“ไม่มีคำสั่ง อย่าได้บุ่มบ่ามก่อนเชียว” หยางหยวนชิ่งโบกมืออย่างไร้เรี่ยวแรง

“ครับ คุณพ่อ” หยางคุนจากไปด้วยความตื่นตระหนก

ทว่าครั้งนี้ เขาไม่ได้เดินไปไกล แต่เดินอ้อมไปรอบหนึ่ง แล้วกลับมาอย่างเงียบเชียบ เอาหูไปแนบไว้ที่ประตูเพื่อแอบฟัง

“คุณชายครับ ขอโทษด้วยนะครับ !”

“ทำเรื่องล้มเหลว ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว !”

“ครั้งนี้ผมประมาทไป ไม่เพียงแค่ซาโรไม่ตาย ถึงกับยังให้ลูกศิษย์ของเขาที่ชื่อว่าอลิสออกหน้า เพื่อช่วยออกแบบให้กับฉินเทียน”

“คุณชายครับ ให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ !”

เขาได้ยินเสียงตื่นตระหนกของพ่อ

เหนือความคาดหมาย คุณชายกลับไม่ได้โกรธ เสียงสงบเงียบมาก

“งั้นเหรอ ?”

“หากว่าให้โอกาสนายอีกครั้ง นายเตรียมจะทำยังไงล่ะ ?”