บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 542

คำพูดและท่าทางของจ้าวเทียนเผิงเหมือนระเบิดที่หนักมาก ระเบิดจนทำให้ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

คนเลวพอขยับตัว ก็เปลี่ยนกลายเป็นผู้สมัครรับการเลือกตั้งของผู้นำแล้ว？

ก็คือเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลมากและทําให้คนพูดไม่ออก！

ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็เปลี่ยนความคิดนี้ไม่ได้ ก็ยากที่จะรับความจริงนี้ได้

เจียวไท่คนนั้นที่พูดออกมาก่อนหน้านี้ มีนิสัยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว ตาแดงคำรามด้วยความโกรธ

“แซ่ฉิน แกคืนชีวิตคุณชายน้อยของพวกเรามา！”

เขาควงขวานด้ามใหญ่ก็บุกขึ้นมาแล้ว

และในเวลานี้เงาคนกระพริบ จี้ตู ซึ่งน้องคนที่เจ็ดที่เกลียดคนชั่วเหมือนเกลียดศัตรูที่สุดในเทวดาเจ็ดดาวก็กระพริบมาถึง เขายื่นมือจับข้อมือของเจียวไท่ไว้

“นายเจ็ด？”

“คุณที่คือหมายความว่ายังไง？”เจียวไท่มีใบหน้าที่เหลือเชื่อ

จี้ตูพูดอย่างเย็นชา“เรื่องยังไม่ได้เปิดเผยความจริงขึ้นมา อย่าวู่วาม”

“อย่าลืมแล้ว เมื่อกี้พวกเราก็คือต้องไปจับฉินเทียนมายันกันต่อหน้า”

“ตอนนี้เขามาแล้วพอดี”

“ฉินเทียน ยังไม่รีบขึ้นเวทีสืบเรื่องเอาความจริงออกมา！”

ฉินเทียนกระดกคิ้วแล้ว พูด“ขอบคุณนายเจ็ดมาก”

พูดจบ ภายใต้การอยู่เป็นเพื่อนของจ้าวเทียนเผิง ก้าวเท้าใหญ่หันเดินไปทางเวทีเซวียนหยวน

ขณะที่ร่างกายของเขามีความทะนงองอาจเหยียบขึ้นเวทีหินในนาทีนั้น ด้านข้างก็มีสองสามเสียงที่อ่อนนุ่มร้องดังขึ้นมาในเวลาเดียวกัน

หลิวชิงเหยา เจี่ยงเถียนเถียนและลิฉุนก็มีใบหน้าขาวซีดในเวลาเดียวกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความโกรธ

โดยเฉพาะเจี่ยงเถียนเถียน

หล่อนคิดถึงการทรมานและการเหยียดหยามในคืนนั้น ร้องเสียงหนึ่งด้วยความเสียใจแล้วสลบไปเลยทันที

โชคดีที่ลิฉุนอยู่ด้านข้างเอาหล่อนกอดไว้ในอ้อมแขนได้ทันเวลา หล่อนเคยเรียนวิชาแพทย์แผนจีน ตื่นตระหนกไม่รู้จะทำยังไงดี ในที่สุดก็เอาเจี่ยงเถียนเถียนทำให้ตื่นขึ้นมาเองได้

หล่อนเอาหัวมุดในอ้อมอกของลิฉุน ร้องไห้เสียงดังออกมาอย่างเจ็บปวด

“ฆ่าเขา！”

“ฆ่าปีศาจคนนี้！”

ใจของเจี่ยงเส้าเหมือนมีดกรีด เขาตาแดงจ้องมองฉินเทียนอยู่กัดฟันพูด“แซ่ฉิน ตอนนี้แกยังมีอะไรที่จะพูดได้อีก”

“แกเหยียดหยามลูกสาวของฉัน ไม่ว่าคนอื่นพูดอะไร ฉันตระกูลเจี่ยงต่างก็ไม่อยู่ร่วมโลกกับแก！”

ลิฉุนก็ตาแดงมองฉินเทียนอยู่ กัดฟันพูด“นายมาก็พอดีแล้ว”

“ฉันหวังว่าจะได้ยินการอธิบายของนาย”

ที่ไกล ๆ ถึงแม้หลิวชิงเหยาไม่พูดแต่สองดวงตาจ้องมองฉินเทียนอย่างนิ่ง ๆ อดไม่ได้ที่จะเอาฉินเทียนดึงถลกให้ตายทั้งเป็น

ฉินเทียนฝืนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ มองลิเหลียงอยู่ยิ้มพูด“คุณชายลิ ละครที่แสดงนี้สนุกไหม？”

ลิเหลียงยิ้มอย่างเย็นชาพูด“ใกล้จะตายแล้ว แกยังมีอะไรจะพูดได้อีก？”

ฉินเทียนแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ“ผมเองทำเรื่องไม่ละอายต่อฟ้า ไม่ละอายต่อดิน ไม่ทำเรื่องผิดต่อคนอื่น”

“พวกเราคอยดูกันต่อก็แล้วกัน”

พูดอยู่ก็เดินตรงมาถึงด้านหน้านั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ตัวสุดท้ายด้านข้างนั้นแล้ว

ลักษณะท่าทางที่สบาย ๆ เหมือนเรื่องของวันนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาอย่างนั้น

คนที่อยู่ด้านล่างและด้านบนเวทีมองเห็นท่าทางนี้ต่างก็มีข้อสงสัยมากมาย

หวังเยว่พูดอย่างจาง ๆ “เจ้าบ้านเจี่ยง คุณคือพิธีกร”

“ในเมื่อตอนนี้ฉินเทียนได้มาแล้ว อย่างนั้นก็เริ่มทำตามลำดับขั้นตอนที่ตกลงกันก่อนหน้านี้ของพวกเราได้แล้วล่ะ”

“คดีโศกนาฏกรรมมากอย่างนี้ สามารถพูดทีละเรื่องได้”

เขาเพิ่งพูดจบ หยางหยวนชิ่งก็ยืนขึ้นมาแล้ว

หลังนับตั้งแต่ฉินเทียนมาถึงเมืองจิ่นหูแล้ว ได้รับความอัปยศมากที่สุดก็คือตระกูลหยางของเขาแล้ว

แย่งที่ดินหรูอี้ที่พวกเขาปรารถนาจะได้มาอย่างสำเร็จไป ฆ่าปีศาจดำแล้วนี่ยังไม่เท่าไหร่ หยางหยวนชิ่งเพื่อดึงฉินเทียนเข้าพวก ส่งปีศาจขาวมอบของขวัญไปถึงที่

ภายนอกฉินเทียนรับของขวัญแล้ว พริบตาเดียวก็ฆ่าปีศาจขาวกลางทาง

ความโกรธนี้ถ้าหากไม่ได้ระบายออกมา หยางหยวนชิ่งก็นอนตายตาไม่หลับ！

เขาจ้องมองฉินเทียนอยู่ กัดฟันพูด“แซ่ฉิน แกพูดปีศาจดำและปีศาจขาวเป็นแกที่ฆ่าใช่ไหม？”

“แกฆ่าปีศาจดำก็ช่างมันแล้ว ฉันถือว่าเป็นการแข่งขันทางยุทธภพ แต่ปีศาจขาวล่ะ？”

“แกเพราะอะไรฆ่าเขา？”