บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 55

　　“คุณเป็นห่วงผมหรือ？”เผชิญหน้ากับการเร่งรัดของซูซู สายตาฉินเทียนมีความหยอกล้อ

　　“เชอะ！”ซูซูสบถออกไป พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ：นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังมีอารมณ์ปากมากอีก！”

　　“ยังไงซะเดี๋ยวคนที่จะโดนซ้อมก็คือคุณ แล้วแต่คุณเลยละกัน！”

　　เวลานี้ เธอแทบอยากจะให้ปรมาจารย์เฝิงซ้อมผู้ชายน่ารำคาญคนนี้เพื่อระบายความโกรธ

　　ต่งฟางเห็นเพื่อนรักของตัวเองโชว์พลังอันแข็งแกร่ง จนทำให้ตกใจไปทั้งงาน เขาจะยอมทิ้งโอกาสที่จะบดขยี้ฉินเทียนไปได้อย่างไร

　　“คนแซ่ฉิน คุณคิดว่าตัวเองเจ๋งมากไม่ใช่หรือ？บอกตรงๆ นะ เพื่อนรักผม ไปถึงแดนระดับปรมาจารย์แล้ว”

　　“แค่คุณรับสามกระบวนท่าของศิษย์พี่ผมได้ ความบาดหมางของเราก่อนหน้านี้ ก็จะล้มเลิกไป”

　　“เยี่ยมเลยใช่ไหม？”

　　อู๋เฟยจงใจพูดเสียงดัง：“ต่งฟาง คุณหมายความว่าไง？ศิษย์พี่คุณอยู่ขั้นปรมาจารย์แล้วจะยังไง？”

　　“ผมบอกคุณให้ แดนระดับของพี่เทียนนั้น ……คือปรมาจารย์ใหญ่ที่สุดยอดยิ่งกว่าปรมาจารย์！”

　　“อย่าว่าแต่รับสามกระบวนท่าของเพื่อนคุณเลย ผมว่าเพื่อนคุณน่ะสิที่รับสามกระบวนท่าพี่เทียนไม่ได้！”

　　“พี่เทียน ทุกคนรออยู่นะ พี่แสดงความสามารถออกมาหน่อย ให้พวกเราดูเป็นขวัญตาดีไหม？”

　　“จะได้ให้ผู้ชายสองคนนี้ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลิกดื้อด้านเสียทีด้วย！”

Ruj

　　เขาจงใจยกฉินเทียนให้สูงขึ้น ที่จริงเพื่อบีบฉินเทียนออก ทำให้ฉินเทียนไม่มีทางถอย ต้องไปสู้กับเฝิงเป่ากั๋ว

　　ถึงตอนนั้นก็จะโดนเฝิงเป่ากั๋วเล่นงานจนเละ แล้วถึงรู้สึกโล่งใจ

　　คิดไม่ถึงว่า ฉินเทียนจะยังส่ายหน้า พูดอย่างเฉยเมยว่า：“คุณพูดถูก ปรมาจารย์ที่ว่านั้น เป็นแค่ตุ๊กตาในสายตาผม ไม่คู่ควรที่จะให้ผมลงมือเลย”

　　“อีกอย่าง ปรมาจารย์เฝิง คุณก็ไม่คู่ควรกับคำว่า‘ปรมาจารย์’นี้เลย”

　　“อย่างมาก ก็แค่นับว่าอาจารย์”

　　“คุณพูดอะไร？คุณกล้าดูถูกผมหรือ！”สีหน้าเฝิงเป่ากั๋วเปลี่ยนไปอย่างมาก

　　เฝิงเป่ากั๋วถือว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์มาตลอด คิดไม่ถึงว่าฉินเทียนจะพูดว่าเขาเพิ่งเข้าสู่อาจารย์ ซึ่งสำหรับเขาแล้ว ทนความอัปยศอดสูนี้ไม่ได้เลย

　　“คนแซ่ฉิน ผมจะทำให้คุณคุกเข่าเรียกว่าท่าน！”เขาโกรธแล้ว ตะโกนเสียงทุ้มต่ำ พุ่งมาที่ฉินเทียน

　　เวลานี้กำลังภายในถูกกระตุ้นออกมา มีลมพัด ดูน่ากลัวมาก

　　“กรี๊ด！”ซูซูที่นั่งอยู่ด้านข้างฉินเทียน ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

　　ในที่สุด ฉินเทียนก็โกรธ ตาแก่ที่แยกแยะชั่วดีไม่ออกดี กล้าทำผู้หญิงของเขาตกใจกลัว คงอยากตายจริงๆ

　　เขานั่งไม่ขยับ จากนั้นก็โยน เปลือกส้มที่เพิ่งปลอกออกมาในมือออกไป

　　เงาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว จนผู้คนมองเห็นไม่ชัดเจนเลย

　　ได้ยินแค่เสียง“เพียะ”จากนั้น เฝิงเป่ากั๋วที่พึ่งเข้ามาก็ปิดหน้าล้มลงกับพื้น

　　“น้องชาย แกลอบกัดฉัน！”เขาตะโกนออกมา พอมองชัดเจนว่าเป็นเปลือกส้มที่ร่วงอยู่ใต้เท้า ก็ตกตะลึง

　　แค่เปลือกส้ม ก็เอาชนะปรมาจารย์เฝิงแล้ว？มองเฝิงเป่ากั๋วที่หน้าบวมแดง คนทั้งงานต่างตกตะลึง

　　จากนั้น ก็มีเสียงปรบมือดังก้อง！

　　“เยี่ยมเลย！”

　　“คิดไม่ถึงว่าคุณฉินจะสุดยอดขนาดนี้ ช่างเป็นปรมาจารย์ในการปลิดชีพอย่างรวดเร็วจริงๆ！”

　　ท่ามกลางเสียงเชียร์ สีหน้าเฝิงเป่ากั๋วดูเหยเก

　　“ผมไม่ยอม！”

　　“คนแซ่ฉิน คุณ——”

　　ยังพูดไม่จบ ก็มีเงาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้ามาอีกครั้ง

　　เสียงดังปัง เฝิงเป่ากั๋วปิดปากร้องออกมาอย่างแปลกประหลาด พอเขาตอบสนองคืนมา ก็อ้าปาก คายฟันที่ติดเลือดมาด้วยสองซี่ รวมทั้ง เนื้อส้มหนึ่งชิ้น

　　ฉินเทียนพูดอย่างสบายๆ：“ส้มดีๆ แบบนี้ ปรมาจารย์เฝิง คุณคายออกมาไม่เสียดายหรอกหรือ？”

　　เนื้อส้มชิ้นหนึ่ง ทำฟันหน้าใหญ่ๆ สองซี่ของเฝิงเป่ากั๋วหลุดออกมา！

　　นี่มันทักษะอะไร？

　　ตอนนี้ ในที่สุดเฝิงเป่ากั๋วก็สงบลง มองฉินเทียน สีหน้าเขาซีดขาว มีเหงื่อไหลออกมา

　　“แต่ว่าลูกสาวแม่ ตอนนี้ลูกยืนขึ้นมาได้แล้ว บริษัทก็เปิดแล้ว ต่อไป ควรเอาแผนการมีลูกใส่ไปในกำหนดการหรือเปล่า แม่ยังรออุ้มหลานชายอยู่นะ！”

　　“หยางยู่หลัน แม่พูดเหลวไหลอะไรน่ะ！”

　　“ใครจะไปมีลูกกับเขากัน？”

　　“ฉันยังไม่ตกลง ว่าจะเป็นสามีภรรยาจริงๆ กับเขาเลย！”ซูซูโกรธจนเรียกชื่อของแม่ออกมา

　　“ไม่คุยด้วยแล้ว ฉันต้องไปต้อนรับเกษตรกรพวกนั้นอีก พวกเขาต่างหากที่ลำบากที่สุด”เธอหยิบไวน์ขึ้นมา แล้วออกไป

　　หยางยู่หลันมองฉินเทียน และก็มองลูกสาวเจ้าเสน่ห์คนนี้ ในใจก็รู้สึกมีความสุขอย่างมาก

　　……

　　ถูกคนจำนวนมากมาชนแก้วด้วย ฉินเทียนรู้สึกเมาหน่อยๆ

　　ยากมากที่จะมีโอกาสดีๆ แบบนี้ เขาจึงไม่ได้ใช้กำลังภายในเพื่อแก้เมา พยายามใช้ความเป็นคนธรรมดาไปสัมผัสความสุขที่เมามายเล็กๆ น้อยๆ นี้

　　ถึงซูซูจะบ่น ว่าเขาเป็นขี้เมา แต่พอกลับถึงบ้าน ใช้เหตุผลว่าตัวเองอยากดื่มอะไรเปรี้ยวๆ จึงเข้าครัวทำอาหารเอง ทำซุปแก้เมาค้างมาชามหนึ่ง

　　ดื่มไปคำเดียว ก็บ่นว่าเปรี้ยวไป แล้วดันไปให้ฉินเทียน

　　ฉินเทียนยกชามขึ้นมา ซดไปจนหมด ราวกับดื่มเครื่องดื่มรสกลมกล่อม

　　ซูซูพูดขำๆ อย่างโมโหว่า：“สมกับเป็นวัวจริงๆ！”

　　ตอนค่ำ หยางยู่หลันรีบกลับไปที่ห้องของตัวเอง ก่อนไปก็ไม่ลืมกำชับว่า：“ฉินเทียนจ๊ะ ซูซูเพิ่งฟื้นตัวได้ ยังต้องการการรักษาที่คงที่”

　　“ตอนค่ำลูกก็ดูเธอดีๆ ล่ะ”

　　“วางใจเถอะแม่ ผมจัดการเอง”ฉินเทียนมองซูซู พูดเสียงเบาว่า：“ภรรยา วันนี้คุณสวยมากเลย”

　　“คุณไม่รู้หรือว่า ตอนที่คุณขึ้นไปตัดริบบิ้นบนเวที ราวกับนางฟ้า ทำผมมองจนตาค้างเลย”

　　ซูซูพูดอย่างเฉยเมย：“พูดให้รู้เรื่องหน่อย”

　　ฉินเทียนกลืนน้ำลาย พูดว่า：“เอ่อ พวกเรากลับห้องกันเถอะ ……”

　　ซูซูหน้าแดง แต่เธอลังเลเล็กน้อย และก็พยักหน้า ลุกขึ้น รีบกลับไปที่ห้องของตัวเอง โดยไม่ได้ปิดประตู

　　ฉินเทียนมองประตูห้องที่แง้มๆ ไว้ เหมือนเป็นความคาดหวังที่ใจจริงไม่ปรารถนาแต่ต้องแกล้งทำเป็นพึงพอใจ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้ายาวเข้าไป