บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 6

ฉินเทียนหน้าคล้ำในทันที

เขาเกลียดคนที่ทำตัวเหนือคนอื่น ไปเดินที่ไหนก็ต้องมีคนคอยเคลียร์ทางอย่าง “ผู้มีเกียรติ” พวกนี้ที่สุด

“หลีกไป !”เขาเมินร่างสูงใหญ่ราวกับหอคอยของชายคนนั้น และสะบัดมือ

ทันใดนั้นชายวัยกลางรับรู้ถึงพลังงานมืดสายหนึ่งที่พุ่งเข้า ก็ตกใจจนผงะ

เขาตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว คำรามเสียงต่ำและถอยไปสามฟุต เมื่อรู้ว่าพลังงานนั้นหายไปแล้วจึงถอนหายใจ

ไม่ทันใด หน้าก็เปลี่ยนสี

พลังงานมืดเขาเห็นว่ามันหายไปแล้ว จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นทางด้านขวา

เสียงดังพลั่ก ราวกับเสียงฟ้าผ่าลงพื้น

ร่างที่สูงดั่งหอคอยถูกพลิกให้ล้มคว่ำ

ชายวัยกลางคนคนนั้นตะลึงจนดูโง่งม อ้าปากค้าง พูดไม่ออกชั่วขณะ

ฉินเทียนไม่แม้แต่จะเหลือบตาไปมอง ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเข็นซูซูเข้าไป

ในอากาศมีกลิ่นหอมหวานจางๆ

ฉินเทียนค้นพบว่าซูซูเหมือนจะถูกกลิ่นนี้ดึงดูด เลื่อนตามองไปยังห้องส่วนตัวที่อยู่ข้างหน้า

เขารีบเข็นซูซูไปยังห้องนั้น

“คุณเข้าไปไม่ได้นะ !”

ชายวัยกลางคนมีปฏิกิริยาตอบสนอง คำรามด้วยความโกรธพร้อมกับกระโดดเข้ามา

ร่างกายที่ดูแข็งแรงราวกับพยัคฆ์ เอื้อมมือที่เหมือนกับตะขอเหล็กไปทางฉินเทียน

ในห้องส่วนตัวนั้นมีผู้มีเกียรติที่เขาต้องปกป้องอยู่

ด้วยความแข็งแกร่งที่ฉินเทียนสำแดงออกมา นั่นทำให้เขาคิดว่าเป็นนักฆ่ามือฉมัง

ปกป้องผู้มีเกียรติคือหน้าที่ของเขา สำหรับเขาแล้ว ชีวิตของคนที่อยู่ในนั้นสำคัญกว่าชีวิตของตนเองมากนัก !

“คุณปู่ ปู่ว่าเดี๋ยวนี้สื่อไร้ยางอายพวกนั้นไม่ว่าข่าวอะไรก็ต่างกล้ารายงานสินะ”

”ปู่ดูคอลัมน์นี้สิ ยอดคนใช้วิชาฝังเข็ม เพียงไม่กี่นาทีก็รักษาเด็กสมองพิการที่ถูกโรงพยาบาลวินิจฉัยว่าไม่มีทางรอดได้อะไรนี่……”

“บนโลกนี้จะไปมีคนเทพแบบนั้นได้ยังไง อีกอย่างนะ ฝังเข็มอะไรนั่นน่ะ มันถูกพิสูจน์แล้วว่ามันรักษาไม่ได้จริง ถ้าจะหาหมอ ก็ต้องพึ่งแพทย์ตะวันตกสิ”

“บอกว่าที่หลงเจียงอะไรนั่นมีคนอัจฉริยะ นี่มันเรื่องหลอกตาประชาชนไม่ใช่รึไง ? ไร้สาระจริงๆ !”

ภายในห้องส่วนตัว หญิงสาวมีร่างสง่างามและใบหน้าหน้าหยื่งผยอง สวมชุดรัดรูปสีม่วง พูดกับชายชราที่สวมชุดกังฟูฝั่งตรงข้าม

ชายชราขมวดคิ้วพร้อมเอ่ย: “หนิงซวง ระวังคำพูดหน่อย !”

“ดังคำกล่าวที่ว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือโลกหล้ายังมีคน ประวัติศาสตร์ห้าพันปีที่มีมาอย่างยาวนานนั้นได้สั่งสมสมบัติของจีนไว้มากมาย”

“ภูมิปัญญาของบรรพบุรุษของเรา——”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคำรามของผู้ติดตามที่อยู่ข้างนอก และรับรู้ถึงไอสังหารในอากาศ เขารีบหันกายมองลอดผ่านม่านไม้ไผ่ดูสถานการณ์ภายนอก สีหน้าของชราก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

“หยุด !”

“บูซาน ห้ามทำร้ายคนนะ !”

เคลื่อนร่างกายแล้วพุ่งออกไป

ในสายตาของเขา ฉินเทียนนั้นเป็นแค่คนธรรมดาที่เข็นรถเข็นอยู่ในมือ ปกป้องตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว

แต่บูซานกลับใช้กระบวนท่าสังหารที่ฆ่าคนได้ !

นี่มันฆ่าคนได้เลยนะ !

บูซานที่ได้ยินเสียงดุอย่างเข้มงวด อยากจะหยุดแต่ก็ไม่ทันการ

ในช่วงเวลาที่ฉุกละหุกเขาก็ได้ทำการเปลี่ยนทิศทาง

มือที่เหมือนตะขอเหล็กตวัดไปยังแจกันดอกไม้อันใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ

เขาต้องหาที่ที่ปลดปล่อยพลัง

เสียงดังเพล้ง แจกันดอกไม้อันนั้นแตกสลายเป็นผุยผง

เห็นได้ชัดเลยว่ากรงเล็บนี้แข็งแกร่งมากขนาดไหน

“ลุงซาน เกิดอะไรขึ้น ?”หญิงชุดม่วงรีบออกมาเช่นกัน

บูซานเอ่ยเสียงต่ำ: “ท่านผู้นำโปรดระวังด้วย คนคนนี้อาจจะเป็นมือสังหาร !”

พริบตาเดียว ร่างนั้นก็เข้ามาบังหน้าชายชราเอาไว้

จ้องเขม็งไปที่ฉินเทียน ทั้งร่างเกร็งแน่น ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ยิ่งใหญ่

“ไร้สาระ !”

“ฉันเถียสงทั้งชีวิตไม่เคยก่อความเดือดร้อนให้ใคร จะมีคนต้องฆ่าฉันได้ยังไง ?”

“อีกอย่าง ตาเฒ่าอย่างฉันเป็นทหารมาทั้งชีวิต จะไปกลัวอะไรกับอีแค่มือสังหารคนเดียวหา ?”

ชายชราเอ่ยออกมาเสียงดัง แต่พอพูดจบ ก็อดไอออกมาไม่ได้

เมื่อกี้ตอนที่รีบออกมาจากห้องส่วนตัว เผลอใช้พลังปราณเสียเยอะ เลยทำให้กระทบกับแผลเก่า หน้าเลยขาวซีดไปขณะหนึ่ง