บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 620

“เหลวไหล!”

มีเสียงคำรามร้องด้วยความโกรธ ดวงหน้าของมิเชลเขียวปั้ด แล้วพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของเจียวเหลียงไว้

"ไอ้ชาติหมา ฉันว่าคนที่อยากตายเป็นแกมากกว่า!"

ไม่คาดคิดเลยว่าจะกล้าล่วงเกินพี่ใหญ่ของตัวเอง นี่ไม่ได้เรียกว่ารนหาที่ตายอย่างนั้นเหรอ?

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่มิเชลจะได้คว้าโอกาสที่จะได้แสดงถึงความสามารถต่อหน้าฉินเทียน แล้วจะปล่อยให้หลุดมือไปได้อย่างไรกัน

รูปร่างสูงใหญ่ของเขา กำลังบนมือของเขาก็มีมากมายเช่นกัน

ในช่วงเวลาเพียงพริบตาเดียวเจียวเหลียงดูเหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่ถูกบีบคอไว้อย่างไรอย่างนั้น เขาส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างสิ้นหวังขึ้นมา

มิเชลส่งเสียงฮึดฮัดขึ้นมา ใช้แรงบนมือ เขาโยนเจียวเหลียงทิ้งไปด้านข้างราวกับโยนขยะอย่างไรอย่างนั้น แล้วถอนหายใจออกมา แล้วเดินตรงไปหาฉินเทียนด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

"CEOของบริษัทการลงทุนเทียนฟู่ มิเชล ยินดีที่ได้พบครับ!"

"องค์กรซานสุ่ย ซานสุ่ย อะมาดะ ยินดีที่ได้พบครับ!"

“ยินดีที่ได้พบครับ!”

นำโดยมิเชลและซานสุ่ย อะมาดะ และตามด้วยผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ ที่อยู่ณ สถานที่แห่งนั้น ทุกคนต่างก้มศีรษะที่หยิ่งยโสนั้นต่ำลง

ผู้คนเหล่านี้ โดยปกติแล้วต่างก็เป็นตระกูลผู้ดีที่น่าทึ่ง อยู่สังคมหัวกะทิ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของฉินเทียนในขณะนี้ ทุกคนต่างก็มีสีหน้าที่เคารพนับถือ ราวกับกลุ่มน้องเล็กกลุ่มหนึ่ง

ในขณะนี้ คนที่ประหลาดใจมากที่สุด ก็คือเจียวเหลียง ฮันหลิง รวมไปถึงคัตสึมูระ โยตะด้วย

พวกเขารู้สึกราวกับกำลังฝันอยู่อย่างไรอย่างนั้น

ผู้ยิ่งใหญ่ที่ทำให้ผู้บริหารระดับสูงทั้งหมดของซานสุ่ยกรุ๊ปเคลื่อนพลออกมาต้อนรับ หรือว่าจะเป็น ฉินเทียนอย่างนั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้อย่างไร!

คัตสึมูระ โยตะที่อยู่ข้างรถยนต์ ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น

ฉินเทียนพยักหน้าเล็กน้อยอย่างสบายอารมณ์ หลังจากนั้น มองไปที่คัตสึมูระ โยตะที่อยู่ตรงหน้า รอยยิ้มเป็นประกาย "นายลืมคำพูดที่ฉันพูดไปเมื่อวานแล้วอย่างนั้นเหรอ? วันนี้ฉันจะมาไล่นายออก"

“ตอนนี้ นายเชื่อแล้วหรือยัง?”

"โง่เง่า!"เป็นปฏิกิริยาที่คัตสึมูระ โยตะตอบกลับ ดวงหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวปั้ด ในเวลาเดียวกันนั้น ดวงตาก็ลุกโชนไปด้วยความเดือดดาล

“โกหก!”

"คุณอะมาดะ คุณฟังผมนะครับ ไอ้หมอนี่ไม่มีทางเป็นผู้ยิ่งใหญ่ผู้นั้นได้หรอกครับ!"

"มันก็เป็นได้เพียงแค่หมาจรจัดตัวหนึ่งของอาณาจักรมังกร เมื่อคืนวานนี้ผมพึ่งเจอมันอยู่ที่ห้องบอลรูมอยู่เลย!"

"หุบปาก!" ซานสุ่ย อะมาดะกล่าวตำหนิ "โยตะ ฉันไม่ได้อยากที่จะรู้ ว่าระหว่างนายกับคุณฉินเกิดเรื่องอะไรหรอกนะ"

"ในเมื่อคุณฉินบอกว่าต้องการไล่นายออก เช่นนั้นตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นายไม่ใช่พนักงานขององค์กรซานสุ่ยอีกต่อไปแล้ว"

"ซานสุ่ยกรุ๊ป ปลดจากการเป็นพนักงานถาวร!"

"คุณอะมาดะ!" ซานสุ่ย อะมาดะขาอ่อนยวบ แล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของอะมาดะดังตุบ

เขากล่าวโทษพร้อมทั้งหลั่งน้ำตา

"ผมมีจิตใจที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อบริษัทรวามถึงครอบครัวซานสุ่ยด้วย!"

"เป็นเวลาหลายปีแล้ว ที่ไม่มีความดีความชอบ มีก็แต่ความเหน็ดเหนื่อย! ขอความกรุณาท่านด้วยเถิด อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ!"

"ท่านไล่ผมออกอย่างไม่มีสาเหตุ อาจจะทำให้ถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์นะครับ!"

อะมาดะก็รู้สึกว่ามันกะทันหันไปเล็กน้อย เขาอมยิ้มแล้วหันไปมองทางฉินเทียน คิดอยากที่จะขอร้องแทนคัตสึมูระ โยตะ

คัตสึมูระ โยตะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา แล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉินเทียนอีกครั้ง แล้วคำนับเพื่อร้องขอความเมตตา

ฉินเทียนส่งเสียงฮึดฮัดออกมา เขายกมือขึ้น แล้วก็กดปุ่มเล่นของปากกาบันทึกเสียงที่อยู่ในมือ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในอากาศ

เนื้อหาของการกระจายเสียงอยู่นั้น เป็นเรื่องที่อยู่ในห้องส่วนตัวของห้องบอลรูมมูแล็งรูฌเมื่อคืนวานนี้อย่างแน่นอน เป็นกระบวนการการติดสินบนของเจียวเหลียงกับคัตสึมูระ โยตะ

"อะมาดะ เป็นพนักงานที่มีคุณสมบัติของซานสุ่ยกรุ๊ปของพวกคุณอย่างนั้นใช่ไหม?"

"บริษัทอย่างนี้ ยังต้องการการลงทุนของผมอีกอย่างนั้นเหรอ? ผมมีเหตุผลที่จะสงสัยได้ไหม เงินที่ผมลงทุนไป อาจจะถูกพวกแมลงเหล่านั้นกลืนมันไปหมดน่ะสิ"

ซานสุ่ย อะมาดะหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ

“โง่เง่าสิ้นดี!”

ทันทีที่เขาเตะคัตสึมูระ โยตะกลิ้งไปบนพื้น ก็กล่าวด้วยความโมโหว่า "เด็กๆ!"

"เอาแมลงตัวนี้ไปส่งให้กับเจ้าหน้าที่ แล้วจัดการอย่างเคร่งครัด!"

“ไม่เอานะ!”

“คุณอะมาดะ ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ!”

"ผมรู้ความผิดแล้ว! ได้โปรดอย่าส่งผมให้เจ้าหน้าที่เลยนะครับ!"