บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 632

　　ภายใต้ความบุ่มบ่าม ซูซูกิคิดอยากจะยิงฉินเทียนดูสักครั้งจริงๆ

　　แต่ว่า เขากลับไม่ได้สูญเสียสติสัมปชัญญะสุดท้ายไป

　　โมริโอ ชิชิมะมอบหมายให้เขามาเพื่อเฝ้าติดตามดูความเคลื่อนไหวของฉินเทียน ไม่ได้ให้เขาฆ่าฉินเทียน ดังนั้น ถึงแม้ฉินเทียนจะถูกตัดสินให้ตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่ควรเป็นเขาที่ลงมือ

　　“คนสกุลฉิน แกคิดจริงๆหรือว่า ฉันมาก็เพื่อปล่อยแกออกไป?”

　　“ตอนนี้ฉันบอกแกได้เลยว่า ตามคำสั่งของหัวหน้า มีฉันมารับช่วงต่อให้ดูแลคุกแห่งนี้”

　　“นั่นก็หมายความว่า ตอนนี้ แกคือนักโทษของฉัน”

　　“วางใจ แกฟันแขนของฉันข้างหนึ่ง ฉันจะต้องตอบแทนแกเป็นอย่างดีแน่นอน”

　　“นำมันไปขังไว้ที่เรือนจำหมายเลข3 การปฏิบัติทั้งหมด เป็นแบบเดียวกันกับนักโทษทั่วไป!”

　　เรือนจำหมายเลข3 เป็นห้องเดี่ยวสิบห้องที่ทะลุถึงกัน เป็นห้องขังขนาดใหญ่ห้องหนึ่งที่เชื่อมต่อกันทั้งหมด

　　ด้านในคุมขังนักโทษเอาไว้ยี่สิบกว่าคน ทั้งหมดล้วนเป็นนักโทษที่ก่ออาชญากรรมร้ายแรง วิธีการโหดเหี้ยมป่าเถื่อนที่สุด

　　ที่นี่ ก็คือคุกฝึกฝนของเทพลักซ่อนที่ใช้สำหรับจัดการกับนักโทษที่ไม่เชื่อฟังเหล่านั้น

　　ซูซูกินำฉินเทียนออกจากห้องขังเดี่ยว โยกย้ายมายังที่นี่ จุดประสงค์ไม่สามารถชัดเจนกว่านี้ได้อีกแล้ว

　　เมื่อเห็นผู้คุมนักโทษสองคน ดันฉินเทียนที่เหมือนกับบัณฑิตหน้าขาว ที่ใส่กุญแจมือเอาไว้เดินเข้ามา ในดวงตาของนักโทษที่โหดเหี้ยมและเลวทรามที่สุดของเรือนจำหมายเลข3 ล้วนเผยความโหดร้ายออกมาให้เห็น

　　ก่อนหน้านี้ พวกเขาอิจฉาที่ฉินเทียนได้อาศัยในห้องเดี่ยว เสพสุขกับอภิสิทธิ์ต่างๆ

　　ตอนนี้ สถานะของทุกเท่าเทียมกันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ฉินเทียนได้ล่วงเกินซูซูกิ สถานะยังไม่เทียบเท่าพวกเขา

　　นี่ไม่ใช่ว่าโอกาสในการระบายอารมณ์มาถึงแล้วหรอกหรือ?

　　คนเหล่านี้ถูกขังอยู่ในสถานที่ที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแบบนี้มาเป็นระยะเวลานานมากแล้ว จิตใจมีความผิดเพี้ยนไปในระดับหนึ่งอย่างแน่นอน ความสนุกสนานเพียงอย่างเดียวในตอนปกติ ก็คือการต่อยตีทะเลาะวิวาท รังแกและยั่วเย้านักโทษที่อ่อนแอ

　　ตอนนี้ ฉินเทียนที่อยู่ในสายตาของพวกเขา ก็คือของเล่นที่แปลกใหม่ชิ้นหนึ่ง แกะขาวตัวน้อยที่สามารถเล่นได้ตามอำเภอใจตัวหนึ่ง

　　“เทพลักซ่อนของพวกเรามีกฎระเบียบ ระหว่างนักโทษ ไม่อนุญาตให้ต่อยตีทะเลาะวิวาทกัน!”

　　“ถึงแม้ว่าไอ้หมอนี่จะไม่ใช่คนญี่ปุ่นแบบพวกเรา ทั้งยังก่ออาชญากรรมที่ไม่สามารถยกโทษให้ได้ในที่แห่งนี้”

　　“แต่ว่า ฉันขอเตือนพวกแก ไม่อนุญาตให้ทำอะไรส่งเดช!”

　　คำพูดนี้ซูซูกิ แทบจะกำลังเป็นการปลุกปั่นนักโทษเหล่านั้น ให้จัดการกับฉินเทียนให้ดีดี นอกจากนี้ เขาจงใจบ่งชี้ให้เห็นว่า ฉินเทียนเป็นคนนอก

　　สิ่งนี้ยิ่งเป็นการปลุกระดมจิตใจอันเป็นหนึ่งเดียวของนักโทษเจ้าถิ่นที่มีจิตใจต่อคนนอก

　　“ฉินเทียน ขอให้แกโชคดี”สุดท้าย ซูซูกิก็เผยสีหน้าท่าทางที่ชั่วร้ายแบบหนึ่งออกมาให้เห็น หัวเราะอย่างชอบใจ ออกไปด้วยความลำพองใจ

　　ในคุกใต้ดิน กลับมาเงียบสงบตามเดิม

　　ฉินเทียนยืนอยู่ที่ประตูของเรือนจำหมายเลข3 มองดูดวงตาแต่ละคู่ที่ราวกับเสือจ้องเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า

　　เขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เจิดจ้ารอยยิ้มหนึ่ง กล่าว: “ผมขอแนะนำตัวเองหน่อย ผมชื่อฉินเทียน”

　　“มาจากอาณาจักรมังกร”

　　“ต่อจากนี้ไป พวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกันแล้ว ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย”

　　ไม่มีใครพูดจา ทุกคนกำลังมองเขา เหมือนกับมองไอ้โง่คนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

　　ฉินเทียนรู้สึกไม่น่าสนุก ลูบๆจมูก กล่าว: “รบกวนขอถามหน่อย ที่นี่ใครเป็นคนคุม?”

　　“ผมนอนตรงไหน?”

　　ที่นอนของที่นี่ เป็นแบบเตียงที่เรียงต่อกัน ตรงกลางเป็นที่ที่สบายที่สุด ชายอ้วนแขนลายที่เปลือยท่อนบนคนหนึ่งกำลังนั่งไขว้ขาอยู่

　　มองดูไป เหมือนกับนักกีฬาซูโม่ผู้ได้รับการคัดเลือก

　　เห็นได้ชัดว่า เขาก็คือพี่ใหญ่ของที่นี่

　　ที่ยืนเรียงรายอยู่สองข้างของเขา ยิ่งตำแหน่งเข้าใกล้เตียงมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นสมาชิกที่เป็นแกนนำมากเท่านั้น

　　ฝั่งตรงข้ามของเตียงที่เรียงต่อกัน ยังมีกองฟางอยู่กองหนึ่ง เหมือนกับรังสุนัข

　　ชายแก่ร่างกายซูบผอม ผมเผ้ากระเซิงราวกับสุนัขแก่ตัวหนึ่งคนหนึ่ง นั่งอยู่ตรงกลางกองฟาง

　　เห็นได้ชัดว่า เขาคือสมาชิกที่ถูกทุกคนดูถูกเหยียดหยาม ถูกกำจัดออกจากกลุ่ม

　　สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ ที่อยู่ด้านข้างของกองฟาง ก็คือห้องน้ำ กลิ่นเหม็นเน่าฉุนจมูกเป็นระลอกๆ

　　ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างนักกีฬาซูโม่ผู้ได้รับการคัดเลือกคนหนึ่งฉีกยิ้มกว้าง ชี้ไปที่รังสุนัขที่เป็นที่อยู่ของชายแก่ซูบผอมผิวดำคล้ำ พยายามเอ่ยกล่าวด้วยภาษาของอาณาจักรมังกร: “รังสุนัข ของแก”