บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 701

ทันใดนั้นเรื่องราวเหตุการณ์ก็ได้เปลี่ยนไป ก่อนที่จะกลายเป็นจุดดึงดูดสายตาของผู้คนทั้งหมด ส่วนฉินเทียนนั้นก็ตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปดู

เห็นเพียงมีคนหนึ่งนั้นกำลังยืนอ้าปากทำท่าทางดุร้ายอาละวาด และในมือนั้นได้มีมีดเล่มยาวที่กำลังร่ายรำ ราวกับว่าเขานั้นเป็นคนบ้า ก่อนที่จะจะบินแล้วพุ่งมาหายังตนเอง　

เขานั้นโกรธตั้งแต่ภายในใจ　　

เดิมทีนั้น อยากที่จะจับโจรนั้นจะต้องจับหัวหน้าตัวการให้ได้สะก่อน และค่อยจับหวังเหล่าหู่เอาไว้ ในขณะเดียวกันเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องเลือดหลั่งนอง เลยใช้โอกาสนี้เอง เพื่อบังคับให้หวังเหล่าหู่นั้นเอ่ยออกมาถึงความจริงในปีนั้น

ไม่คิดเลยว่า คนของหวังเหล่าหู่นั้นจะบ้าคลั่งขนาดนี้！

คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาใช้วิธีลับโจมตีลอบสังหารเช่นนี้　　

นี่จะบังคับให้ตนเองนั้นฆ่าคนหรือไงกัน？

เขานั้นได้ทำเสียงหึดังๆ ก่อนที่จะยกเท้าออกแล้วเตะออกไป　

เสียงตุ๊บหนึ่งเสียง ที่พอดีกับเสียงที่หน้าอด คนนั้นได้บินไปในอากาศแล้วก็พ่นเลือดสดออกมา ก่อนที่จะปลิวบินไป　　

ถึงแม้ว่าการโจมตีลับนี้จะได้จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าหวังเหล่าหู่นั้นก็ได้ใช้ฉวยโอกาสและหนีเข้าไปในกลุ่มผู้คน เขานั้นเอ่ยตะโกนออกไปด้วยสายตาที่มีสีแดงก่ำ“ฆ่าเขาซะ！”

“เร็ว รีบเข้าไป！”

“สับเขาให้เป็นชิ้นๆซะ！”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เดิมทีลูกน้องที่ได้โกรธจนแทบจะทนไม่ได้นั้น ในที่สุดก็ได้ระเบิดออกมา

และนำทีมโดยซื่อต้าจินกัง ฝูงชนที่หนาแน่นราวกับกระแสน้ำที่กำลังขึ้น ที่แกว่งดาบยาวไปมา ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปฟันฉินเทียนและเถียโถว　

ดาบที่ได้บดบังแสงแดด และเต็มไปด้วยกลิ่นอายความอาฆาตที่สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้า！

การตะลุมบอน ในที่สุดก็ได้ระเบิดออกมาแล้ว

“ฉินเทียนระวัง！”

หูเฟยตะโกนออกไป ก่อนที่จะดึงดาบออกมา แสงของดาบที่แว๊บเข้ามา ก่อนที่จะเอาดาบกวาดออกไป　

ในเมื่อฝั่งตรงข้ามนั้นรนหาที่ตายเอง งั้นก็ทำเติมเต็มความปรารถนาของพวกเขาเถอะ！

ฉินเทียนนั้นตะโกนเสียงดังยาวออกมา ดาบมีเหล็กกล้าครึ่งเล่มในมือของเขา ก่อนที่จะสะบัดเบาๆ เสียงร้องตะโกนอย่างโหยหวน ชายที่พุ่งเข้ามาก่อนหน้านั้น ทันใดนั้นก็ได้แตกสลายไปในทันใด

“พี่เฟย ยอดเยี่ยมจริงๆ！”

เมื่อมองเห็นบทเพลงการรำมีดของอะเฟย ที่บังคับให้ฝั่งตรงข้ามนั้นต่างก็ชะล่าถอยหลังกันออกไป ฉินเทียนนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ในอดีต ตอนที่ตระกูลหูนั้นอยู่ในยุคที่รุ่งเรือง อะเฟยคนนี้เอง เป็นถึงคุณชายใหญ่ที่มีอำนาจอย่างมาก

อยู่ทั้งเมืองฮั่นจง เรื่องอะไรกัน ถึงทำให้เขานั้นต้องลงมือเอง？

เพราะว่าเพียงแค่บอดี้การ์ดและองครักษ์ที่อยู่ข้างกายนั้น ก็สามารถที่จะจัดการแก้ปัญหาได้แล้ว　　

ไม่ต้องพูดถึง อีกทั้งยังมีหยางต้าวที่บัญชาการด้วยอีก

ครอบครัวตระกูลที่เกิดการเปลี่ยนแปลงน่าอนาถ หลังจากการหนีจากทะเลไฟแล้ว เขานั้นสาบานว่าจะต้องล้างแค้นให้ได้ และนี่เองว่าทำไมเขาถึงได้ฝึกซ้อมอย่างหนัก และจากในอดีตที่เขานั้นได้อยู่กับครอบครัวนักศิลปะการต่อสู้ โดยเฉพาะได้เรียนสิ่งต่างๆมาจากที่หยางต้าว จากความทรงจำแล้ว ในทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวและสไตล์นั้น ต่างก็ได้ฝึกฝนจนมาถึงขั้นสุด

เดิมทีปกติแล้วที่ไม่ชอบที่จะลงมือเอง นั่นก็เพราะว่าเกรงใจเกี่ยวกับการเปิดเผยตัวตนของตน โดยเฉพาะที่อยู่ต่อหน้านี้

เพราะว่าถึงแม้ว่าเขานั้นจะได้จงใจเปลี่ยนท่าทีจังหวะไปเยอะมาก แต่ว่าแก่นสาระความสำคัญนั้นยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้ 　

ตราบใดที่เขานั้นได้ลงมือเคลื่อนไหวต่อหน้าของหยางต้าว หยางต้าวนั้นก็สามารถที่จะมองเขาออกใน ณ เวลาแรก เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่เขานั้นเป็นคนสอนออกมา

ตอนนี้เมื่อได้เผชิญกับเจ้าหมอที่นับไม่ถ้วนที่มีดวงตาแดงก่ำ เขานั้นก็ไม่สนใจอะไรมากแล้ว

บวกกับหลายปีมานี้ที่ต้องคับแค้นใจมานาน ก่อนที่จะระเบิดออกมา เขานั้นทั้งฆ่าและเฉือน อย่างไม่มีความเมตตา　　

ผมนั้นได้กระจัดกระจายออกไป เลือดสีแดงสดของพวกคู่ต่อสู้นั้นได้ไหลออกมาเปื้อนหน้ากาก มองไปแล้ว ราวกับว่านี่คือราชาแห่งนรก　

ตอนแรกนั้น ฉินเทียนนั้นยังรู้สึกปลื้มใจอยู่ เร็วๆนั้น ก็มองเห็นศัตรูที่ยืนอยู่ข้างๆของหูเฟย ล้มลงทีละคน ด้วยแขนขาและกระดูกที่แตกหัก หยดเลือดที่ไหลหยดลงพื้น เขาตกตะลึง　

“ใจเย็นๆสิ！”

“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ！”

หูเฟยเอ่ยเสียงต่ำพร่ากวาดไปมองศัตรูข้างหน้า ก่อนที่จะมีแรงลมนั้น ได้พักเข้ามาชนที่ใบหน้าของหูเฟย ขาที่เบาเหมือนสายลมนั้น ก่อนที่จะกวาดเอาศัตรูที่อยู่รอบตัวของเขานั้น เตะลอยออกไปหมด

“ฟังข้านะ ว่าศิลปะการต่อสู้ของเจ้านั้นยังไม่คงที่ หากเจ้านั้นอยากที่จะมาทำการฆ่าครั้งใหญ่ เกรงว่าจะทำให้จิตใจตกอยู่ในภวังค์ของปีศาจนะ”

“หลังจากนั้นจะยากที่จะเดินออกมาได้นะ！”

“หากจะเอ่ยแล้ว คนพวกนี้นั้นไม่มีความผิดจนถึงจะต้องตายหรอก พวกเรานั้นสามารถที่จะจัดการพวกเขาได้ แต่ว่าไม่สามารถที่จะฆ่าได้！”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเทียนแล้ว หูเฟยตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะคืนสติกลับมา ดวงตาของเขาทั้งสงอข้างนั้นเต็มไปด้วยสีแดงเลือด คิดเพียงแต่ว่าอยากที่จะฆ่า ก็เพื่อมาลบล้างความแค้นและระบายความในจิตใจ

ราวกับว่า นี่คือได้ตกลงไปอยู่ในภวังค์ของปีศาจแล้ว

ฆ่าสามห้าคนก็ไม่เป็นอะไร หากวันนี้ที่หน้าบ้านของเขานั้น ได้ฆ่าคนไปสามห้าคน หรือแม้กระทั่งร้อยกว่าคน พวกหนี้เลือดพวกนี้นั้น ยังไงสะก็จะกลายเป็นคำสาปที่เขานั้นจะไม่สามารถที่จะกำจัดไปได้ตลอดในชีวิตของเขา