บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 787

“คุณชาย ฝูงหมาป่าออกจากหุบเขาไปแล้วครับ!”

“ราชาหมาป่าหัวเสือนำทีมเอง ดูแล้วครั้งนี้คงเป็นการออกล่าสัตว์ครั้งใหญ่ของพวกมันแน่เลย!”

สมาชิกในทีมที่คอยสังเกตการณ์อยู่บนต้นไม้ พูดออกมาเบาๆ ด้วยความตื่นเต้น

ฉินเปียวขยับตัวทีเดียวก็ขึ้นมาถึงบนต้นไม้แล้ว เขารับกล้องส่องทางไกลสำหรับกลางคืนมาจากมือของสมาชิกในทีม และส่องมองไปทางหุบเขา

เห็นแค่พุ่มไม้ขยับไปมา และมีเงาสีดำพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

เบื้องหน้า บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง มีหมาป่าสีน้ำเงินตัวขนาดมหึมา ช่วงศีรษะทรงสี่เหลี่ยม คล้ายกับหัวเสือ

อุปนิสัยของมันไม่ธรรมดา สายตาอันแน่วแน่ นี่แหละคือจ่าฝูงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฝูงหมาป่านี้ ฉินเปียวและคนของเขาเรียกมันว่า ราชาหมาป่าหัวเสือ

เนื่องจากความจำเป็นในการฝึกซ้อม ฉินเปียวจึงเคยพาคนของเขามาจับหมาป่าที่นี่ด้วยตัวเองอยู่หลายครั้ง

ครั้งแรกที่ได้เห็นราชาหมาป่าหัวเสือเขาเองก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย และคิดอยากจะจับมันกลับไปฝึกซ้อมด้วย

แต่ว่า ราชาหมาป่าตัวนี้ ไม่เพียงแต่มีความคล่องแคล่วปราดเปรียวและมีความกล้าหาญมากกว่าปกติแล้ว มันยังมีความเจ้าเล่ห์มากๆอีกด้วย มีอยู่ครั้งหนึ่ง มันสั่งให้ฝูงหมาป่าจัดการกับฉินเปียวและคนอื่นๆ จนพวกเขาเกือบจะได้กลายเป็นเกี๊ยวห่อเข้าปากให้ของมันไปแล้วด้วยซ้ำ

แม้ว่าฉินเปียวและคนของเขาจะเก่งกาจมากแต่ไหน แต่หากปล่อยให้พวกเขาถูกรายล้อมด้วยฝูงหมาป่านับร้อยนับพันตัวแล้วหล่ะก็ คงไม่ต้องจินตนาการถึงผลที่จะตามมาเลย

ดังนั้นการต่อสู้ที่ผ่านมาหลายครั้ง ฉินเปียวและพวกเขาเลยเป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้

ครั้งนี้เมื่ออยู่ด้านนอกของหุบเขา เขายื้อเวลาเลือกที่จะยังไม่เข้าไป นั่นเป็นเพราะความหวาดกลัวที่มีต่อราชาหมาป่าหัวเสือนั่นเอง

คิดไม่ถึงว่า ครั้งนี้ ราชาหมาป่าหัวเสือจะเป็นจ่าฝูงนำทีมออกล่าสัตว์ด้วยตนเอง

นี่มันเป็นเพราะสวรรค์เข้าข้างฉันไม่ใช่หรือ

“ทุกคนเตรียมตัว!”

“หลังจากฝูงหมาป่าออกไปแล้ว พวกเขาค่อยเข้าไป!”

ฉินเปียวพูดอย่างตื่นเต้น

เลี่ยวเจี๋ยและคนของเขา ล้วนต่างพากันตื่นเต้นกันยกใหญ่ เดิมทีคิดว่า ภารกิจครั้งนี้คงจะต้องหนักหนาเอาการแน่ๆ

และหากภารกิจล้มเหลว จากนิสัยของฉินเปียวแล้ว พวกเขาเองก็คงจะจบไม่สวยด้วยเช่นกัน

ตอนนี้สบายใจได้แล้ว!

อิฐฉิน อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว!

เมื่อถึงเวลาโบกธงแห่งชัยชนะ และจากอาการดีใจของฉินเปียวแล้ว คงต้องตกรางวัลอย่างงามให้กับพวกเขาอย่างแน่นอน!

บนตัวของพวกเขา ล้วนถูกทาด้วยยาพิเศษชนิดหนึ่งที่สามารถปกปิดกลิ่นได้ดี บวกกับฝูงหมาป่าที่เดินออกจากหุบเขาไปอีกทางหนึ่ง

ดังนั้น ราชาหมาป่าหัวเสือและผู้ติดตามของเขาจึงแทบไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนแปลกหน้าดักซุ่มอยู่ใกล้ๆ รังของพวกเขาแล้ว

หลังจากผ่านไปเกือบชั่วโมง เสียงหอนของหมาป่านั้นก็ค่อยๆ ไกลออกไปทุกที

มีเสียงร้องของสัตว์ป่าตัวอื่นดังขึ้นจากที่ไกลๆ แสดงว่าฝูงหมาป่านั้นได้ไปถึงสถานที่ล่าสัตว์แล้ว และพวกเขาก็กำลังออกล่าสัตว์กันอยู่

ภูเขาต้าหวางแห่งนี้ มีทั้งสิงโต เสือ หมีดำ และสัตว์ป่าดุร้ายอื่นๆ แทบจะทุกชนิด แต่เจ้าป่าที่แท้จริงนั้น คือหมาป่าฝูงนี้นี่เอง

กล่าวกันว่า เสือที่ดีก็ยากที่จะต่อสู้กับฝูงหมาป่าได้ เพราะความแตกต่างของจำนวนมันมากจนเกินไป!

“ไปกัน!”

เมื่อคิดว่าถึงเวลาอันสมควรแล้ว ฉินเปียวก็คำรามขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดนั้น ร่างกายของเขาก็แข็งแรงปราดเปรียวราวกับเสือชีต้าร์ และพุ่งตรงเข้าไปที่หุบเขานั้น

“คุ้มกันคุณชาย!”

“ลุยโลด!”

เลี่ยวเจี๋ยรีบตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง และนำสมาชิกในทีม คุ้มกันขนาบข้างฉินเปียวทั้งซ้ายและขวาอย่างใกล้ชิด

พวกเขาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง ระหว่างทาง บรรดาหมาป่าที่อยู่เฝ้าบ้านในหุบเขานั้น บางตัวยังไม่ได้ทันได้ระวัง ก็ถูกพวกเขาจู่โจมเข้าให้แล้ว

หมาป่าตัวเล็กจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาเพื่อที่จะกัด แต่ก็ถูกฉินเปียวฟันผ่าออกเป็นสองท่อน

กลิ่นคาวเลือด เริ่มคละคลุ้งไปทั่วหุบเขา

หมาป่าที่รักษาการณ์อยู่นั้นต่างพากันตกใจ จนร้องโหยหวนอย่างเสียงดังออกมา เงากะพริบสีเทา เริ่มกระโจนเข้าใส่ฉินเปียวและคนอื่นๆ

แม้ว่า ราชาหมาป่าหัวเสือจะนำเหล่าบรรดาฝูงหมาป่าผู้องอาจเหล่านั้นออกไปล่าสัตว์ และที่เหลือส่วนใหญ่เป็นพวกหมาป่าตัวเมียที่กำลังตั้งท้อง หมาป่าแก่ รวมถึงหมาป่าเด็ก

แต่ยังไงก็ตาม พวกมันรวมกันก็มีอยู่ราวๆ สองสามร้อยตัวได้

“ระวังด้วย อย่าให้พวกมันทำร้ายเอาได้หล่ะ!"

“พอพวกเราได้ อิฐฉิน แล้ว รีบถอนทัพกลับทันที!”

เสียงหอนของหมาป่า รวมกับกลิ่นคาวเลือด ทำให้เลือดในตัวของฉินเปียวเดอดพลุ่งพล่าน

ผมยาวสยาย ดวงตาสีแดงเลือด และการกวัดแกว่งของมีดในมือเขา ฟาดฟันอย่างไร้ความปรานี

“คุณชาย พวกเราจะสกัดหมาป่าพวกนี้เอาไว้ก่อน เธอรีบเข้าไปหาอิฐฉินเถอะ!”

“ตัวของท่านอาวุโสถงจิ่ง น่าจะอยู่บนเครื่องบิน แล้วค่อยๆใช้เชือกหย่อนอิฐฉินลงมา”