บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 862

“พวกคุณพูดอะไรกัน?”

“ตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่?” ซูซูราวกับรับรู้อะไรบางอย่างจากคำพูดของฉินเปียวได้ในทันทีพลันอดที่จะตกใจออกมาไม่ได้

ในที่สุดยายแม่มดจึงได้เผยโฉมหน้าที่แท้จริงของตัวเองออกมา นางที่จับมือของซูซูเอาไว้แน่นนั้น พลันกล่าววาจาออกมาด้วยท่าทีดุร้ายว่า “นังสารเลวนี่ กำลังตั้งครรภ์เมล็ดพันธุ์ของฉินเทียนอยู่ อย่างไรนางย่อมต้องตายอย่างแน่นอน!”

“นายน้อยเปียว ต่อไปนี้เมล็ดพันธุ์ของตระกูลฉินสายเก่า มีเพียงท่านที่เป็นผู้สืบทอดคนเดียวเท่านั้น!”

“หากจินตุนมาถึงเมื่อไหร่ เรื่องราวคงวุ่นวายมากกว่านี้แน่ รีบไปกันเถอะ!”

ยายแม่มดหาได้เห็นฉินเปียวอยู่ในสายตาไม่ ในยามนี้แผนการของนางใกล้จะสำเร็จแล้ว นางจึงวางมาดโอ้อวดราวกับผู้อาวุโสในทันที

ยามที่นางกำลังจะเดินผ่านฉินเปียวเพื่อออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ นั้น

ทันใดนั้นเอง นางพลันรู้สึกเย็นวาบที่หลัง พร้อมกับภายในใจที่สั่นสะท้านไปครู่หนึ่ง เมื่อก้มหน้าลงมามองนั้น กลับพบใบมีดาบเล่มหนึ่งที่แทงเข้าที่หน้าอกของนาง

ยายแม่มดพลันอ้าปากค้างไปในทันที พลางมองไปเห็นรอยยิ้มลึกลับและแปลกประหลาดของฉินเปียวที่กำลังส่งยิ้มมาให้นาง

“นายท่าน!”

พร้อมร่างของชายผู้หนึ่งที่มีผิวขาว แม้แต่ผมและคิ้วก็ยังเป็นสีขาวเช่นเดียวกัน ราวกับว่า คนผู้นี้หาได้เคยพบเห็นดวงอาทิตย์มาตั้งแต่เกิดไม่ เขาพลันมานั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าฉินเปียว

ฉินเปียวเพียงพยักหน้าและยิ้มออกมา “ไป๋หยา เจ้าทำได้ดี”

“ฮุยเฮ้อก็ตายไปแล้ว ดาวสังหารที่อยู่ในมือของฉันเหลือแค่นายเท่านั้น ต่อไปนี้ก็ติดตามฉันดี ๆ เล่า”

“ขอรับนายท่าน!”

นักฆ่าที่มีฉายาว่าไป๋หยานั้น พลันค่อย ๆ ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ พร้อมกับเดินไปอยู่ที่ข้างกายของฉินเปียวในทันที

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เวลาที่ซูซูมองไปที่เขานั้น ราวกับว่านางหลุดเข้าไปในห้องน้ำแข็งก็ไม่ปาน เมื่อนางหันมามองที่ฉินเปียว ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อไปอีกกันแน่

เขาคิดจะฆ่าเธอหรือเปล่า

ฉินเปียวพลันเดินเข้ามาหนึ่งก้าว ก่อนที่คว้าดาบที่แทงเข้าไปในร่างของยายแม่มดออกมาอย่างช้า ๆ ราวกับไม่รีบไม่ร้อน

เมื่อมีดดาบที่ค่อย ๆ ถูกดึงออกมานั้น เลือดก็พลันคอย ๆ พุ่งออกมาจากบาดแผลในทันที พร้อมกับไหลนองออกมาด้านนอก

ยายแม่มดพลันเผยใบหน้าซีดขาวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดออกมา

นางถลึงตาโตออกมาอย่างไม่คิดไม่ฝัน ก่อนจะเอ่ยพูดพึมพำออกมาว่า “ทะ….ทำไม?”

“ทำไม……ถึงทำแบบนี้…..”

พร้อมกับฉินเปียวที่ใช้แรงกระชากดาบออกมา

ยายแม่มดที่ถูกแทงพลันล้มลงไปนอนอยู่บนกองเลือดที่พื้นในทันที

หญิงชราที่นอนอยู่บนพื้นนั้น พลันจ้องมองไปที่ฉินเปียวก่อนจะพึมพำออกมา แม้นางใกล้จะตายก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใด

นางที่ซื่อสัตย์และภักดีต่อสองแม่ลูกคู่นี้เป็นอย่างดี แต่เพราะเหตุใด ทำไมนางถึงมีจุดจบเช่นนี้ได้

ฉินเปียวพลันเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “ข้าอดทนกับเจ้ามานานแล้ว”

“ในยามนี้ เจ้ายังกล้ามาแตะต้องพี่สะใภ้ของข้าอีก กล้ามาตัดขาดทายาทของตระกูลฉินสายเก่าเช่นนี้ เจ้ามันรนหาที่ตายให้กับตัวเอง”

พูดจบ ฉินเปียวพลันยกเท้าขึ้นมาเหยียบไปที่ลำคอของยายแม่มด เพื่อตัดบทวาจาร้ายกาจของนางทิ้งไป

ฉินเปียวหาได้มองไปที่ยายแม่มดไม่ เขาตัวราวกับตนเองเพิ่งจะเหยียบแมลงวันตายไปโดยไม่รู้ตัว

ก่อนที่จะหันมาแย้มยิ้มให้กับซูซูพร้อมด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเคารพและความชื่นชมมากมาย

“ด้านนอกไม่ค่อยปลอดภัยมากนัก พี่สะใภ้ ให้ผมส่งพี่กลับไปบนห้องท่านย่าเถอะ”

“ที่นั่นดูปลอดภัยกว่ามาก”

ฉินเปียวที่ดูอ่อนโยนและดูสุภาพเช่นนี้ ทำเอาซูซูเองก็รู้สึกหวาดระแวงในตัวเขาเช่นกัน นางต้องการที่จะหาที่สงบจิตสงบใจโดยด่วน

ซูซูจึงได้แต่พยักหน้าลง เพื่อให้ฉินเปียวเดินนำทางนางไปส่งที่ห้องนอนของนายหญิงใหญ่

“เชิญพี่สะใภ้”

ฉินเปียวพลันยืนอยู่ที่หน้าประตู เสมือนกับว่า หากเขาเดินเข้าไปนั้น ดูจะเป็นการไม่สุภาพต่อนาง

พร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มขึ้น ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ไม่แปลกใจที่พี่ชายของฉันจะบ้าคลั่งเพราะคุณ อีกทั้ง ยังยอมเผยพลังที่แท้จริงของตัวเองออกมา ก่อนจะฆ่าองครักษ์สีเงินมากกว่าห้าร้อยคนทิ้งไปอีกด้วย”

“ที่แท้ เป็นเพราะพี่สะใภ้ทั้งโดดเด่นและงดงามเช่นนี้นี่เอง”

“นายคือ…….น้องชายของฉินเทียนเหรอ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูซูพลันรู้สึกสับสนไปเล็กน้อย

ในตอนที่ได้ยินแม่มดพูดนั้น ชายหนุ่มที่อู่ตรงหน้าคงจะเป็นนายน้อยเปียว อีกทั้งเขายังเรียกนางว่าพี่สะใภ้อีกด้วย ต้องเป็นน้องชายของฉินเทียนอย่างแน่นอน

แต่ดูจากเมื่อครู่แล้ว ฉินเปียวน่าจะเป็นพวกเดียวกันกับยายแม่มดเมื่อครู่ไม่ใช่เหรอ พวกเขากำลังคิดที่จะต่อกรกับฉินเทียน