บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 897

หลังจากได้ยินคำพูดของเกาชาวฉินเทียนก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเมื่อเขาเห็นประตูเล็ก ๆ ข้างเขาเปิดออกและผู้เฒ่าหลิวก็เดินออกมา เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

นี่มัน...

ทันทีที่พวกเขาออกจากหมู่บ้าน ผู้เฒ่าหลิวขอให้พวกเขาช่วยหลิวเสี่ยวเป่า แต่ทำไมผู้เฒ่าหลิวถึงมาปรากฏตัวที่นี่?

ความรู้สึกแรกของฉินเทียน คือเขาถูกหลอก ตั้งแต่แรกเริ่มก็ตกหลุมพรางของคนอื่นแล้ว

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ธรรมดาแล้ว

"คุณฉิน คือ ขอโทษจริงๆ ..."

"ผมไม่คิดว่าคุณจะมาช่วยลูกชายที่ไร้ประโยชน์ของผมจริงๆ และผมก็ไม่คิดว่าคุณจะต้องเสียมากขนาดนี้..."

"มันเป็นความผิดของผมเอง!"

ผู้เฒ่าหลิวมีสีหน้าที่รู้สึกผิด และในขณะที่พูด เขาก็ตบหน้าตัวเองเบาๆ สองครั้ง

ฉินเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

ผู้เฒ่าหลิวมองไปที่เกาชาวและพูดด้วยความลำบากใจว่า "คุณชายเกา ผมพูดได้ไหม"

เกาชาวเย้ยหยันและพูดว่า "พูดเลย บอกเขาทุกอย่าง"

"ครับ!" ผู้เฒ่าหลิวตอบกลับและมองไปที่ฉินเทียนและพูดด้วยรอยยิ้มเขินอาย"คุณฉิน อันที่จริงแล้ว เมื่อผมเห็นพวกคุณแต่แรก ก็รู้เลยว่าพวกคุณไม่ใช่คนธรรมดา "

"โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้องชายคนนี้และไก่ตัวโตของเขา เขามองเห็นการจัดฮวงจุ้ยของผมอย่างง่ายดาย และทำการเคลื่อนที่เล็กน้อยก็เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้แล้ว"

"อย่าว่าผมพูดความจริงเลยนะครับ คุณฉิน มีคำกล่าวว่าทิศใต้เป็นทิศที่ล้างทราย ส่วนทิศเหนือเป็นตรงกันข้าม ในเมื่อคุณมาจากทิศใต้ คุณก็น่าจะมาขุดทรายใช่ไหม"

อืม?

ฉินเทียนผงะไปครู่หนึ่ง และไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร

ข้างๆ เขาฉวนซานมีสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของเขาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "พี่เทียน เขาหมายถึงโจรปล้นสุสาน"

จู่ๆฉินเทียนก็เข้าใจ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ชายชราคนนี้คิดว่ากลุ่มของเขาเป็นโจร

อยากจะแก้ตัว แต่หลังจากคิดไปคิดมา มันก็ใช้เพื่อปกปิดตัวตนของเขาได้

เขาพูดด้วยเสียงทุ้ม"คุณคิดว่าเราไปหาคุณเพื่อหาเบาะแสและต้องการปล้นสุสาน?"

ผู้เฒ่าหลิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "คงจะเป็นอย่างงั้น"

เขากัดฟันและพูดว่า "ในเมื่อพวกคุณมากหาผม ก็ต้องรู้ว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของผม ในมือผมมีอะไรบางอย่างจริงๆ—"

"ใช่!"

"ผมตกสู่หลุมฝังศพเมื่อสามปีที่แล้ว และเก็บเค้กทองคำสองสามก้อนมาจากดินแดนรกร้างว่างเปล่า"

เมื่อพูดถึงนี้ เขาคุกเข่าลงไปหาเกาชาวหยิบเค้กทองคำสองก้อนออกมาจากแขนของเขา และขอร้อง: "คุณชายเกา ผมซ่อนเค้กทองคำสองก้อนนี้ไว้จริงๆ และตอนนี้ ผมจะอุทิศทั้งหมดให้กับคุณ"

"ได้โปรดปล่อยเสี่ยวเป่าไปเถอะ"

“แม้ว่าเด็กคนนี้จะไร้ประโยชน์ แต่แม่ของเขาก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควร มีเพียงเราสองพ่อลูกเท่านั้นที่ต้องพึ่งพาอาศัยกัน—”

เมื่อฟังคำอธิบายและคำบ่นของผู้เฒ่าหลิวแล้ว ฉินเทียนก็เข้าใจว่าผู้เฒ่าหลิวไม่เชื่อพวกเขาจะมาช่วยหลิวเสี่ยวเป่าเลย

หลังจากที่ส่งกลุ่มเขาออกไป ตัวเขาเองก็เอาเค้กทองคำและมาช่วยลูกชายของเขาด้วยตนเอง

เค้กทองสองก้อนนี้ต้องเป็นสมบัติที่ฝังไว้ใต้เตียงแน่ๆ เมื่อเขาออกจากบ้านผู้เฒ่าหลิว ไป๋หลิงรายงานว่าลิงขนทองได้พบสิ่งผิดปกติ

แต่ฉินเทียนก็ยังไม่สนใจ

เมื่อมองดูเค้กทองคำสองก้อนนี้ในระยะประชิด หยาดน้ำฟ้าสองพันปีก็มีเสน่ห์ที่ไม่ธรรมดา

โดยไม่คิดว่าเกาชาวไม่ได้มองมันด้วยซ้ำ เขาพูดอย่างเย้ยหยันว่า "ถ้าฉันต้องการสิ่งนี้ ฉันคงมีเท่าที่ฉันต้องการเมื่อสามปีที่แล้ว"

“เก็บมันไว้ดีกว่า ใช้ลูกชายล่อแกมาที่นี่เพราะยังมีอย่างอื่นให้แกทำอีก”

“อะไรนะ” ผู้เฒ่าหลิวอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจและสับสนอยู่พักหนึ่ง

แต่ฉินเทียน รู้สึกผิดปกติจากคำพูดของเกาชาว

หัวใจของเขาเต้นแรงและพูดว่า: "ที่คุณหมายถึงสุสานฮุนโหวใช่หรือไม่"

“นี่คุณเคยไปสุสานในตอนนั้นงั้นเหรอ?”

ดวงตาของเกาชาวแสดงนัยของการหยอกล้อ และเขาพูดว่า "เดาดูสิว่าหลิวเสี่ยวเป่ารายงานข่าวนี้กับใครก่อนเมื่อสามปีที่แล้ว"

ฉินเทียนชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อนึกถึงบางสิ่ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก