บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 903

ถึงแม้ว่าจะเป็นรถออฟโรดที่ได้รับการตกแต่งมาแล้ว คุณภาพแข็งแรงมาก แต่เพราะภูมิประเทศที่สูงขึ้นเรื่อยๆจึงค่อยๆไม่มีถนนให้ขับ

รถไม่มีทางที่จะขับไปข้างหน้า เกาชาวเรียกให้สมาชิกทุกคนลงจากรถ

ในตอนนี้เองฉินเทียนถึงจะเห็นชัดว่าคนที่ตามเกาชาวมา นอกจากเจ้าปลาหมึกยักษ์ที่ลึกลับแล้วทุกคนล้วนสวมเสื้อคลุมยาว

สมาชิกที่เหลืออีก 50 คนกลับใส่ชุดพร้อมต่อสู้

ที่เอวล้วนแขวนปืนไว้อย่างอุกอาจชัดเจน ใส่รองเท้าบูตพร้อมรบ ที่หัวคาดไฟเหมืองแร่ ไหล่สะพายเชือกเส้นใหญ่ มือถือพลั่วก่อสร้าง

มีแม้กระทั่งสะพายเป้ที่ข้างในมีดินปืน

นี่มันช่าง...

จะว่าเป็นกลุ่มคนขุดสุสานไม่ได้แล้ว น่าจะพูดว่าขโมยกันซึ่งๆหน้าจะดีกว่า

เมื่อเห็นสีหน้าฉินเทียนแปลกไป เกาชาวก็ตบไหล่เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ภูมิใจว่า "เป็นไงบ้าง ทีมนี้ใช้ได้เลยใช่ไหม?"

"พวกนายรับผิดชอบงานเทคนิค พวกเขารับผิดชอบงานหยาบงานสกปรก"

"คุณฉิน พวกเราเดินกันต่อเถอะ ไปถึงที่ยอดเขายังอีกไกล"

ฉินเทียนพยักหน้า จำต้องเดินตรงกลางขบวนของทีม เขาเดินขึ้นเขาต่ออย่างกลัดกลุ้ม

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ฟ้ากำลังจะสว่าง รอบๆมืดสนิท สมาชิกในขบวนเปิดไฟเหมืองแร่บนหัวเพื่อส่องทาง

เหล่าสัตว์ป่าสัตว์ปีกที่อยู่ไกลๆเมื่อถูกแสงไฟรบกวนก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ

บรรยากาศดูผิดปกติ

เดินต่อไปตลอดสองชั่วโมงครึ่ง ตอนที่ท้องฟ้าสว่างขึ้นมาเล็กน้อย ในที่สุดพวกเขาก็เดินขึ้นมาถึงยอดเขาที่สูงที่สุดแล้ว

ลมภูเขาพัดพาอากาศสดชื่นในยามเช้าปะทะกับใบหน้า พัดพาเหงื่อและความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลไปหมดสิ้น

เมื่อมองลงไปข้างล่างเขียวชอุ่ม ภูเขาเชื่อมกันนูนขึ้น เหล่านกบินติดกันบนท้องฟ้า ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังข้ามเวลาย้อนกลับมาในสมัยโบราณ

ผู้คนต่างถูกบรรยากาศที่ลึกลับโอบล้อม ไม่คุยกันชั่วขณะ

กากากา!

เสียงนกก้องกังวานทำลายความสงบ

อาจงไก่ตัวผู้ที่เกาะอยู่บนไหล่ฉวนซานเงยหน้าส่งเสียงขัน

พอไก่ตัวผู้ขัน ฟ้าก็สว่าง

หลังจากเสียงไก่ขันดังออกมา ป่าดึกดำบรรพ์ขนาดใหญ่ก็ดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา

ทันใดนั้นนกและสัตว์ป่าก็ส่งเสียงร้องอย่างมีชีวิตชีวา

ลิงขนทองในอ้อมแขนของไป๋หลิงส่งเสียงร้องเจี๊ยกๆอย่างตื่นเต้น ไป๋หลิงพูดอย่างตื่นเต้นว่า "พี่เทียน ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดี"

"ถ้าคุณให้เวลาฉันหน่อย ฉันกับเจ้าทองจะสามารถหาหวงจิงและโสมที่มีอายุเก่าแก่ได้"

ผมของเธอเปียกน้ำค้าง ที่ปลายผมยังมีหยดน้ำค้างเกาะ เมื่อรวมกับใบหน้าแดงที่กำลังยิ้ม มันเหมือนกับดวงอาทิตย์แรกบนท้องฟ้า

ฉินเทียนพยักหน้า จากนั้นมองไปที่เกาชาว

"ทำไมถึงพาพวกเรามาที่นี่?"

"หรือว่าสุสานพระชายางูอยู่ใต้เนินเขาลูกนี้"

เกาชาวพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่ใช่ที่นี่แน่นอน"

"ที่พาพวกคุณมาเพื่ออยู่ข้างบนมองไปข้างล่าง ให้พวกคุณได้ดูลักษณะภูมิประเทศที่นี่"

"ดูนั่นสิ--"

เขาชี้ไปที่ภูเขาทางด้านทิศเหนือ แล้วพูดว่า "ภูเขาสลับซับซ้อนตรงนั้นเหมือนอะไร?"

เห็นภูเขาสลับซับซ้อนนี้เหมือนเทพมังกรที่ลงมาจากสวรรค์ชั้นฟ้า

"ทางเหนือเป็นสุสาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่ทุรกันดารแบบนี้ ทำไมถึงเลือกเป็นสุสานได้ล่ะ?"

"คนโบราณให้ความสำคัญเรื่องที่จะหันไปทางทิศใต้ทิศเหนือ หันหน้าไปทางดวงอาทิตย์เพื่อเกิด ถือเรื่องพวกนี้มากไม่ใช่เหรอ?"

แม้ว่าจะไม่ได้ศึกษาเรื่องฮวงจุ้ยเท่าไรนัก แต่ฉินเทียนก็ยังรู้การทดลองพื้นฐานเหล่านี้ เขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

"เรื่องนี้ฉันไม่รู้"