บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 91

สวนสัตว์ร้าย อันที่จริงแล้ว อุทยานแห่งนี้เป็นอุทยานท่องเที่ยวสัตว์ป่าที่มีพื้นที่ป่าหลายพันเอเคอร์นอกเมืองหลงเจียง

ครั้งหนึ่งเคยเป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงและดึงดูดนักท่องเที่ยว

แต่ว่าเมื่อปีที่แล้ว เนื่องจากผู้โดยสารบางคนที่ไม่ปฏิบัติตามกฎ จึงลงจากรถโดยไม่ได้รับอนุญาตในพื้นที่สัตว์ร้าย และถูกเสือที่หิวโหยกัดตาย

ภายใต้ความคิดเห็นของประชาชน นักท่องเที่ยวที่มาอุทยานลดลงอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งตอนท้าย ไม่เหลือนักท่องเที่ยวแม้แต่คนเดียว

เถ้าแก่ต้องการถอนตัว ปวดหัวกับสัตว์ป่ามากมายที่ไม่สามารถทำอะไรได้ กังวลจนกลายเป็นคนหัวล้าน

และในวันนี้ จู่ๆก็มีคนขอทานที่ถือไม้เท้าเหล็กมาหาเขา ยินดีออกเงินหนึ่งร้อยล้าน ซื้อทั่วทั้งวิลล่านี้เอาไว้

เถ้าแก่ยังคิดว่าขอทานหิวข้าวจนมึนเลยหยอกเขาเล่น ใครจะไปรู้ ขอทานหยิบบัตรออกมาหนึ่งใบ รูดเงินหนึ่งร้อยล้านอย่างสบายๆ

เถ้าแก่กลัวว่าขอทานจะกลับใจ กระโดดขึ้นมา หนีไปอย่างไร้ร่องรอย

ช่วงเวลาที่ฉินเทียนขับรถมาถึงตีนภูเขา ได้ยินเสียงหมาป่าหอนและเสือคำรามจากบนภูเขา

ขึ้นไปตามเขาเรื่อยๆ ในไม่ช้า ก็มองเห็นปราสาทสูงใหญ่ที่สร้างด้วยหินหนึ่งหลัง ตรงกลางมีป้ายสีดำเขียนตักอักษรไว้ สวนสัตว์ร้าย

อย่างคลุมเครือยังคงมีความรุ่งเรือนในอดีต

“เจ้าสำนัก!” ภายในห้องควบคุมขนาดใหญ่ มีแค่ฉานเจี้ยนหนึ่งคน

มองเห็นฉินเทียน เขาตื่นเต้นมากจนอยากจะคุกเข่าต้อนรับ

“ลุงฉาน ระหว่างพวกเราไม่ต้องเกรงใจกัน”

“ผมส่งคนมาหนึ่งคน เธอมาถึงหรือยัง?”

ฉานเจี้ยนรีบพูด : “เป็นผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม? เธอมาแล้ว”

หนึ่งในหน้าจอควบคุม ภายใต้ไฟแสงสลัว มีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่

เป็นเถียงหนิงซวง

ฉินเทียนมองผ่านจุดยืนของเธอ ก็รู้ว่าในเวลานี้กล้ามเนื้อของเธอเกร็งไปหมดแล้ว คนทั้งคนประหม่าอย่างมาก กระทั่งสามารถทรุดตัวลงได้ทันที

พร้อมกับสายตาที่เถียหนิงซวงจ้องมองไป ในหญ้าที่อยู่ไม่ไกลตรงหน้าเธอ เงาดำเคลื่อนไหว ดวงตาที่น่ากลัวแต่ละคู่ เฝ้ามองเธอที่บุกรุกเข้ามาจากต่างแดน

ฉานเจี้ยนพูดเสียงต่ำ : “เธอบุกเข้าไปในพื้นที่หมาป่า”

“ตามคำสั่งของเจ้าสำนัก ผมล้วนแล้วไม่เคยเปิดเผยใบหน้าคุยกับเธอ”

“เจ้าสำนัก จะพาเธอเข้ามาไหม?”

“ตอนนี้ฝูงหมาป่ายังไม่มีการจู่โจม เป็นเพราะว่า พวกมันยังมีพรรคพวกที่ยังมาไม่ถึง ยังไม่มีการล้อมรอบเป็นวงกลม”

“เพียงแค่ล้อมรอบเป็นวงกลม.....”

เขาไม่มีการพูดต่อ

เหมือนกับผู้หญิงอย่างเถียหนิงซวงที่สวยงามและมีเสน่ห์ ถูกฝูงหมาป่าล้อมเอาไว้ ผลที่ตามมามีความชัดเจนในตัว

และหม่าป่าเหล่านี้ ไม่เหมือนกับที่ถูกกักขังอยู่ในสวนสัตว์ทั่วไปแบบนั้นที่สูญเสียความดุร้ายไปแล้ว

นับตั้งแต่พวกมันถูกนำเข้ามา ก็ถูกเลี้ยงในพื้นที่ว่างที่มีความอิสระ อาหารที่ให้ล้วนแล้วเป็นไก่และกระต่ายมีชีวิต

บางครั้ง เพื่อรักษาความดุร้ายของพวกมัน เพื่อสนองความอยากรู้ของนักท่องเที่ยว เถ้าแก่สวนสัตว์กระทั่งไม่มีการให้อาหารเป็นเวลาหลายวัน ให้พวกมันฆ่ากันเอง

ดังนั้น ฉานเจี้ยนไม่เข้าใจ ฉินเทียนทำแบบนี้ ตกลงเพื่ออะไร

ฉินเทียนถามอย่างกะทันหัน : “ลุงฉาน ผมจำได้ว่าวิหารพญายม ในตอนแรกเริ่มด้วยคำสาปสวรรค์ ใช่ไหม?”

ฉานเจี้ยนตะลึงสักพัก รีบพูด : “ใช่”

“ในตอนแรกมีแค่เถ้าแก่ใหญ่และพวกเราสิบกว่าคน มีชื่อว่าคำสาปสวรรค์ ความหมายก็คือทำหน้าที่ความยุติธรรมแทนพระเจ้า”

“ต่อมาพี่น้องที่เข้าร่วมมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อสะดวกต่อการแบ่งแยกและจัดการ ค่อยเปลี่ยนเป็นชื่อวิหารพญายมอย่างเป็นทางการ”

ฉินเทียนพูด : “ไม่ใช่ว่าคุณต้องการฟื้นฟูวิหารพญายมเหรอ ค้นหาความจริงเกี่ยวกับสงครามใหญ่ครั้งนั้น แก้แค้นแทนพี่น้องที่ตายไปแล้วเหรอ?”

ฉานเจี้ยนพูดด้วยความตื่นเต้น : “เจ้าสำนัก คุณตอบตกลงแล้วเหรอ?”

ฉินเทียนตะโกนด้วยความตื่นเต้น : “ลุงฉาน ตอนนี้ผมขอมอบฐานนี้ให้กับคุณ ต้องการเงินเท่าไหร่ ผมจะมอบให้อย่างไม่จำกัด”

“ผมแค่ถามคุณหนึ่งประโยค คุณสามารถทำเพื่อผม ทำเพื่อวิหารพญายมที่ถูกยุบ ทำเพื่อพี่น้องที่ตายไปเหล่านั้น สร้างคำสาปสวรรค์ขึ้นมาอีกครั้งได้ไหม?”

“ขอบคุณเจ้าสำนัก!”

“ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง!” ฉานเจี้ยนถือไม้เท้า ค่อยๆคุกเข่าลงบนพื้น

ในตาของเขา มีน้ำตาร้อนคลอเบ้า

ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็วางใจแล้ว เจ้าสำนักที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง!

ฉินเทียนรีบพยุงฉานเจี้ยนขึ้น ต้องการพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น เขามองเห็นตรงหน้าจอสีดำตรงมุมห้อง มีร่างใหญ่หนึ่งกำลังเดินเข้ามา

ส่วนสูงสองเมตรกว่า แขนขาหนา กล้ามเนื้อระเบิดออก เหมือนฮิเดริกามิ

ท่อนบนเปลือยเปล่าของร่างกาย ผูกติดอยู่กับโซ่เหล็กขนาดใหญ่ที่หนาพอๆ กับแขนและยาวหลายเมตร

ที่ปลายโซ่ทั้งสองข้าง จะมีรถเข็นห้อยอยู่

บนรถเข็น มีเนื้อแช่แข็งครึ่งคันวางอยู่

ชายร่างใหญ่ลากรถเข็นด้วยเท้าเปล่า เดินอยู่บนถนนหินกลางป่า เดินได้ไม่กี่ก้าว ใช้ตะขอเหล็กหยิบชิ้นเนื้อตามใจชอบหนึ่งชิ้น หายเข้าไปในความมืดอันไกลพ้น

ภายใต้ความมืดนั้น ทันใดนั้นได้ยินเสียงคำรามของเสือโคร่ง

ฉินเทียนกระทั่งมองเห็น ร่างสีเหลืองส่องประกายผ่านไป มองดูแล้วเหมือนเสือโคร่งไซบีเรีย

สิงโตตัวผู้หลายตัวผุดขึ้นจากหญ้า ค่อยๆ เข้าใกล้รถเข็น มองดูแล้ว อยากปล้นเนื้อแช่แข็ง

ชายร่างใหญ่หันกลับมาอย่างกะทันหัน ส่งเสียงคำรามในคอ สิงโตตกใจกลัวจนวิ่งหนี

ไม่เพียงแค่สิงโต เขาหันหัวกลับมา แม้แต่ฉินเทียนล้วนแล้วตกใจ

เพียงแค่เห็นใบหน้าของเขา มีรอยแผลเป็นลึกตั้งแต่หน้าผากถึงมุมปาก เหมือนตะขาบที่ดุร้าย ทำให้คนตกใจอย่างมาก