บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 950

ฉินเทียนตกใจและรีบเงยหน้าขึ้น สุดปลายสายตาของเขาเห็นเป็นเส้นสีดำเส้นหนึ่งปรากฏขึ้น

แม้จะอยู่ไกลมาก แต่เมื่อพิจารณาจากระยะทางแล้ว พื้นที่ของเกาะแห่งนี้ อย่างน้อยต้องใหญ่กว่าสองถึงสามเท่าของเกาะจั่วเจียน

ขนาดพอพอกับเหนือฟ้าที่เขาอยู่ในต่างประเทศเลยก็ว่าได้

อะไรจะเกิด ยังไงมันก็ต้องเกิด

ฉินเทียนถอนใจ คุมความรู้สึกของตัวเองให้สงบลง

แต่เมื่อนึกถึงสถานการณ์อันซับซ้อนวุ่นวายที่หูเถิง เล่ามาเมื่อครู่นี้ สิ่งที่เขาเห็นตรงเบื้องหน้านี้ แม่ว่าจะเป็นผืนน้ำผืนหนึ่ง แต่ราวกับจะเห็นว่าเป็นการปะทะกันระหว่างเลือดกับไฟ

ส่วนตัวเขาเป็นคนนอกที่บุกเข้ามาอย่างรีบร้อน เขาอยากจะนำหลินจือเลือดออกไปจากท่ามกลางข้อพิพาทของผลประโยชน์กับอำนาจต่างๆซะ นั่นคือการล้วงคองูเห่าโดยไม่ต้องสงสัยเลย

……

ประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ที่ฉินเทียนถูกหวังตัวยวี่ แกล้ง ตอนที่เขาถูกเตะตกจากวาฬหัวทุยนั้น

อีกเกาะเล็กๆ ลักษณะยาวๆ เหมือนผมเปีย บริเวณด้านข้างของท่าเรือราชาเปี้ยนและคนสนิทของเขากลุ่มหนึ่งเฝ้ามองดูด้วยความตื่นเต้น สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเรือสำราญสุดหรูลำนั้นที่ค่อยๆ แล่นเข้ามาอย่างช้าๆ

บริเวณกาบหัวเรือ มีชายร่างกำยำล่ำสันยืนอยู่แปดคน แม้ว่าบริเวณหัวเรือจะถูกกระแทกด้วยแรงลมของคลื่นทะเล ถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะยืนทรงตัวไม่ไหวแล้ว แต่ชายฉกรรจ์ทั้งแปดคนนั้น กลับยืนตัวตรงได้อย่างมั่นคงไม่สั่นคลอนแม้แต่นิด

ราวกับหอกแปดด้าม ที่ถูกเชื่อมติดไว้บนหัวเรือ

“ดูนั่นสิ สมแล้วที่เป็นคุณชายตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของตอนเหนือ แม้แต่บอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วยยังไม่ธรรมดาเลย”

“ว่ากันว่าทางตอนเหนือมีศิลปะการต่อสู้ ตามแบบฉบับพื้นบ้านอันแข็งแกร่ง วันนี้ได้มาเห็นกับตา มันไม่ธรรมดาจริงๆ อ่ะ!”

“พวกเธอกระปรี้กระเปร่ากันหน่อยนะ เดี๋ยวต้องต้อนรับพวกเขาให้ดีที่สุด ยังไงก็ห้ามขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด เข้าใจไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของ ราชาเปี้ยนแล้ว ฝูงชนที่อยู่ด้านหลังต่างขานรับตามกันอย่างครึกโครม ใบหน้าแต่ละคนต่างเต็มไปด้วยความประจบสอพลอ

ก่อนหน้านี้ พวกเขาติดตามราชาเปี้ยนผู้นี้ เขาได้รับการต่อต้านและดูถูกเหยียดหยามจากภายในองค์กรของตงไห่ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ตราบใดที่ได้แต่งงานดองกับตระกูลเซี่ย ภายใต้ความช่วยเหลือของตระกูลเซี่ย ลำพังแค่จินยีโหวกับราชาจั่วเจียน ก็ไม่เท่าไรแล้วหล่ะ？ จากนี้การตัดสินใจทุกอย่างในตงไห่ ก็จะกลายเป็นหน้าที่ของพวกเขาแล้ว！

ไม่นานนัก เรือสำราญสุดหรูก็ค่อยๆ จอดเทียบท่าอย่างช้าๆ

ราชาเปี้ยน สีหน้าแสดงความเคารพ เขาดูความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายอีกครั้ง ก่อนก้าวไปข้างหน้าสองก้าวพร้อมกับพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าน้อยหวังซ่างชิง ราชาโย่วเจียนแห่งตงไห่ อีกทั้งผู้ติดตามทั้งหมดสามสิบหกคน ยินดีต้อนรับคุณชายเซี่ยครับ!”

พูดจบ ก็ก้มศีรษะอันหงอกขาวโพลนลงเพื่อแสดงความเคารพ

“ยินดีต้อนรับคุณชายเซี่ย!”

คนสนิททั้งหมดสามสิบหกคนที่อยู่ด้านหลังของราชาเปี้ยนพร้อมใจกันตะโกนสุดเสียง และโค้งคำนับอย่างสุดตัว

บนหัวเรือ บอดี้การ์ดทั้งแปดนั้นแบ่งออกเป็นสองแถว ที่ด้านหลัง มีชายหนุ่มชุดดำสิบกว่าคน เคลื่อนไหวอุ้มพรมสีแดงและปูยาวลงมาจากดาดฟ้าถึงที่ท่าเรืออย่างเป็นระเบียบ

ที่ท่าเรือ ทุกคนรวมถึงราชาเปี้ยนล้วนแต่ตะลึงงันกันไปหมด ในความคิดของพวกเขา สถานะของคุณชายตระกูลเซี่ยดูสูงศักดิ์มากอยู่แล้ว พวกเขาเลยใช้มารยาทขั้นสูงสุดในการต้อนรับด้วยเช่นกัน

คิดไม่ถึงเลยว่า มันยังดูด้อยเกินไป

คุณชายเซี่ยลงจากเรือ ต้องปูด้วยพรมสีแดง

ราชาเปี้ยนรู้สึกเสียใจมาก เขาคิดว่าตัวเองสะเพร่ามากเกินไป เรื่องแค่นี้ทำไมยังคิดไม่ได้

“น้อมต้อนรับคุณชายเซี่ย” ครั้งนี้ เขาไม่เพียงแค่ก้มศีรษะลงเท่านั้น แต่เขายังโค้งตัวคำนับลงอีกด้วย

บนเรือสำราญนั้น ในที่สุดประตูห้องโดยสารก็เปิดออก ชายหนุ่มท่าทางหยิ่งผยองคนหนึ่งเดินออกมา

สีหน้ายะโสโอหังของเขา เขาเดินเยื้องก้าวออกไปข้างหน้าบนพรมแดงนั้น และเดินลงเรือไปด้วยความเย่อหยิ่ง

“เธอคือราชาเปี้ยนหรือ?” ชายหนุ่มผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมองหวังซ่างชิง และเอ่ยถามขึ้น

หวังซ่างชิง ตกใจไปชั่วขณะ และรีบตอบกลับไปว่า “ข้าน้อยหวังซ่างชิง น้อมต้อนรับคุณชายเซี่ย”