บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 964

สมแล้วที่เป็นเจ้านกแร้ง!

ร้ายกาจ โหดเหี้ยม!

ด้วยการเคลื่อนไหวของเขา มีเพียงสองทางเลือกที่เหลือสำหรับสือซิน คือทิ้งมีดในมือของคุณไป หรือเพียงแค่ใช้หัวของคุณเพื่อรับเอแรงกรแทก

การตีที่ศีรษะอย่างรุนแรงแบบนี้ เป็นการจงใจที่จะฆ่าคุณอย่างแน่นอน แต่การทิ้งมีดสำหรับคนงี่เง่าอย่างสือซินนั้น นั่นเป็นการยอมรับในชะตากรรมของตัวเองอย่างชัดเจน

ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สำหรับเจ้านกแร้งแล้ว นับว่ามันคือผลลัพธ์ที่ใช้ได้ดีแน่นอน

ความเร็วของเขาว่องไงและเร็วมากพอ เหลือเวลาเพียงเล็กน้อยสำหรับให้สือซินในการคิดคำนวณ หากเป็นคนที่มีพลังอ่อนแอกว่าเจ้านกแร้งเพียงเล็กน้อยนั้นมันอาจจะเป็นการสายเกินไปที่จะตอบสนองและหัวที่ถูกระเบิดขึ้น

ด้วยความสิ้นหวังของสือซินนั้น เขาพลันปล่อยมือที่ถือมีดลงท่ามกลางเสียงร้องคำราม ก่อนถอยจะหลังไปสองสามก้าว

นี่คือสิ่งที่เจ้านกแร้งต้องการ

ด้วยการสะบัดมือของเขา ขวานก็บินออกไปไกล และเสียงดังโครมครามของมันไปติดอยู่บนหลังคา

เมื่อเผชิญหน้ากับสือซินที่สูญเสียอาวุธของเขาและดูเหมือนเสือไร้ฟัน เจ้านกแร้งแย้มยิ้มและกระโจนเข้าใส่สือซินอีกครั้ง

คราวนี้ สือซินสามารถหลบได้ทัน

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจเอาชนะด้วยความเร็วและความว่องไวได้ เมื่อเทียบกับหลาย ๆ คนแล้ว การเคลื่อนไหวของเขามันช้ากว่าด้วยซ้ำ

เมื่อเผชิญหน้ากับนักล่าที่ว่องไวและดุร้ายอย่างเจ้านกแร้ง สือซินไม่มีทางที่เขาจะหลบมันได้อย่างแน่นอน

กรงเล็บเหล็กของมือซ้ายของเจ้านกแร้งถูกดึงไปทางด้านหลัง

แม้ว่าเขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยง เพื่อให้กรงเล็บทำร้ายชีวิตของเขา แต่เสื้อผ้าก็มีรอยถลอกและทิ้งคราบเลือดที่สะดุดตาเอาไว้ห้ารอยบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่งในทันที

พร้อมด้วยเสียงอุทานที่ดังออกมาจากปากของทุกคนในตงไห่

"เฒ่าแร้งทรงพลังมาก!"

"ฆ่าเขา!"

"ทำลายเขาเลย!" สมาชิกของตระกูลเซี่ยทางตอนเหนือบางคน และถงอานพลันโห่ร้องอกมาราวกับหมาบ้า

สือซินถูกตีอีกครั้งที่ต้นขาและเลือดก็ไหลออกมาในทันที

“สือซิน ยอมแพ้เสีย!”

หวังเจี่ยนพลันถอนหายใจออกมา เมื่อรู้ว่าสถานการณ์โดยรวมสงบลงแล้วนั้น เขาไม่ต้องการที่เพิ่มจำนวนผู้เสียชีวิตไปมากกว่านี้

ทว่าสือซินยังคงไม่ยอม!

เขากำลังต่อสู้เพื่อตงไห่ และเขากำลังต่อสู้เพื่อคุณหนูใหญ่ด้วย!

ความกระหายเลือดพลันพุ่งขึ้นนัยน์ตาที่แดงก่ำ เขายอมตายดีกว่าต้องยอมรับความพ่ายแพ้

ฟุบ!

ชิ้นเนื้อถูกคว้าออกจากขาอีกข้างหนึ่งในทันที สือซินเสมือนกับสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ พลางร้องคำรามออกมาและล้มลงกับพื้น

“ยอมแพ้ซะ และเรียกฉันว่าพ่อสิ ฉันจะยอมปล่อยแกให้มีชีวิตอยู่ต่อ” เจ้านกแร้งพลันเอ่ยออกมา

บนกรงเล็บเหล็กในมือของเขา ยังคงมีชิ้นเนื้อของสือซินติดอยู่

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น

“ฉันจะสู้กับแกต่อ!” สือซินร้องคำรามในลำคอ พลางใช้หัวกระแทกเข้าไปที่ท้องของเจ้านกแร้งเพื่อให้กระเด็นออกไป

“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก!”

เจ้านกแร้งพลันโกรธจัดเพราะความอับอาย เขาพลันโบกกรงเล็บในมือของเอาไว้ พร้อมกับใช้มือตวัดข่วนไปที่สือซินอีกครั้งพร้อมกับทิ้งรอยแผลเป็นที่น่าสลดใจไว้บนร่างกายของสือซินอย่างต่อเนื่อง

“สือซิน ยอมแพ้ซะ!”

“มิฉะนั้น นายจะต้องตายนะ!” หูเถิงร้องตะโกนออกมาเสียงดัง เขาเกือบจะร้องไห้ออกมา

“ยอมแพ้เถอะ!”

“สือซิน ยอมแพ้เถอะ!” ทุกคนภายในตงไห่รู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

พวกเขาไม่อาจเฝ้าดูสือซินถูกทำร้ายเช่นนี้ไปได้ ดวงตาของพวกเขาพลันแดงก่ำทั้งหมด อย่างไรก็ตาม นี่เป็นภาพเหตุการณ์ที่พวกเขาได้เห็นแต่ไม่อาจเข้าไปสอดมือได้

เว้นแต่สือซินจะริเริ่มยอมแพ้ด้วยตัวเอง

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ!"

"น่าสนใจดีหนิ! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอคนแข็งแกร่งแบบนี้!"

ท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ดังของเจ้านกแร้ง มันเตะเข้าไปที่สือซินอย่างรุนแรง ทำเอาสือซินที่กำลังเดินโซซัดโซเซมาทางเขากระเด็นออกไปไกล

สือซินพลันลอยขึ้นไปบนอากาศราวกับบอลยาง และกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรงเหมือนกับถุงทราย ทำให้เกิดควันและฝุ่นฟุ้งกระจายไปโดยรอบ

“สือซิน ยอมแพ้เถอะ!”

"หยุดต่อสู้โดยไร้ทางออกแบบนี้ที!"

"ฉันรู้ว่านายพยายามอย่างเต็มที่แล้ว!" ดวงตาของหวังตัวยวี่พลันเป็นสีแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ

เธอไม่ต้องการเห็นผู้คนในตงไห่ถูกทำร้ายเช่นนี้เพราะความเห็นแก่เธออีก

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป สือซินจะต้องตายจริง ๆ แน่

"คุณหนู ผมขอโทษ..." สือซินมองไปที่หวังตัวยวี่และแย้มยิ้มออกมา เขาพลันเปิดปากออกมา พร้อมกับเลือดที่ไหลนองปากกำลังค่อย ๆ ไหลออกมาจากปากของเขา

สือซินพุ่งเข้าหาเจ้านกแร้งอีกครั้ง