บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 966

“ระวัง!”

เมื่อเห็นกรงเล็บเหล็กอำมหิตพุ่งเข้ามาจะคว้าศีรษะของฉินเทียน หวังตัวยวี่อดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนออกมาด้วยความกังวล

หัวใจของคนอื่นต่างก็กระดอนขึ้นมาถึงลำคอเช่นกัน

ฉินเทียนยืนนิ่งงัน ช่วงเวลาสำคัญ เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย หลบเลี่ยงอย่างชาญฉลาด

แต่ทว่าเมื่อเห็นกรงเล็บเหล็กไขว่คว้าอากาศ เจ้านกแร้งพลันสะบัดมือ ควบคุมโดยลวดเหล็ก กรงเล็บเหล็กตวัดเป็นวงกลมและเร่งความเร็ว จากนั้นพุ่งเข้าหาฉินเทียนอีกครั้ง

และเขานั้นไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป ปล่อยกรงเล็บด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

ลวดเหล็กมีความยาวหลายเมตร ควบคุมกรงเล็บเหล็กที่แหลมคมและดุร้าย ต่อสู้รอบกายของฉินเทียน

ทุกครั้งแทบอดไม่ไหวที่จะทะลวงร่างกายของฉินเทียนให้เป็นโพรง

แม้ว่าทุกคนจะเกลียดชังเจ้านกแร้งเจียนตาย แต่ทว่าเมื่อเห็นทักษะที่เป็นดั่งเวทมนตร์ พวกเขารู้สึกทึ่งอย่างอดไม่ได้

วิชากรงเล็บอินทรีย์ เดิมทีเป็นทักษะเฉพาะตัวของเขา ด้วยเนื้อมือเปล่าของเขา เขาฝึกฝนให้แข็งแกร่งจนไม่มีสิ่งใดเปรียบเทียบได้ ภายใต้น้ำมือของเขานั้นมีคนตายมากมายนับไม่ถ้วน

แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้วอย่างไรเสียเนื้อมือเปล่านั้นก็มีขีดจำกัด อีกทั้งความยาวของมือก็มีขีดจำกัด

ใครจะคาดคิด เจ้านกแร้งนั้นมีความฉลาดเฉลียว ใช้ลวดเหล็กยาวสองสามเมตรและตะขอเหล็กคู่หนึ่งทำให้มือทั้งสองข้างยืดยาวออกไปได้

ราวกับเสือติดปีกจริงๆเลย

ยังโชคดี แม้ว่าเจ้านกแร้งนั้นจะดุร้าย แต่ทว่าเมื่อมองไปยังฉินเทียน ห่างออกไปไม่กี่เมตร ภายใต้การล้อมของกรงเล็บเหล็กทั้งสองข้าง การเคลื่อนไหวนั้นราวกับกระต่าย ว่องไวและเงียบสงบ

ในทุกครั้งไม่เสียพละกำลังเลยแม้แต่น้อย สง่างามเกินกว่าจะพรรณนา

แม้ว่าเขาจะสามารถหลบเลี่ยงได้ แต่ทว่าเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะสามารถเอาชนะได้อย่างไร?

เจ้านกแร้งใช้ลวดเหล็กยาวหลายเมตรควบคุมสถานการณ์ ราวกับว่าเขานั้นจะได้เปรียบและอยู่ยงคงกระพัน

แต่สำหรับฉินเทียนแล้วเขานั้นมีผลประโยชน์อยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือเมื่อเขาหลบเลี่ยง เขานั้นไม่ได้สูญเสียพลังงานเลย

เมื่อเทียบกับเจ้านกแร้งที่ต้องใช้พละกำลังเหวี่ยงกรงเล็บเหล็ก นี่สามารถเรียกได้ว่ากลยุทธ์รอซ้ำยามเปลี้ย[1]

ดังนั้นตอนนี้พละกำลังยังคงมหาศาล

หากไม่เขาได้รับบาดเจ็บภายใต้กรงเล็บเหล็ก หรือถ้าหากหลบเลี่ยงอยู่แบบนั้น อย่างไรก็สามารถบั่นทอนพละกำลังของ เจ้านกแร้งได้

แน่นอน ในไม่ช้าเจ้านกแร้งก็ไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป ประการแรกค่อนข้างสูญเสียพละกำลัง อีกประการหนึ่ง เขาเริ่มหมดความอดทนแล้ว

เนิ่นนานเช่นนี้ ชายหนุ่มก็ไม่สามารถเอาชนะได้ จะรักษาศักดิ์ศรีไว้ได้อย่างไร?

ขณะที่เขาเตรียมจะเก็บกรงเล็บเหล็ก และตั้งใจจะต่อสู้ในระยะประชิดอีกครั้ง

ฉินเทียนนั้นอ่านความคิดของเขาออก ในดวงตาคู่นั้นปรากฏความเยือกเย็น ตาแก่ คุณคิดจะสู้ก็สู้ คิดจะถอยก็ถอยงั้นหรือ?

ฉับพลันเขาลงมือในทันใด แม่นยำไม่ผิดพลาด คว้าปลายกรงเล็บเหล็กทั้งสองข้างตามลำดับ

ด้วยแรงเขย่า การลอบส่งพลังงาน ลวดเหล็กยาวกระเพื่อมและสั่นสะท้านราวกับงู

เจ้านกแร้งที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ฉับพลันสัมผัสได้ถึงแรงของกระแสไฟฟ้าที่พุ่งเข้ามา ร้องอุทานด้วยความตกใจและรีบปล่อยมือ

ด้วยการเขย่ามือของฉินเทียน ปลายลวดเหล็กทั้งสองข้างนั้นอยู่ภายในกำมือของเขา

สถานการณ์พลิกแพลง กรงเล็บเหล็กทั้งสองข้างของเจ้านกแร้ง ตอนนี้อยู่ภายในกำมือของเขาแล้ว ผู้ชมโดยรอบนั้นยังไม่มีปฏิกิริยาใด รู้สึกราวกับว่ากำลังดูมายากล

แต่ทว่า ฉินเทียนนั้นทำอย่างไรถึงได้ช่วงชิงอาวุธของเจ้านกแร้งไปได้?

วินาทีถัดมา พวกเขาทุกคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“ตาแก่ ดูให้ดีเสียเถอะ ฉันจะสอนวิธีการใช้กรงเล็บเหล็กนี้ให้กับคุณ”

ฉินเทียนเอ่ยประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน มือจับปลายลวดทั้งสองเส้นและเขย่าอย่างแรง

กรงเล็บเหล็กทั้งสองแผดเสียงก้องและพุ่งตรงเข้าหาเจ้านกแร้ง

นี่...หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง[2]งั้นหรือ?

เป็นไปได้หรือไม่ว่าฉินเทียนเองก็เป็นยอดฝีมือในการใช้กรงเล็บเหล็กงั้นเหรอ? แต่เมื่อมองดูแล้วกลับไม่คล่องแคล่วเสียเท่าไรนัก

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเพิ่งฝึกฝน

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าทักษะของฉินเทียนนั้นจะดูไม่คล่องแคล่ว แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่ธรรมดา กรงเล็บเหล็กทั้งสองอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา แยกผ่านอากาศทำให้เกิดเสียงลมดังสะท้อนเข้าไปภายในโสตประสาท

สีหน้าของเจ้านกแร้งเปลี่ยนไปอย่างมาก!

เขารีบหลบซ่อนด้วยความร้อนรน

แต่ทว่ากระบวนท่าก่อนหน้านี้เขาสามารถหลบเลี่ยงได้ หลังจากนั้นเมื่อทักษะของฉินเทียนสามารถยืดหยุ่นและปรับเปลี่ยนได้ เขาก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้อีก

ไม่ทันระวัง เสียงแควกดังขึ้น กรงเล็บเหล็กฉีกเนื้อชิ้นหนึ่งออกจากไหล่ซ้ายของเขา

เจ้านกแร้งแผดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฉินเทียนนั้นท่าทางของเขาดูสบายมากยิ่งขึ้น ควบคุมกรงเล็บเหล็กทั้งสองข้างราวกับกำลังเล่นกลอย่างไรอย่างนั้น

ฟุ่บ ฟุ่บ!

อ๊าก อ๊าก อ๊าก!

ทุกครั้งกรงเล็บเหล็กคว้าชิ้นเนื้อได้ เจ้านกแร้งก็จะส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เสื้อผ้าของเขานั้นขาดรุ่งริ่ง สภาพมอมแมม เนื้อตัวเปื้อนเลือด กระโดดขึ้นลงไปมา เมื่อมองดูแล้วราวกับลิงแก่ที่ถูกเสือชีตาห์รุมโจมตี

“ดี! ต่อสู้ได้ดี!”