บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 10

บทที่10ยาหุ่นเชิด

จูนจิ่วค่อยๆยกคางหางตามองปี้หลัวอย่างเย็นชาไม่มีความรู้สึกใดๆ

ปี้หลัวมองดูแล้วก็กระวนกระวายนายท่านพูดแล้วนางต้องกลับมาดูแลจูนจิ่วเพื่อค่อยเป็นหูเป็นตาหากจูนจิ่วไม่รับเอานางนายท่านก็จะขายนางไปปี้หลัวยื่นมือคว้าดึงกระโปรงจูนจิ่วอีกครั้ง“คุณหนู.....”

“กล้าแตะต้องข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง”

ปี้หลัวตัวแข็งอยู่กับที่มือที่ยื่นไปรีบเอากลับมาสีหน้าแกล้งทำเป็นร้องไห้อย่างน่าสงสาร“คุณหนูปี้หลัวสำนึกผิดแล้วจริงๆปี้หลัวโดนคุณหนูรองขมขู่คุณหนูรองบอกว่าหากข้าไม่ทำนางก็จะฆ่าข้าคุณหนูปี้หลัวไม่มีทางคิดทำร้ายเจ้าแน่ๆ”

เชอะ

จูนจิ่วยิ้มหยันที่มุมปากหากไม่ใช่เพราะนางกลับมาเห็นท่าทางปี้หลัวเอาอกเอาใจอย่างออกนอกหน้านางคงอาจจะเชื่อนางสักครั้ง

มองพิจารณาปี้หลัวอย่างเย่อหยิ่งจูนจิ่วจึงถามขึ้นว่า“เจ้าอยากกลับมา?”

“ใช่ใช่คุณหนูปี้หลัวปรนนิบัติรับใช้ท่านมาตลอดหากไม่มีปี้หลัวคุณหนูอยู่คนเดียวจะเหงาแค่ไหนคนพวกนั้นล้วนเยาะเย้ยคุณหนูว่าเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไม่ยินยอมที่จะมาปรนนิบัติรับใช้ท่านใครไม่เหมือนกันปี้หลัวเต็มใจปรนนิบัติรับใช้คุณหนูนะ”

ปี้หลัวปากไวเมื่อรู้สึกตัวก็รีบก้มกราบแล้วพูดว่า“ปี้หลัวพูดจาผิดพี้พี้คุณหนูไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว”

“พอล่ะอย่าแสดงอีกเลย”จูนจิ่วขมวดคิ้วหางตาฉายแววรังเกียจแสดงแสร้งได้เว่อร์มาก

นางหยิบยาหุ่นเชิดออกมาจากอากาศในกำไลข้อมือ“เงยหัวขึ้น”

ปี้หลัวยืนขึ้นยื่นหน้ายิ้มอย่างเริงร่าให้จูนจิ่วกลับไม่รู้ว่าหน้าตัวเองที่เปื้อนเลือดปนเปื้อนขี้ดินอย่างกับฉากอุบัติเหตุทางรถยนต์

จูนจิ่วหยักริมฝีปากนางจับคางปี้หลัวไว้“อยากกลับมาอยู่กับข้าก็ต้องฟังคำสั่งข้าอย่างว่าง่ายข้างกายข้าไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์แต่เจ้ายังพอใช้ประโยชน์จากความไร้ประโยชน์ได้”

พูดจบจูนจิ่วขยับนิ้วเปิดปากปี้หลัวให้อ้าออกเอายาลูกกอนใส่เข้าไป

ปี้หลัวเบิกตาโตอย่างหวาดกลัว“อ้าเจ้าให้ข้ากินอะไร”