บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 11

บทที่11ถือว่าเจ้าสั่งสอนข้า

สีหน้าปี้หลัวซีดเผือกเพราะความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดริมฝีปากไร้เลือดก้มหัวแล้วพูดขึ้นว่า“เจ้านาย”

“ต่อหน้าคนอื่นให้เรียกข้าว่าคุณหนูจิ่วไปเตรียมน้ำร้อนให้ข้าข้าจะอาบน้ำ”

“รับทราบคุณหนูจิ่ว”ปี้หลัวหันเดินไปอย่างสงบเดินไปยังห้องเก็บฟืน

โม่อู่เยว่สังเกตดูปี้หลัวเพื่อยืนยันว่าจูนจิ่วพูดจริงปี้หลัวแตกต่างแจกคนก่อนอย่างสิ้นเชิงเหมือนดั่งหุ่นเชิดอย่างไม่ต้องสงสัย

โม่อู๋เยว่สงสัยบนโลกนี้มียาหุ่นเชิดแบบนี้ด้วย?หรือว่าตอนที่เขาถูกปิดผนึกไว้นักฝึกยาลูกกอนพวกนั้นศึกษาคิดค้นออกมาใหม่หรือเปล่า?เขาไม่รู้

จูนจิ่วหันกลับมามองโม่อู๋เยว่ยักคิ้วถามขึ้นว่า“เจ้าอยากรู้?”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยินยอมบอกข้า?”

“ไม่แน่นอนนี่เป็นความลับของข้า”จูนจิ่วล้อเลียนโม่อู๋เยว่สักครั้งแล้วเดินผ่านเขาเข้าห้องไป

โม่อู๋เยว่เดินตามอยู่ข้างหลังดวงนี้สีทองจ้องมองจูนจิ่วแล้วยิ้มที่มุมปาก“หรือไม่งั้นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เล่าความลับของเจ้าให้กับข้าแล้วข้าก็จะเล่าความลับของข้าให้กับเจ้าเป็นไง?”

เมื่อได้ยินดังนั้นจูนจิ่วหยุดฝีเท้าหันกลับมาจ้องมองโม่อู๋เยว่

โม่อู๋เยว่ก้าวเท้าปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าจูนจิ่วทันทีปลายนิ้วของเขาเกี่ยวเส้นผมของจูนจิ่วแล้วเล่นอยู่ในมือพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ข้ายินยอมเต็มใจเล่าให้เจ้าฟังทุกอย่าง”

“ขอบคุณแต่ข้าไม่ต้องการ”

รับรู้ความลับมากไปไม่ใช่เรื่องดีโดยเฉพาะความลับของโม่อู๋เยว่

โดนจูนจิ่วปฏิเสธโม่อู๋เยว่เหมือนคิดไว้แต่แรกเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ดวงตาสีทองจ้องเขม้งจูนจิ่ววิญญาณของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หอมมากช่างน่าหลงใหลทำให้เขาหิวมากอยากที่จะกินนาง

ปลายนิ้วโม่อู๋เยว่สัมผัสใบหน้าจูนจิ่วอดกลั้นความรู้สึกไว้