บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 12

บทที่12จูนจิ่วโจรคนนี้

จูนจิ่ว

จูนจิ่วเอียงมองจูนไห่เทียนคิดถึงความสามรถของจูนจิ่วจูนไห่เทียนร่างกายแข็งทื่อ“ยังไงเจ้ามีปัญหา?”

“ไม่มี”จูนไห่เทียนกัดฟันจนฟันจะหักอดทนรอหวั่นเอ๋อร์กลับมาคอยดูนางจะจองหองยังไงอีกตั๋วเงินพวกนี้จูนจิ่วจะใช้ได้นานแค่ไหน?สุดท้ายก็ยังต้องเป็นของเขา

จูนจิ่วดึงตั๋วเงินออกมาเดินมาหยุดฝีเท้ายืนด้านข้างจูนไห่เทียน

มองดูสีหน้าจูนไห่เทียนที่เปลี่ยนไปอีกจูนจิ่วหัวเราะ“จูนไห่เทียนเจ้าลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า?”

“ข้าน้อยน้อมส่งคุณหนูจิ่ว”

“อายุมากแล้วข้าเข้าใจแต่สถานะต่างกันมารยาทไม่ควรลืมคราวหน้าถ้าลืมอีกข้าจักไม่เกรงใจ”ริมฝีปากจูนจิ่วหัวเราะอย่างยโสแล้วหันตัวเดินออกจากห้องสมุดไป

เมื่อนางไปแล้วจูนไห่เทียนโกรธจนหายใจติดขัดอ้วกออกมาเป็นเลือดหงายหน้าสลบล้มลง

พ่อบ้านเข้ามาช่วยให้ฟื้นอย่างรีบร้อนจูนไห่เทียนทุบพื้นตะโกนโกรธเคือง“จูนจิ่วเจ้าโจรโหดอวดดีเกินไปแล้วนะจูนจิ่วข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่อ้ากอ้ากอ้าก”

“นายท่านนายท่าน....มีใครอยู่บ้างรีบเข้ามานายท่านสลบไปอีกแล้ว”

โม่อู๋เยว่มองดูฉากนี้อย่างลับๆมุมปากหยักยิ้มเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นี่ซนจริงๆ

จวนจูนกำลังวุ่นวายกันยกใหญ่แต่จูนจิ่วกลับปลีกตัวออกจากจวนจูนโม่อู๋เยว่ครุ่นคิดแล้วก็ออกจากจวนจูนไปเหมือนกันแต่ไม่ได้ไปตามจูนจิ่วเขาอย่างมีธุระอย่างอื่นต้องไปทำ

เขารู้สถานะของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แล้วคนวิ่งหนีได้แต่บ้านหายไปไหนไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง

จุดประสงค์ของจูนจิ่วคือร้านขายหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเฟิงหลัวไม่มีอะไรเทียบเท่าร้านหนังสือที่จะทำให้นางรู้จักโลกใบนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ตั๋วเงินหนึ่งใบจูนจิ่วเหมาห้องพักหรูหราของร้านหนังสือหนึ่งห้องเลือกหนังสือด้วยตัวเองกองโตเป็นภูเขาเจ้าของร้านเห็นดังนี้ก็มีความสุข“คุณหนูท่านช่างเด็ดขาดจริงๆหนังสือพวกนี้ไม่รู้ว่าต้องห่อแล้วส่งไปให้เจ้าหรือ?”