บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 108

บทที่108ลอบฆ่าจูนจิ่วที่เขาปู้หว่ง

หลังจากการรวมตัวพวกเขาก็มีเวลาหนึ่งชั่วยามในการบอกลาพวกเพื่อนๆกับอาจารย์

จูนจิ่วลองกว้างสายตาไปรอบข้างก็เห็นว่าซือถูซิวเฟิ่งเทียนฉี่แล้วก็จูนหยูนเสวี่ยที่ยืนห่างออกไปแต่สายตาจับจ้องมาที่นางสีหน้าไม่เป็นมิตรเหมือนมีแผนชั่วอะไรสักอย่าง！

ซือถูซิวเป็นหนึ่งในอาจารย์ที่มีหน้าที่ค่อยนำพาทุกคนไปยังสนามการฝึกส่วนเฟิ่งเทียนฉี่กับจูนหยูนเสวี่ยล้วนเป็นผู้เข้าร่วมการการฝึก

จ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชาหนังตาของจูนจิ่วกระตุกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสักแล้ว?นางเริ่มรู้สึกคาดหวังแล้วซิว่าพวกเฟิ่งเทียนฉี่กำลังวางแผนชั่วอะไรอยู่?ไม่ว่านางจะมาไม้ไหนจูนจิ่วก็พร้อมที่จะตอบโต้เสมอ

ถ้าเกิดพุ่งเข้ามาสุดตัว?งั้นก็ฆ่าซะ！

“เสี่ยวจิ่ว！”เฟิ่งเซียวมายืนตรงหน้าของจูนจิ่วแสดงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยเขาเคยไปขอร้องโล่ชิวเห้อให้เขาเป็นคนนำพาทุกคนไปสนามการฝึกได้ไหม

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือเขาโดนโล่ชิวเห้อไล่ออกมา！

พูดเป็นเล่น！ถ้าเกิดให้เฟิ่งเซียวไปด้วยงั้นจูนจิ่วจะเหลืออะไรให้การฝึกอีก?แบบนั้นนางก็ไม่แตกต่างจากลูกคุณหนูจะต้องถูกเฟิ่งเซียวปกป้องจนไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมืออะไรแน่ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องความลำเอียงโล่ชิวเห้อไม่ยอมให้ต้นอ่อนคุณภาพชั้นดีอย่างจูนจิ่วต้องหักเพราะเฟิ่งเซียวหรอก

เฟิ่งเซียวเหลียวมองรอบๆเขาพูดกระซิบว่า“เสี่ยวจิ่วต้องการให้คุณปู่แอบตามพวกเจ้าไปไหม?”

หยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ย“......”

“ไม่เป็นไรท่านอยู่ที่สำนักเทียนโจ้งเถอะทานยาให้ตรงเวลาถ้าเกิดว่างไม่มีอะไรทำก็ลองฝึกแผนภาพไทเก็กที่ข้าสอนท่านก็ได้รอข้ากลับมาข้าค่อยถอนพิษในตัวท่านออก！”

พูดไปสักพักจูนจิ่วก็เห็นเฟิ่งเซียวเหมือนมีแผนจะทำอะไรสักอย่างนางจึงพูดไปว่า“ถ้าเกิดตอนการฝึกแล้วเจอคุณปู่หรือรู้ว่าไม่ทานยาตามที่บอกล่ะก็มันจะไม่จบแค่ฝังเข็มกับทานยาแล้วน่ะ”

“งั้นมันคืออะไร?”

“ข้าจะไม่เรียกท่านว่าคุณปู่ตลอดไปยิ่งไม่เรียกท่านว่าคุณปู่อีก”ประโยคนี้ของจูนจิ่เปรียบได้กับการโจมตีที่รุนแรงเฟิ่งเซียวรีบกล่าวคำสาบานกับนางว่าจะไม่มีวันแอบตามไปที่หุบเขาเด็ดขาดเขาจะทำตามที่คุณหมอจูนจิ่วบอกทุกอย่าง

หยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยยืนมองจูนจิ่วรับมือไท่ซ่างฮ่องเฟิ่งเซียวได้อยู่หมัดแม้จะเห็นจนชินแต่ก็ยังรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์อยู่ดี

เขาเป็นถึงไท่ซ่างฮ่องเลยนะ！

ผู้ที่ผ่านสนามรบมามากมายจนกลายเป็นไท่ซ่างฮ่องของแคว้นเทียนโจ้งทุกคนต่างก็เกรงกลัวเมื่อได้ยินเรื่องของเขาเป็นคนน่าเกรงขามแต่พออยู่ต่อหน้าจูนจิ่วเขาก็ถอนยศและอำนาจทั้งหมดของเขาลงและความเจ้าเล่ห์กลายเป็นคนแก่ธรรมดาคนนึงที่ทั้งหัวใจมอบให้กับหลานสาวของตัวเอง

อัศจรรย์ก็น่าอัศจรรย์อยู่แต่เขาก็เป็นคนที่ไม่ถือตัวอยู่แล้ว！พอใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นเวลานึงหยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยก็ไม่ได้กลัวอะไรเฟิ่งเซียวมากเหมือนแต่ก่อนแถมยังกล้าแซวเฟิ่งซ้ายหลายครั้งแน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่กล้าล่วงเกินอยู่ดีทำตัวเป็นสหายที่ดีต่อกัน

หนึ่งชั่วยามผ่านไปอย่างรวดเร็วเฟิ่งเซียวมองรอบๆ“เสี่ยวจิ่วแล้วอาจารย์ของเจ้าไม่มาส่งเจ้าเหรอ?”

“เขาไม่ใช่คนของสำนักเทียนโจ้งไม่สามารถเข้ามาในนี้ได้”

“อ้อๆ！คุณปู่ลืมเรื่องนี้ไปสักสนิทเลยงั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วยคุณปู่คนนี้จะกลับไปบอกอาจารย์ของเจ้าให้เอง！”หลังจากที่เฟิ่งเซียวกลับไปหาทั่วสำนักก็หาโม่อู๋เยว่ไม่เจอ

เขายิ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความจริงแล้วโม่อู๋เยว่แอบมองจูนจิ่วอยู่ตลอดต่อให้ไปหุบเขาเพื่อการฝึกโม่อู๋เยว่ก็จะตามไปอยู่ดี！

ถ้าเกิดเฟิ่งเซียวรู้เรื่องนี้เข้าคงโกรธจนเผลอดึงเคราตัวเองออก