บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 111

บทที่111นั่งรอคอยให้โชคลาภลอยมาหา

เลือดสีแดงสดเปื้อนเสี่ยวอู่จนเสี่ยวอู่กลายเป็นแมวสีเลือดเสี่ยวอู่กัดสัตว์ทิพย์อย่างเสือจนหมดลมหายใจถึงจะปล่อยสันดานสัตว์ที่ระเบิดออกมาแววตาดุร้ายของแมวตัวนี้ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้อื่นไม่น้อยแต่เมื่อมองไปที่จูนจิ่วมันก็กลายเป็นแมวที่น่ารักและว่านอนสอนง่าในทันที

จูนจิ่วปฏิเสธการเข้าใกล้ของเสี่ยวอู่ด้วยสีหน้าที่เย็นชา:“อย่าเข้ามานะเจ้ามันสกปรก”

“เมี๊ยว!”เสี่ยวอู่ร้องด้วยความกล้ำกลืน

มันรีบเลียขนตัวเองแต่ทว่าครึ่งตัวของมันได้เปราะเปื้อนไปหมดแล้วมันเลียแล้วเลียอีกเลียอย่างไรก็ไม่สะอาดเสียทีแมวที่รักความสะอาดอย่างเสี่ยวอู่รู้สึกเศร้าใจเมื่อถูกเจ้าของรังเกียจมันร้องเมี๊ยวเมี๊ยวมองดูจูนจิ่วจากนั้นก็วิ่งหลบเข้าไปในป่า

กู่ซงกล่าวขึ้นด้วยความลำบากใจ:“เอ่อแมวเจ้ามันวิ่งหนีไปแล้ว”

“ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกมันก็แค่ไปหาน้ำอาบเดี๋ยวก็กลับมา”จูนจิ่วเดินเข้าไปข้างศพสัตว์ทิพย์อย่างเสือแล้วนั่งยองๆสำรวจรอยกัดที่คอหอยของเสือจากนั้นสายตาของจูนจิ่วก็มืดครึ้มทันที

พูดตามหลักการและเหตุผลแล้วฟันที่แหลมคมของแมวตัวหนึ่งสามารถกัดเนื้อของสัตว์ดุร้ายขาดนั่นก็ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียวคอหอยมันอยู่ในลำคอลึกขนาดนั้นแต่กลับถูกเสี่ยวอู่กัดขาดแถมยังกัดแค่ทีเดียวขาดอีก!

แต่แล้วก็คิดได้ว่าเสี่ยวอู่นั้นเป็นแมวที่สามารถกลายร่างได้อย่างน่ามหัศจรรย์จากสร้อยข้อมือของมันจึงไม่สามารถมาเปรียบเทียบกับแมวทั่วไปได้

จูนจิ่วยืนขึ้นพร้อมทั้งเงยหน้ามองหยูนเสี่ยวกับจูนเสี่ยวเหล่ยที่ร่วมมือกันฆ่าสัตว์ทิพย์ตัวแรกตายพวกเขาลากศพของเสือมาและหยูนเฉียวกล่าวขึ้นว่า:“นี่เป็นศพเสือที่เสี่ยวอู่ฆ่าตายเมื่อสักครู่นี้หรือเปล่า?เก่งกาจมาก!”

“อือใช่เสี่ยวอู่เก่งกาจจริงๆ!สมกับเป็นแมวของพี่จิ่วจริงๆเหอะเก่งกาจกว่าใครบางคนอีก”จูนเสี่ยวเหล่ยไม่ลืมที่จะว่ากล่าวกู่ซง

กู่ซงไม่เก้อเขินเลยแม้แต่น้อยเขาขยี้จมูกพร้อมทั้งกล่าวว่า:“เอาศพมันมาให้ข้าข้าถนัดนักเรื่องทำลายซากศพข้าจัดการได้เร็วมาก”

“แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องให้เจ้า!มาแล้วไม่ลงมืออะไรเลยพวกข้าจะพาเจ้ามาทำไมกัน”หยูนเฉียวชี้สั่งให้จูนเสี่ยวเหล่ยโยนศพเสือไปตรงหน้ากู่ซงแถมยังมีหัวของเสือที่เสี่ยวอู่กัดตายอีกด้วย

แต่ที่กู่ซงบอกว่าตนเองถนัดไม่ได้เป็นเรื่องโกหกเลยแม้แต่น้อยเขาหยิบกริชขึ้นมาพร้อมทั้งนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าของเสือคมกริชแวววาวระยิบระยับผ่าที่ร่างของเสือไปด้วยพร้อมทั้งพูดกับกู่ซงว่า:“นี่คือเนื้อที่นุ่มที่สุดของเสือไม่ว่าจะเอามาทำปิ้งย่างหรือจะเอามาทำเป็นเนื้อแห้งรสชาติมันไม่เลวเลยทีเดียว”

“เป็นเพราะว่าขาหลังของเสือออกกำลังมาเยอะมันเลยทำให้รสชาติดีเนื้อที่ขาของมันเอามาย่างจะอร่อยมาก!เราเก็บมันไว้เป็นอาหารสำหรับเที่ยงนี้เถอะฝีมือการทำกับข้าวของข้าไม่เลวเลยนะข้าจะทำให้พวกเจ้าชิม”

“อึก”จูนเสี่ยวเหล่ยได้ยินแล้วน้ำลายก็เริ่มหลั่งออกมา

นางจ้องมองกู่ซงสองมือเท้าสะเอวพร้อมทั้งกล่าวขึ้นว่า:“ฝีมือการทำอาหารของพี่จิ่วนั้นยอดเยี่ยมที่สุดแล้วเจ้าสู้พี่จิ่วไม่ได้หรอก!”

เมื่อได้ยินกู่ซงก็มองไปยังจูนจิ่วและยังจ้องหน้าจูนจิ่วอีกด้วยกู่ซงใจเต้นตึกๆจากนั้นก็หลบสายตาจากจูนจิ่วและกลับมาใจจดใจจ่อกับร่างของเสือที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้งพร้อมทั้งยิ้มเจื่อนๆไปด้วย

เขาแล่หัวของเสือออกมาชิ้นนึงเป็นของเสี่ยวอู่และอีกชิ้นนึงหยูนเฉียวทำให้จูนเสี่ยวเหลยเดิมทีนั้นจูนเสี่ยวเหล่ยไม่อยากได้เลยแม้แต่น้อยแต่หยูนเฉียวกล่าวว่าสุภาพบุรุษจะไปแย่งกับสุภาพสตรีไม่ได้จูนเสี่ยวเหล่ยรับไว้พร้อมทั้งให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเอาหัวให้กับหยูนเฉียว

จูนจิ่วมองพวกเขาด้วยหางตาพร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า:“ต่อจากนี้ไปหากได้สัตว์ทิพย์มาเยอะๆจะแบ่งหัวให้เท่ากันทุกคน”

“อืออือแม่นางจูนเดี๋ยวพวกเราจะไปไหนกันต่อ?”

“ไปหาที่กว้างๆสงบๆกันดีกว่าจากนั้นก็นั่งรอให้โชคลาภเข้ามาหา”

“รอคอยโชคลาภเข้ามาหาเหรอ?”หยูนเฉียวและคนอื่นๆต่างพากันมองหน้างุนงงมันหมายความว่าอะไรเหรอ?จริงๆแล้วสัตว์ทิพย์มันจะมาหาพวกเราเองอย่างนั้นเหรอ?

พวกเขาจัดการกับศพของเสือเสร็จเรียบร้อยแล้วเสี่ยวอู่ที่เข้าไปทำความสะอาดอย่างหมดจดก็เพิ่งจะกลับมาเมื่อเห็นจูนจิ่วอุ้มตัวเองขึ้นอีกครั้งหลังจากนั้นมันยื่นมือออกมาและกล่าวว่าต่อไปนี้จะไม่ทำให้ตัวเองสกปรกเปรอะเปื้อนแบบนั้นอีกแล้วจะเป็นแมวที่สะอาดและเป็นแมวที่เจ้านายรัก!