บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 112

บทที่112คงไม่ดุร้ายขนาดนั้นหรอกใช่ไหม

ฮงลงลง——

เสียงเคลื่อนไหวของสัตว์ทิพย์ประมาณสองสามตัววิ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง!

พวกเขาเหยียดคอออกมามองด้วยความตะลึงงันปรากฏเห็นสัตว์ทิพย์กลุ่มหนึ่งมีเสือดาวสิงโตและหมาป่ามีพร้อมทุกสิ่งเท่าที่ควรจะมีเดิมทีเมื่อเจอสัตว์ทิพย์เหล่านี้ต้องเข่นฆ่าให้ตายข้าถึงจะมีชีวิตรอดแต่ตอนนี้พวกมันวิ่งมุ่งเข้ามาตาแดงก่ำอย่างบ้าคลั่ง

หรือว่าจะเป็นยาที่เหมือนกัญชาแมวนี้ที่ดึงดูดให้พวกมันมาที่นี่!

สายตาที่หยูนเฉียวมองจูนจิ่วคล้ายกับมองเทพ!จูนจิ่วเก่งกาจมากจริงๆ

กู่ซงแบะปาก“สมแล้วที่เป็นปรมาจารย์จูนจิ่วเผด็จการมาก!”

“หากว่าเจ้ายังรอช้าไม่ลงมือก็รอดูเฉยๆก็แล้วกันข้าจะเอาเจ้าและยาที่นี้ไปทิ้งไว้ในป่าลึก”น้ำเสียงของจูนจิ่วเย็นชาโหดร้ายและน้ำเสียงในคำพูดนั้นเยือกเย็นและโหดมาก

กู่ซงยิ้มแบบมีนัยแค่นึกถึงภาพนั้นเขาก็ตัวสั่นแล้ว

กู่ซงพูดด้วยความลำบากใจว่า:“จูนจิ่วคงไม่ดุร้ายขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?”

“ข้าเป็นคนพูดจริงทำจริง”

ระหว่างที่พูดนั้นกลุ่มสัตว์ทิพย์เหล่านั้นก็วิ่งพุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าแล้วด้วยคำพูดนั้นของจูนจิ่วทำให้กู่ซงถึงกับพูดอะไรไม่ออกสีหน้าของเขากลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมากจูนเสี่ยวเหล่ยก้าวเข้าไปอยู่ตรงกลางในกลุ่มสัตว์ทิพย์เหล่านั้น

จูนจิ่วเอาวิญญาณตนเองออกจากร่างนิ้วของนางวนไปวนมาริมฝีปากงุบงิบดั่งกำลังท่องมนต์คาถามาทดลองความแกร่งกล้าของร่างนี้กัน

นางหายตัวเข้าไปอยู่ในวงของสัตว์ทิพย์

หยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยรับมือกับสัตว์ทิพย์ชั้นหนึ่งได้อย่างยอดเยี่ยมแต่สัตว์ทิพย์ชั้นหนึ่งเหล่านั้นโจมตีเข้ามาอย่างบ้าคลั่งทำให้พวกเขาต่อสู้ด้วยความยากลำบากหลังชนกันโดยที่ไม่สามารถประมาทได้แม้แต่วินาทีเดียวแต่กู่ซงดูผ่อนคลายอีกทั้งยังดูเหมือนยากลำบากทำให้คนอื่นคาดเดาศักยภาพของที่มีอยู่ได้ยาก

แต่สายตาของเขามองไปที่จูนจิ่วในใจของทุกคนตอนนี้มีแค่ความเห็นเดียวคือจูนจิ่วเพี้ยนไปแล้ว!

เมื่อทุกอย่างผ่านไปมีแค่จูนจิ่วที่ยังอยู่ที่เดิมความเร็วของนางเร็วมาก!นางกำมือข้างหนึ่งพร้อมทั้งบินขึ้นบินลงทุกๆการปะทะจะมีหยดเลือดหยดลง!จริงๆแล้วการต่อสู้ในครั้งนี้เห็นได้อย่างแจ่มแจ้งว่าเป็นการต่อสู้แบบทารุณแต่เนื่องจากจูนจิ่วเข้าไปต่อสู้อยู่ในวงล้อมของสัตว์ทิพย์การเข่นฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณนี้กลายเป็นสิ่งที่สวยงาม

งดงามจนแยกแยะไม่ออกเลย

ความสวยงามที่ดุร้ายและเด็ดขาดชุดสีแดงสดดั่งเปลวไฟหน้าผากแผ่กระจายสายตาที่เย็นยะเยือกที่ไร้ซึ่งความปรานีหยดเลือดที่กระเด็นและเสียงร้องโหยหวนที่ดังก้องอยู่นั้นไม่สามารถทำให้นางเผลอเลยแม้แต่น้อยริมฝีปากสีแดงสดยกยิ้มอย่างไม่สนใจสิ่งใดเลย

นางจ้องเขาไปในดวงตาของสัตว์ทิพย์อย่างเสือจนกระทั่งเลือดของมันพุ่งออกมาจูนจิ่วเอียงตัวลอยขึ้นขาข้างนึงยกขึ้นถีบที่หัวของสัตว์ทิพย์อย่างหมาป่าเข้าอย่างรุนแรงมือข้างนึงของนางเหยียดกับพื้นจูนจิ่วกระโดดตัวขึ้นพร้อมทั้งลอยออกไป......

มีเงาบนคอของสัตว์ทิพย์อย่างเสือดาวเสียงที่กระทบกับพื้นดังขึ้นร่างของจูนจิ่วเหยียดลงพื้นพอดีจากนั้นก็ดึงหัวของสัตว์ทิพย์อย่างโดยที่ไม่กลับมา

ในสายตาของนางสัตว์ทิพย์แต่ละตัวพวกนี้ต่างก็รอความตายกันทั้งนั้น

บรู้ว——！

เสียงร้องอันแหลมคมของหมาป่าสัตว์ทิพย์อย่างหมาป่าที่มีลำตัวยาวเกือบสองเมตรยืนอยู่ตรงหน้าจูนจิ่วและหางของมันสองอันก็แกว่งไปมา!

หยูนเฉียวหันกลับมาเห็นพร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง“มันเป็นสัตว์ทิพย์ขั้นสองแม่นางจูนระวัง!”

สัตว์ทิพย์ขั้นสองอย่างนั้นเหรอ?

จูนจิ่วชูคิ้วขึ้นพร้อมทั้งยิ้มอย่างหยิ่งผยองนางควบคุมเงาร่างไปที่ลำตัวที่ยาวและสูงของหมาป่ามันจ้องมองจูนจิ่วอย่างเด็ดเดี่ยวจากนั้นมันก็พ่นพลังสีเขียวออกมาและไปกระทบกับสิ่งของจนมันระเบิดขึ้นพลังอานุภาพมันร้ายแรงมาก

ทุกคนดูเป็นกังวลใจเมื่อเห็นฝีเท้าของจูนจิ่วเคลื่อนเบาๆและเริ่มถอยจากพลังสีเขียวไปหลบที่ก้อนหินก้อนใหญ่แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี