บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 114

บทที่114ข้าชอบเจ้าอย่างไม่อาจห้ามได้

หญ้าชีซวนโลอยู่ในหุบเขาลึกรอบๆปกคลุมไปด้วยต้นหญ้ามากมายมันซ่อนอยู่อย่างลึกลับโดยที่เทพไม่รู้ผีไม่เห็นยากมากที่คนจะพบเจอแต่จูนจิ่วพบเจอแถมยังมีเสี่ยวอู่ที่เป็นคนพบเป็นคนแรก

ย้อนนึกไปในภาพความทรงจำ

สิ่งที่จูนจิ่วพบอย่างแรกไม่ใช่หญ้าชีซวนโลแต่กลับเป็นโม่อู๋เยว่

ความชั่วร้ายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ยังคงเป็นความชั่วร้ายอยู่วันยังค่ำภูเขาที่แห้งแล้งและป่าทึบยังสามารถถูกตัดออกอย่างงดงามด้วยสีสันที่สวยงามเสี่ยวอู่เห็นโม่อู๋เยว่กลับไม่ดีใจอะไรมันร้องม๊าวม๊าวทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้!

จูนขิ่วตอบมันว่า:“โม่อู๋เยว่เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“ม๊าว?”เสี่ยวอู่ตกใจที่เจ้านายตอบแบบนี้โม่อู๋เยว่อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้วมันหมายความว่าอย่างไรกัน?

เมื่อได้ยินเสียงก้าวเท้าโม่อู๋เยว่ก็หันหลังมามองจูนจิ่วจากนั้นก็ยิ้มพร้อมทั้งพูดว่า:“เสี่ยวจิ่วในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว”

“หญ้าชีซวนโลเบ่งบานแล้วข้าต้องมาแน่นอนเจ้ามาที่นี่ก่อนเหตุใดถึงยังไม่เก็บหญ้าชีซวนโลไปล่ะ?”จูนจิ่วจ้องหน้าโม่อู๋เยว่ด้วยความสงสัย

“หญ้านี้เป็นหญ้าที่เสี่ยวจิ่วต้องการที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อที่จะช่วยเสี่ยวจิ่วปกป้องมันไม่ให้ใครมาแย่งชิงไปได้ส่วนที่ข้าไม่เก็บมันไปนั้นก็เพราะว่าไม่อยากให้เสี่ยวจิ่วโกรธ”เสี่ยวจิ่วฟังเขาพูดไปพร้อมทั้งเดินไปที่โม่อู๋เยว่ไปด้วยเมื่อได้ยินคำพูดคำสุดท้ายของเขาจูนจิ่วก็ขมวดคิ้วขึ้น

ผู้ที่ไม่รู้เรื่องยาจะทำลายน้ำอมฤทธิ์ได้อย่างง่ายดายแต่ดูเหมือนคนอย่างโม่อู๋เยว่ที่รู้แจ้งคนนี้จะหาได้ยากนัก

โม่อู๋เยว่ไม่รู้ว่าการกระทำของตนเองนั้นทำให้จูนจิ่วจิตใจพองโตขึ้นมาก!ในฐานะนักกลั่นยาคนที่รักและทะนุถนอมสมุนไพรจะรู้สึกดีเป็นอย่างมากจูนจิ่วก็เช่นกัน

นางวางเสี่ยวอู่ลงและหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาเพื่อที่จะเก็บหญ้าชีซวนโล

จูนจิ่วเก็บไปด้วยพร้อมทั้งพูดขึ้นว่า:“หญ้าชีซวนโลมันชอบแสงแดดแต่มันก็ต้องการร่มเงามันถึงจะเติบโตได้ดังนั้นรากของมันจะทึบและหนาเวลาที่เก็บมันต้องขุดรากมันมาด้วยจากนั้นแช่น้ำเอาไว้เพื่อให้มันชุ่มชื้นอยู่ได้ถึงสิบวันเพื่อประสิทธิภาพที่ดีของตัวยา！”

“อ๋อ”โม่อู๋เยว่ไม่ค่อยสนใจเรื่องยาสักเท่าไหร่แต่เขาก็ตั้งใจฟังในสิ่งที่จูนจิ่วพูด

เสียงที่ไพเราะของแม่นางเปรียบดั่งน้ำเย็นในลำธารที่ไหลปลอบชโลมพื้นดินที่แห้งแล้งตัณหาที่ไม่เคยหายไปแต่เพียงแค่ได้ยืนอยู่ข้างๆจูนจิ่วได้ฟังคำพูดของนางได้มองหน้านางก็รู้สึกลังเลใจหากจะอาไปก็เสียดายถ้าอย่างนั้นก็เก็บรักษามันไว้ให้จูนจิ่วก็แล้วกัน

เช่นนี้ก็ยังพอขจัดตัณหาลงไปได้หน่อย

ในขณะที่ปกป้องอยู่นั้นก็กลายเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งโดยไม่มีรู้ตัว......

เมื่อเก็บหญ้าชีซวนโลเสร็จจูนจิ่วก็เอียงหน้าไปพูดกับโม่อู๋เยว่ว่า:“ไม่ใช่ว่าเจ้าจะอยากติดตามข้าไปใช่ไหม?ยังมีเวลาอีกยี่สิบกว่าวันเจ้าไม่เบื่อเหรอ?”

“ไม่เบื่อ”

“เจ้าว่างหรืออย่างไร？”จูนจิ่วถามอีกครั้ง

โม่อู๋เยว่นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งจากนั้นสายตาก็เปล่งประกายขึ้นโม่อู๋เยว่ยิ้มมุมปาก“ไม่มีเรื่องใดจะสำคัญไปกว่าเสี่ยวจิ่วอีกแล้ว”

สีหน้าของแมวอย่างเสี่ยวอู่ไม่ค่อยจะดีนักยอดเยี่ยมจริงๆโม่อู๋เยว่ยังกล้าแหย่อีกนะ！

“ไม่มีจริงๆเหรอ?เจ้าถูกกักขังเอาไว้ที่ใต้หน้าผาแห่งนี้นะและอีกอย่างที่นั่นยังมีเขาวงกตและอุปสรรคขวากหนามมากมายไม่ยอมให้เจ้าออกไปง่ายๆแน่เจ้าออกไปตอนนี้ใช่จะออกไปแก้แค้นหรือเปล่า?”จูนจิ่วกล่าว

นางสงสัยตัวตนของโม่อู๋เยว่มาโดยตลอด！