บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 115

บทที่115โกรธคนอื่นเพราะความหึงหวง

มีโม่อู๋เยว่อยู่จูนจิ่วกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอนแม้แต่หนอยไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยทีเดียวส่วนพวกสัตว์ที่เจอโม่อู๋เยว่นั้นถือว่าเป็นคราวเคราะห์ก็แล้วกัน!

เมื่อเห็นสถานที่ที่นัดเจอกันอยู่ข้างหน้าจูนจิ่วก็ชะงักเท้าลงมันทีและในวินาทีต่อมานางก็ขมวดคิ้วขึ้นทันทีเพราะได้กลิ่นคาวเลือด!นางเป็นนักกลั่นยาที่แยกแยะออกระหว่างกลิ่นเลือดของมนุษย์และกลิ่นเลือดของสัตว์ทิพย์

ไม่ดีแล้วเกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขาแล้ว

จูนจิ่วพุ่งตัวเร็วเหมือนสายลมประเดี๋ยวเดียวก็ไปถึงจุดที่นัดพบกันแล้วเห็นแค่ความระเกะระกะต้นไม้และกิ่งไม้แตกหักเป็นท่อนๆหญ้าแตกกระจายเต็มไปหมดจนกระทั่งแผ่นดินแตกระแหงเลือดกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นดินเห็นถึงการต่อสู้และโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้น

สรุปได้ถึงความอันตรายและความโหดร้ายของสงครามครั้งก่อน

โม่อู๋เยว่เห็นเช่นนี้แล้วกลับไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใดเขาสนใจเฉพาะจูนจิ่วแค่คนเดียวเท่านั้น

เสี่ยวอู่ตกใจเบิกตากว้าง“เจ้านายมันเกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

“มีคนมาโจมตีพวกเขา”จูนจิ่วเอาปลายนิ้วชี้ไปที่ต้นไม้ที่แตกหักลอยไปปลายแหลมคมที่เล็กกระจุ๋มกระจิ๋มไม่เหมือนคนทำธรรมดาทั่วไปยิ่งไปกว่านั้นคงไม่ใช่ลูกศิษย์ของสำนักเทียนโจ้งแน่ดูจากการคิดทบทวนอย่างรอบคอบของนางแล้วน่าจะเป็นฝีมือของนักฆ่า

นักฆ่าอย่างนั้นเหรอ?มีนักฆ่าได้อย่างไรกัน?

ดวงตาของจูนจิ่วนั้นเย็นชาและน่ากลัวสมองของเธอหมุนไปอย่างรวดเร็วคงจะไม่เกี่ยวกับจูนเสี่ยวเหล่ยและหยูนเฉียวอย่างแน่นอนส่วนกู่ซงนั้นนางไม่รู้ถึงตัวตนที่มาของเขาเลยย้อนกลับไปนึกถึงก่อนที่จะเข้าเขตเขาปู้หว่งสายตาของจูนเสี่ยวเหล่ยนั้นจูนจิ่วกำหมัดแน่น

นางคิดว่าสิ่งที่นางคาดเดานั้นแปดในสิบที่เป็นไปได้นักฆ่าต้องมาตามล่าฆ่านางแน่ๆ!หยูนเฉียวและพวกแย่แล้ว

แต่นี่ก็เป็นแค่การคาดการณ์ของจูนจิ่วก็เท่านั้นตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตามหาหยูนเฉียวกับพวกให้เจอ!

จูนจิ่วเก็บหอกและหันมองไปยังโม่อู๋เยว่“สหายของข้าเกิดเรื่องแล้วข้าจะไปตามหาพวกเขาเจ้า……เจ้าจะไปด้วยไหม?”

“ไปสิ”

“งั้นก็ไปกันเถอะ!สถานการณ์ในการสู้รบที่นี่รุนแรงมากแต่ไม่เจอศพใครเลยดังนั้นข้าคิดว่าพวกเขาน่าจะหนีไปแล้วเลือดเยอะขนาดนี้ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของพวกเขาหรือเปล่าหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บก็คงจะหนีไปได้ไม่ไกลอีกทั้งยังมีพวกนักฆ่าพวกนั้นตามไปอีก”จูนจิ่วขมวดคิ้วแน่นสายตาเต็มไปด้วยการเข่นฆ่า

ไม่ว่านักฆ่าพวกนั้นจะหมายเอาชีวิตของนางหรือไม่คนที่ทำให้นางเจ็บสมควรตายอย่างเดียว!

นางหันไปมองเสี่ยวอู่และสั่งว่า:“เสี่ยวอู่เจ้าไปตามหาดูบริเวณรอบๆดูว่าหยูนเฉียวได้ทำเครื่องหมายไว้หรือเปล่า”

“เมี๊ยว!รับทราบ!”

เสี่ยวอู่ก็รีบวิ่งไปหาทันที

จูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่ก็ตามหาเช่นกันโม่อู๋เยว่ไม่ได้เปล่งเสียงอะไรออกมาแต่ในใจนั้นก็คิดว่าจ้องหาหยูนเฉียวและพวกให้เจอ!และไม่สนใจว่าพวกเขาจะเป็นหรือจะตายแต่เขาจะไม่ยอมให้จูนจิ่วเป็นกังวลแบบนี้อีกอย่างแน่นอน

เสี่ยวจิ่วเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นแบบนี้ทำให้เขาหึงหวง

……

ห่างออกไปร้อยลี้

กู่ซงใช้มือข้าวหนึ่งจับนักฆ่าคนหนึ่งโยนเข้าไปในพื้นดินนี่คือหลุมงูที่กว้างและยาวมากหลุมงูนี้ด้วยจิตของเขาและเขาก็เอาทั้งสองคนเข้าไปในหลุมงูนี้โดยที่ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

หากว่าเขาลังเลพวกเขาก็ต้องตกอยู่ในมือของนักฆ่าพวกนี้