บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 116

บทที่116เขาคือนักจิตชั้นห้า

ถึงแม้ว่ากู่ซงจะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยและหมดเรี่ยวแรงลงไปแต่เขาก็กินยาของจูนจิ่วไปสองเม็ดหลังจากนั้นก็นั่งพักลง:“จูนจิ่วพวกเราโดนนักฆ่าตามฆ่าเกือบจะไม่ได้เจอเจ้าแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”จูนจิ่วถามขึ้น

กู่ซงและหยูนเฉียวเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้จูนจิ่วฟังเมื่อจูนจิ่วฟังแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นครุ่นคิดทันทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นตรงตามที่นางได้คาดเอาไว้แปดในสิบแต่เป้าหมายของนักฆ่าพวกนั้นคืออะไรยังไม่มีใครรู้

จูนจิ่วถามขึ้นว่า:“รู้หรือไม่ว่าพวกมันเป็นใคร?”

“ข้าไม่รู้แต่ไม่ใช่คนของแคว้นเทียนโจ้งแน่แคว้นเทียนโจ้งไม่มีอำนาจขนาดนั้นพวกมันเก่งกาจมากผู้นำมันเหมือนจะเป็นนักจิตชั้นหก!”

นักจิตชั้นหกเหรอ?เชอะ!

รองผู้นำของสำนักเทียนโจ้งเป็นนักจิตชั้นหกเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของแคว้นเทียนโจ้งไท่ซ่างหวังเป็นนักจิตชั้นเจ็ดผู้นำนักฆ่าเป็นนักจิตชั้นหกถือว่าเป็นผู้ที่มีคามสามารถมากช่างน่าทึ่งจริงๆ!

หยูนเฉียวพูดถูกคนของแคว้นเทียนโจ้งไม่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้

และตอนนี้กู่ซงก็พูดขึ้นว่า:“ข้าพอจะรู้ว่าพวกมันเป็นใคร

“เจ้ารู้อย่างนั้นเหรอ?มันเป็นใคร”จูนจิ่วหันไปมองกู่ซง

เดิมทีกู่ซงนั้นนอนเอนตัวอยู่หลังจากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นมองจูนจิ่วที่ยืนอยู่ด้วยความปวดคอทันใดนั้นเขาก็พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกำแพงไว้

เขาพูดขึ้นว่า“พวกเจ้าเคยได้ยินพวกกลุ่มหมาป่าละโมบไหม?”

“กลุ่มหมาป่าละโมบเป็นพวกของสิบแคว้นที่มีความสามารถมากพวกกลุ่มหมาป่าละโมบเพื่อเงินแล้วสามารถฆ่าได้ทุกอย่างใช่หรือไม่?”

“ใช่!จูนจิ่วเจ้ารู้จักกลุ่มหมาป่าละโมบพวกนี้ไหม?”กู่ซงถามด้วยความแปลกใจ

จูนจิ่วเหลือบมองเขาและพูดออกมาว่า“เคยเห็นผ่านๆมาจากตำรา”

กลุ่มหมาป่าละโมบหนึ่งในสิบแคว้นมีการพูดถึงเล็กน้อยในแคว้นเทียนโจ้งและในขณะเดียวกันหากคิดจะต่อสู้กับพวกมันอย่างน้อยต้องเป็นนักจิตชั้นหกนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย!

กู่ซงยกมือขึ้นคนแรกพูดว่า“ถึงอย่างไรแล้วนักฆ่าพวกนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้าและแน่นอนว่าไม่เกี่ยวกับจูนเสี่ยวเหล่ยเจ้าคุณชายหยูนรองหรือไม่ก็จูนจิ่วหนึ่งในสองคนนี้ต้องมีคนใดคนหนึ่งที่เป็นเป้าของพวกมัน”

“หากเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นข้าพวกเจ้าก็พลอยซวยไปด้วย”

“หา?จะเป็นเจ้าไปได้อย่างไรกัน!”กู่ซงบอกว่าเป้าของพวกนักฆ่าคือนางและหยูนเฉียวแต่จูนจิ่วก็บอกแล้วแต่กู่ซงก็ยังคงสงสัยอยู่

ปฏิกิริยาของหยูนเฉียวก็ชัดไม่แพ้กัน“แม่นางจูนอาจจะไม่ใช่เจ้าก็เป็นไปได้!นักฆ่ามันเห็นพวกข้าแล้วก็ตามฆ่าทันทีพวกข้าต่างหากน่าจะเป็นเป้าของมัน”

การตอบสนองของหยูนเฉียวเร็วจึงทำให้แผลที่บาดเจ็บอยู่นั้นเจ็บปวดขึ้นมาใบหน้าของเขาซีดเซียวศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อเทื่อจูนจิ่วเห็นเช่นนี้แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นหยิบไม้คฑาขึ้นมากดที่จุดฝังเข็มของเขาจากนั้นเขาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

จูนจิ่วพูดว่า:“ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ก็ตามขอแค่เราหาพวกนักฆ่านั่นเจอพวกเราก็จะรู้เองแต่ข้าก็ยังสงสัยอยู่ในกลุ่มนักฆ่าเหล่านั้นยังมีนักจิตชั้นหกอยู่พวกเจ้าหนีรอดกันมาได้อย่างไรกัน?”

ขณะที่พูดนั้นจูนจิ่วก็หันไปจ้องหน้ากู่ซงคนเดียว

หยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยเป็นแค่นักจิตชั้นหนึ่งถึงได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้พูดตามความจริงสองคนนี้ไม่มีทางหนีรอดแน่คนที่ช่วยสองคนนี้ไว้ก็คือกู่ซงและคนที่หนีได้รอดเพียงคนเดียวนั่นก็คือกู่ซง

โดนจูนจิ่วมองขนาดนี้แล้วกู่ซงรู้สึกเสียวหลังทันทีเขาเอามือลูบปลายจมูกเบาๆและพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า“ข้าเป็นคนพวกพวกเขาทั้งสองออกมาเอง”

“เจ้ารับมือกับนักจิตชั้นหกได้อย่างนั้นเหรอ?”