บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 117
สรุปบท บทที่117ให้คำมั่นสัญญากับเจ้า: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
สรุปตอน บทที่117ให้คำมั่นสัญญากับเจ้า – จากเรื่อง บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ โดย ต้าวเมียวเมียว
ตอน บทที่117ให้คำมั่นสัญญากับเจ้า ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ โดยนักเขียน ต้าวเมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่117ให้คำมั่นสัญญากับเจ้า
“ตามไปเงียบๆอย่าให้พวกมันหนีไปได้แต่จะจัดการกับมันยังไงล่ะ?รอก่อนรอให้เสี่ยวจิ่วมาจัดการพวกมัน”โม่อู๋เยว่หันกลับไปมองในหลุมงูจากนั้นเขาก็ยิ้มมุมปาก
“ครับ!”เหลิ่งยวนน้อมรับคำสั่งจากนั้นก็ไปเฝ้ามองพวกกลุ่มนักฆ่า
ถึงแม้ว่าจะได้รับคำสั่งมาให้คอยจับตาเฝ้ามองพวกกลุ่มนักฆ่านี้แต่นี่เป็นคำสั่งของเจ้านายเมื่อถอยออกมาเหลิ่งยวนแอบส่งข่าวบอกว่าเจ้านายของตนเองช่วยเพื่อจะเอาชนะใจจูนจิ่ว
มีแค่คำอธิฐานเท่านั้นที่จะช่วยผูกปมทั้งสองได้เจ้านายกลืนกินจิตวิญญาณของจูนจิ่วไปในตอนนั้นมันเป็นชีวิตทั้งชีวิตเลย
ในค่ำคืนนี้สำหรับหยูนเฉียวและพวกมันเป็นทั้งนรกและสวรรค์ในเวลาเดียวกัน
ร่างกายได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้หากจะบอกว่าไม่เจ็บมันก็เป็นการเสแสร้งแต่ค่ำคืนที่มีเวลาอันสั้นนี้การลงมือของจูนจิ่วและพวกยอดเยี่ยมมาก!
กระดูกที่หักถูกต่อใหม่และพร้อมใช้งานได้ทันทีตั้งแต่ออกจากสำนักเทียนโจ้งมาก็เพิ่งจะเคยเห็นกับตาตัวเองแต่การรักษาของจูนจิ่วในค่ำคืนนี้เป็นแค่กุมารเวชก็เท่านั้นหากไม่เป็นกับตาพวกเขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าบนโลกใบนี้ยังมีหมอเทวดาแบบนี้อยู่!
ทันใดนั้นพวกเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมเมื่อคืนจูนจิ่วถึงได้โกรธขนาดนั้นที่เขาและจูนเสี่ยวเหล่ยถอนตัวกระทันหันเมื่อคืนนี้ไม่ได้แสดงว่าเขาดูถูกฝีมือการแพทย์ของนาง
หยูนเฉียวลุกนั่งขึ้นหลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมาเขารู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะหยูนเฉียวกล่าวคำขอโทษด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด“แม่นางจูนข้าขอโทษพวกข้าทำให้เจ้าผิดหวังอีกอย่างไม่ต้องรอถึงสามวันหรอกพรุ่งนี้!พรุ่งนี้ข้ากับจูนเสี่ยวเหล่ยก็สามารถออกเดินทางได้แล้ว!”
“อืออือพวกเราจะตอบแทยบุณคุณของพี่จิ่วที่ช่วยชีวิตเอาไว้”จูนเสี่ยวเหล่ยพูดกับจูนจิ่วด้วยสายตาที่เปล่งประกาย
“ขอแค่เชื่อใจ”จูนจิ่วพูดออกมาสี่คำจากนั้นก็หันกลังเดินออกจากหลุมงูไปเสี่ยวอู่ก็ตามไปด้วยแมวสีขาวขนปุยๆเดินโยกไปโยกมาสะบัดหางเดินตามจูนจิ่วไปเสี่ยวอู่รอคอยเจ้านายตนเองจัดการกับพวกกลุ่มนักฆ่าเหล่านั้นเป็นอย่างมาก!
แต่ผู้นำของมันเป็นนักจิตชั้นหกหากเจ้านายไปมันจะมีอันตรายแน่
เสียงจากทางด้านหลังดังขึ้น“เดี๋ยว!”
กู่ซงรีบวิ่งตามมาเขาสงสัยอะไรบางอย่างแต่คิดไปคิดมาจะพูดออกไปดีไหม“ขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อยจะได้ไหม?”
“คุยเรื่องอะไร?เรื่องว่าทำไมเจ้าจึงต้องตามข้ามาหากให้ข้าเดาเจ้าอยากจะได้ยาเม็ดใช่ไหม?”จูนจิ่วหันกลับมามองกู่ซงดูจากสีหน้าของเขาสิ่งที่คาดเดานั้นน่าจะเป็นเรื่องจริง
ความจริงแล้วก็เดาไม่ยาก
ตอนที่กู่ซงออกมาเขาได้เอาบัตรเทียนโจ้งมาด้วยเพื่อแลกกับยาเม็ดถึงแม้ว่าเขาจะได้บัตรเทียนโจ้งมาสองใบวิธีนี้เป็นวิธีที่มหัศจรรย์มากและบวกกับคำพูดของจูนจิ่วอีกทั้งยังเข้ามาอยู่ในกลุ่มของพวกนาง
เดิมทีกู่ซงนั้นอยากจะได้ยาเม็ดจริงๆ
เมื่อจุดประสงค์ของเขาถูกกล่าวออกมากู่ซงอ้าปากค้างจากนั้นก็ยิ้มออกมา“เจ้านี่ยอดเยี่ยมจริงๆฉลาดมาก!ขนาดข้าคิดว่าข้าปดปิดมันได้แล้วแต่สุดท้ายเจ้าก็มองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง”
ทำตัวว่าตัวเองอ่อนแอมาโดยตลอดสุดท้ายก็มองต่ำไปกู่ซงเอามือปิดหน้ารู้สึกตัวเองโง่เขลามากช่างน่าขายหน้าเสียจริง!
จูนจิ่ว:“ทำไมเจ้าถึงอยากได้ยาเม็ดของข้า”
“ยังไงเจ้าก็ถามแล้วถ้าอย่างนั้นข้าก็จะบอกเจ้าตรงๆเลยแล้วกันข้าอยากจะได้ยาเม็ดเพราะตอนนี้ยังไม่มีใครฝึกได้สำเร็จแต่ยานี้มันสำคัญกับข้ามากข้าอยากจะได้มันโดยเร็วที่สุดเมื่อได้ยินว่าที่แคว้นเทียนโจ้งมีหมอเทวดาอย่างจูนจิ่วข้าก็เลยมาที่นี่”ในเมื่อได้พูดออกไปแล้วกู่ซงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีกู่ซงพูดต่ออีกว่า“ถึงแม้จะรู้มาก่อนว่าจูนจิ่วอายุยังน้อยแต่ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะอายุน้อยขนาดนี้ดังนั้นตอนแรกข้าก็ไม่มั่นใจแต่ข้าได้เห็นฝีมือการรักษาของเจ้าที่แคว้นเทียนโจ้งแล้วมันวิเศษมาก!ก็เลยเสาะหาบัตรเทียนโจ้งมาหากเจ้าเอายาเม็ดนั้นให้ข้าก็ถือเป็นเรื่องดี”
เพราะเหตุนี้กู่ซงก็เลยวางแผนที่จะลองแต่ใครใช้ให้เขาไปลวนลามดอกไม้ที่งดงามอย่างจูนจิ่วล่ะเขาโดนหยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยจ้องเขม็งเพื่อไม่ให้เขาเข้าไปใกล้จูนจิ่วเขาทำได้แค่ใช้โอกาสเข้าป่าลึกของเขาปู้หว่งนี้เท่านั้น
“ไปจัดการกับพวกนักฆ่า”
“หา?อะไรนะ?”เขาตกใจอุทานเสียงดังจูนจิ่วขมวดคิ้วจ้องมองเขากู่ซงรีบปิดปากตัวเองในทันที
เขาเบิกตากว้างมองจูนจิ่วด้วยความประหลาดใจกู่ซงเอามือลงและรีบหามปรามนางเบาๆว่า“จูนจิ่วอย่าล้อเล่นนะกลุ่มหมาป่าละโมบมันโหดเหี้ยมมากเลยนะพวกมันฆ่าได้ทุกคน”
“หากเจ้าเป็นเป้ามันจริงๆนั่นแสดงว่าเจ้าจะพบเจอกับอันตรายอย่างใหญ่หลวง!ข้ารู้ว่าเจ้าเก่งกาจขนาดไหนแต่ผู้นำของมันเป็นนักจิตชั้นหกเจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะรับมือกับนักจิตชั้นหกได้?”
เขาที่เป็นนักจิตชั้นห้าเคยประลองฝีมือกับนักจิตชั้นหกมาแล้ว
กำลังที่มีอยู่นั้นแตกต่างกันหนึ่งชั้นคูน้ำกับคลองมันแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด!
เขารู้ว่าจูนจิ่วเก่งกาจแต่จูนจิ่วเป็นนักจิตชั้นสองนางอาจไม่รู้ว่าช่องว่างระหว่างชั้นนั้นมันห่างไกลขนาดไหนคิดจะฆ่าพวกมันเป็นไปไม่ได้!ถ้าจูนจิ่วไปก็เท่ากับไปหาความตาย
จูนจิ่วมองเห็นถึงความเป็นห่วงของเขาแต่นางไม่ได้จะออกไปต่อสู้คนเดียว
นางพูดอกมาว่า:“ข้าไม่ได้ไปต่อสู้คนเดียวสักหน่อยถึงแม้ว่านักจิตชั้นหกจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่ก็ใช่ว่าจะฆ่าไม่ได้พวกเจ้ารอฟังข่าวอยู่ที่นี่เถอะ”
พูดจบจูนจิ่วก็พาเสี่ยวอู่ออกไปจากหลุมงู
เหลือเพียงกู่ซงที่ยังคงยืนอึ้งอยู่ที่เดิมครุ่นคิดด้วยความสงสัยฆ่านักจิตชั้นหกได้เหรอ?เป็นไปได้หรือไม่ว่าไท่ซ่างฮ่องจากแคว้นเทียนโจ้งมาที่เขาปู้หว่งกับจูนจิ่ว?ไม่สิถ้าอย่างนั้นจะเป็นใครกันล่ะ?ต้องเป็นโม่อู๋เยว่แน่ๆ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...